Paul McCartney vs Paul Simon

Twee iconen van de popgeschiedenis hebben een nieuwe plaat uit. Paul McCartney (één van The Beatles) en Paul Simon (ooit samen met Art Garfunkel een duo vormend en nadien zelf verantwoordelijk voor baanbrekende platen als Graceland) leveren nog met regelmaat nieuw werk af waarvan de kwaliteit vaak bijzonder goed is. En dus zijn de verwachtigen alweer hooggespannen voor hun meest recente albums.

Egypt station is een plaat die de ex-Beatle's vele gedaanten voor het voetlicht plaatst. Die veelzijdigheid mag dan wel een grote troef zijn van McCartney, op dit album betekent het helaas ook dat weinig songs er uitspringen en dat dit dus het meest positieve is dat te vertellen valt. Natuurlijk is geen van de songs slecht. Ik hou wel van het poppy Happy with you dat zonder al te veel kapsones door het leven gaat en toch even in herinnering brengt hoezeer de Fab Four destijds eenvoudige maar treffende popliedjes konden schrijven. Dominoes is slim opgebouwd en in I don't know werkt het piano-arrangement perfect. Maar het tekort van deze plaat wordt geïllustreerd door nummers als Fuh you (waarin Paul iets teveel Ed Sheeran-gewijs het jonge publiek wil pleasen) en Despite repeated warnings waarin eendagsvliegenrock uit de jaren tachtig de bovenhand haalt in de tempowisselingen.

Paul Simon herwerkte ouder materiaal voor In the blue light en daarmee brengt hij voor mij alvast enkele minder bekende van zijn songs onder de aandacht. Zo geniet ik van de kennismaking met het bijzonder mooie René and Georgette Margritte with their dog after the war, gebaseerd op een iconische foto van het koppel. Ook Darling Lorraine dat zich traag ontvouwt, weet te beroeren. Telkens kiest Paul Simon in deze eigenzinnige selectie voor wijzigingen in arrangement, structuur en soms zelfs lyrics. Bovendien laat hij zich bijstaan door topmuzikanten als Bill Frisell en Wynton Marsalis. Er valt natuurlijk te discussiëren over welke versie nu de beste is, de originele of de hertolking op deze plaat, maar feit is wel dat voor wie zijn werk niet kent, deze plaat bewijst dat hij heel mooie songs (waarom kende ik The teacher niet eerder?) heeft die tussen de plooien vielen en die hij nog steeds op zo'n manier weet te brengen dat je als luisteraar verbaasd en/of betoverd achterblijft.

McCartney brengt anno 2018 nieuw songmateriaal, dat helaas niet kan tippen aan vroeger werk, Paul Simon kiest ervoor nummers waarover hij zelf niet helemaal tevreden was, te herwerken. Dat laatste lijkt alvast de betere keuze te zijn geweest.

Beluister hieronder beide albums: