In 2016 raakte Car Seat Headrest ineens bekend bij een groter publiek met het mooie Teen denial en één van onze gezamenlijke vrienden beveelt me deze band telkens opnieuw aan of attendeerde me telkens ze kwamen spelen in België. Zelf besteedde ik totnogtoe minder aandacht aan de Amerikanen doch hun nieuwe album Making a door less open brengt daar verandering in, en terecht.
Een eerste beluistering ontsluiert nog niet meteen de schoonheid van deze plaat. Het is pas na meerdere luisterbeurten dat niet alleen afzonderlijke songs gaat opvallen, dan wordt ook de samenhang en de flow van het album duidelijk. Alles baadt in een sfeer van ontgoocheling en berusting. Je voelt dat ook het viertal de wereld om hen heen beschouwen als een last die vele frustraties teweegbrengt, zelfs als je er het beste van tracht te maken. Dat er toch zulk een samenhangt te bespeuren valt, is een beetje vreemd gezien de songs in dit streaming-tijdperk vooral geschreven zijn als afzonderlijke nummers, die op de verschillende dragers zelfs in een andere volgorde gepresenteerd worden. Muzikaal zijn EDM, hiphop, doo-wop en soul toegevoegd aan het beïnvloedend palet.
Zoals gezegd levert dat ook songs op die op zichzelf kunnen staan en barsten van de kwaliteit. Luister maar eens goed naar Deadlines (Hostile) dat het beste van Bloc Party koppelt aan een zuiverder rockidioom en dan is er natuurlijk ook de verder op het album verschijnende tegenhanger Deadlines (Thoughtful), voor mij het absolute hoogtepunt. Muzikaal worden hierin meerdere blikken geopend en de song klinkt daardoor moderner, meer passend bij de tijdsgeest, zonder zijn ware aard uit het oog te verliezen als indierocklied. Met zang die Franz Ferdinand in herinnering brengt en een arrangement waarin de klanken niet opdringerig klinken maar toch nadrukkelijk aanwezig zijn, is het een soort anthem dat niet meezingbaar genoeg is om die titel echt mee te krijgen. Toch vat geen enkel nummer op Making a door less open beter het momentum van 2020. Hoewel geschreven lang voor de coronacrisis, past het er wonderwel bij. "Oh compassion / It's tranforming me into" wordt onbeantwoord gelaten, een bevreemdende ervaring in een rocksong.
Nog meer dan in laatstgenoemde song is Hymn (Remix) heel futuristisch voor wie de band al langer volgt. Het jakkert voort en maakt onrustig, het vat drukte in nog geen drie minuten. Daartegenover staat There must be more than blood waarin ruim zeven minuten tijd gemaakt wordt om terug te kijken op een leven dat door spijt en verlies wordt overschaduwd. Tot slot wil ik ook nog even in het bijzonder What's with you lately vermelden, het kortste liedje van allemaal, gebruik maken van een folky singer-songwriteridioom.
Of je deze elf liedjes nu los van elkaar hoort of ze als één geheel tot je neemt, met Making a door less open zou deze band de nog niet bekeerde luisteraar alsnog over de streep moeten kunnen trekken.
Je kan de plaat hier kopen via hun Bandcamp-pagina en ze alvast hieronder beluisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten