De Londenaar Ghostpoet klinkt op zijn nieuwe album mag verwachten bij het zien van hoes en titel: I grow tired but dare not fall asleep. Vermoeidheid is een allesoverheersend gevoel op deze plaat, in de lome beats, de manier van rappen. Het lijkt wel alsof het album zich voortsleept. Dat geeft een negatievere indruk dan bedoeld want deze plaat is allesbehalve slaapverwekkend. Integendeel, het loont de moeite de aandacht erbij te houden en te luisteren naar de teksten over migratie, identiteit, angst, frustraties, seksualiteit en verleiding.
Muzikaal schurkt Ghostpoet wat aan tegen Roots Manuva en Tricky, maar het hyperkinetische van die laatste wordt hier vervangen door een indringender manier van vocalisaties. Meer dan Tricky heeft de Londenaar een balans gevonden waardoor niet alles woede lijkt doch een gedifferentieerder palet aan emoties voorbijkomt. Rats in a pack is bevreemdend en roep een dystopische wereld op, het gefluister in This train wreck of a life (alvorens de soulvolle muziek helemaal openbloeit) is niet verleidelijk als Jane Birkin of Charlotte Gainsbourg, maar eerder beangstigend. Dit is grootsteedse muziek die je laat voelen als één van de miljoenen mensen in de stad, een mier tussen andere, ontelbare en nietige, onbelangrijke wezens. Nowhere to hide vat dat gevoel perfect. Trouwens, de muzikale rijkdom van dit album wordt ook mooi geïllustreerd door het subtiel in elkaar zittende When mouths collide.
2020 is een heel vreemd jaar en deze plaat vormt er een passende soundtrack bij. Allerlei gevoelens van vermoeidheid, zelfs uitputting, angst en eenzaamheid, onbeduidendheid en betekenisloosheid en frustratie vinden in Ghostpoet een vertolker die de luisteraar uitstekend overbrengt hoe intens deze kunnen zijn.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten