Aan dubbelreviews waagde ik me al eerder (1, 2 en 3) maar deze post lijkt nog ambitieuzer want ik wil het over maar liefst drie nieuwe albums hebben. Alledrie zijn ze wat "modern klassiek" genoemd wordt, het werk van hedendaagse componisten, en ze hebben allen een lange staat van dienst. Twee ervan kende ik al van eerder werk, één is nieuw voor mij.
De IJslander Jóhann Jóhannsson maakt muziek die past bij het desolate en onaardse landschap dat we kennen van IJsland en werkte voor Last and first men samen met de Berlijnse componist Yair Elazar Glotman, die thuis is in klassieke muziek (als contrabasspeler in een klassiek orkest) en in electro-akoestische muziek. Beide invloeden lopen door elkaar en zijn bijdrage aan deze plaat is ongetwijfeld de meer aan ambient referende soundscapes die een overweldigende indruk nalaten, zoals in A minor astronomical event. In nummers als deze komen beide componisten in de buurt van Ben Lukas Boysen, mij voorheen onbekend, maar duidelijk een adept van moderne geluiden en electronica. Op Mirage maakt hij daar alvast indruk mee, met songs die naar de acht à negen minuten neigen. Medela is een voorbeeld van hoe hij het knip- en plakwerk van breakbeats integreert in zijn werk dat het midden houdt tussen instrumentale Kraftwerk en het beste van Empusae.
Op Last and first men horen we toch vooral de echo's van moderne klassieke muziek zoals die mij al enkele jaren bekend is. Er zijn de donkere klanken van strijkers en mogelijks koperblazers in The navigators, er is de opbouw in The last office of humanity die doet denken aan Penderecki en er is de betoverende sopraan in onder meer Remembrance of the past.
Zelfs wanneer Ben Lukas Boysen naar de pianoklanken teruggrijpt (in Clarion), ontwikkelt hij de muziek tot een bijna indierocksong. Het contrast met Jóhannsson en Glotman lijkt dan groot, al hebben die natuurlijk ook electronica toegevoegd aan het palet.
Het buitenbeentje in dit trio platen is zonder twijfel de soundtrack voor My brilliant friend season 2 van Max Richter, die enerzijds veel meer de klassiek toer opgaat (zoals in opener Elena and Lila (Titles season 2) ) maar toch duidelijk een geluid creëert voor een modern publiek van jonge Netflix- of andere streamingdienstenkijkers. Deze plaat is de meest toegankelijk van de drie daardoor, ze heeft die duidelijke soundtrackkwaliteit waardoor de muziek nooit opdringerig is maar toch krachtig genoeg om je scènes voor de geest te laten halen en ongetwijfeld (ik zag deze reeks (nog) niet) de scènes ook meer diepte te geven, meer emotionele lading.
Dit trio platen is een staalkaart van wat moderne componisten in 2020 maken en onderlijnt dat er nog steeds boeiende dingen gebeuren op dat vlak. Elk ervan heeft zijn eigen identiteit, zijn eigen sfeer, zijn eigen sterktes en ik zou geen voorkeur kunnen aanduiden. Elk ervan hoort thuis in de platenkast van de moderne, brede luisteraar.
Beluister hieronder de drie albums:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten