Flying Lotus

Yasuke is een anime-serie over een zwarte samurai in het feodale Japan, geproduceerd voor Netflix. De soundtrack bij de serie werd gemaakt door Flying Lotus, eigenlijk Steve Ellisson, een fervente fan van het genre. En zoals we gewoon zijn van deze muzikant, weet hij prachtige songs ineen te knutselen.
Waar zijn platen doorgaans experimenteel zijn en bijna een genre op zichzelf binnen de hiphop, valt op hoe hij voor deze soundtrack kiest voor rustige melodieën en vaak meer sfeerzetting dan songs. Je hoort hoe nummers als Hiding in the shadows en Crust echt gemaakt zijn om als muzikale ondersteuning te dienen voor een vooral visueel verhaal. Uiteraard hoor je Japans invloeden (zoals in Fighting without honor, dat me doet denken aan het werk van Takkyu Ishino en Ken Ishii). De 26 songs op deze plaat, sommige erg kort, vervullen weliswaar een dienende rol ten opzichte van de tv-serie maar klinken hier op zichzelf ook als een coherent en beluisterenswaardig geheel.

Beluister hieronder het album, dat je hier kan kopen via de Bandcamp-pagina van Flying Lotus:

Alan Vega

De iconische Suicide-zanger Alan Vega stierf in 2016 maar heeft blijkbaar in kluizen nog heel wat materiaal achtergelaten dat hij bij leven opnam. Aangekondigd als een eerste release daaruit, mogen wij kennismaken met Mutator, een plaat die niet vlotjes als fruitpap door de spreekwoordelijke keel glijdt (of accurater in het geval van muziek: de oren). 
De nagelaten stukken zijn nogal experimenteel van aard, wat niet hoeft te verbazen van een muzikant die hoedanook al minder voor de hand liggende darkwave maakte. Echte zang kan je de vocalen ook niet altijd noemen, al hoeft dat niet onaangenaam te zijn: Muscles werkt net goed met het parlando. Bij momenten hoor je duidelijk wave doorklinken (Filthy), in andere songs zoals Samurai wordt uit een ander vaatje getapt. Het experiment wordt iets te ver doorgedreven in Psalm 68 (dat verwijst naar Psalm 69 van Ministry) maar daartegenover staat een ware parel als Nike soldier. De beklemmende sfeer van die laatste song schetst een goed beeld van de muzikale wereld die Vega bij leven schiep.

Je kan deze plaat hier kopen op de Bandcamp-pagina van de artiest en hieronder al beluisteren:

Tony Joe White

Iets minder dan drie jaar na zijn dood is er een postume plaat van Tony Joe White met demo's die Dan Auerbach (van The Black Keys) met sessiemuzikanten vervolledigde tot een mooi eerbetoon aan de Louisiaanse swamp rock van de Amerikaan. Smoke from the chimney bevat negen songs die inderdaad de demo-versie prachtig overstegen en deze pionier van het genre alle recht doen. 

De diepe stem van de in Nashville levende en intussen overleden artiest blijft zijn handelskenmerk en kleurt ook hier de songs bijzonder warm. Del Rio, you're making me cry is een goed voorbeeld van hoe zalvend die kan klinken, ondanks het verdrietig verhaal dat erin verteld wordt. 

De nummers die je hoort, zijn minutieus opgebouwd en zitten vol subtiele muzikale details en de muzikanten die ze afwerkten, leggen er hun ziel en al hun kunde in. Ik hou van het weeë zaterdagavondgevoel bij Listen to your song, het bluesidioom van Scary stories, de vertederende eenvoud van Someone is crying en het orgeltje in Billy. 
Geen enkel lied op deze plaat moet onderdoen voor de andere en voor jonge mensen die de tijden van zijn hits Polk salad Annie en Rainy night in Georgia gemist hebben, is dit een uitstekende introductie.  

Je kan dit album hier kopen via de Bandcamp-pagina van Tony Joe White en hieronder alvast beluisteren:

Weezer

Met hun vijftiende album, Van Weezer, stuurt Weezer een vette knipoog naar de eighties hardrock genre Van Halen de wereld in. Naar verluidt zit in elke song wel minstens één hardrock-riff uit dat decennium. 

Het viertal verkeert weer in goede vorm. Niet alleen was er (een heel ander want behoorlijk symfonisch aangezet) eerdere plaat dit jaar met OK human, het spelplezier is bijzonder groot, het luisterplezier navenant en de knipogen en typische Weezer-humor krijgen hier de ruimte om in perfect meezingbare rocksongs een instant goed gevoel te bezorgen. Songs als All the good ones en The end of the game schreeuwen er gewoon om luidkeels meegezongen te worden door een festivalpubliek, wat helaas nog wel even zal duren. 

De band vergeet niet heerlijke popmelodieën te gebruiken, zoals blijkt uit 1 more hit en Hero. Dit album blinkt vooral uit door het gebrek aan pretentie: de luisteraar een half uurtje onversneden fun bieden lijkt, naast het eerbetoon aan een genre dat ze koesteren, de enige ambitie.

Beluister hieronder het volledige album:

Dinosaur Jr.

Er zijn groepen die graag de vernieuwing opzoeken en er zijn er waarvan je perfect weet wat je (ongeveer) mag verwachten omdat ze hun sound amper wijzigen. Als dat zoals bij Dinosaur Jr. is omdat ze daarmee hun eigen unieke plaats gevonden hebben en door velen bewonderd worden en zelfs als inspiratie genoemd, dan is dat absoluut niet erg.
Met Sweep it into space zijn ze aan hun twaalfde plaat toe. Dat tegen de verwachtingen lage aantal (de band bracht zijn debuut al in 1985 uit) is onder meer te wijten aan de vele projecten waar frontman J Mascis bij betrokken was, zijn solo-platen en de pauze en reünie in achtereenvolgens 1997 en 2005. De fans intusssen zijn allang blij dat met enige regelmaat nieuw werk verschijnt en wellicht evenzeer dat ze niet bepaald van veel vernieuwing verdacht kunnen worden.
Producer Kurt Vile bracht daar ook niet veel verandering in en vanaf I ain't hoor je dat ze perfect de balans tussen melancholie en vreugde nog steeds beheersen en de zang van J Mascis mag dan niet meteen om over naar huis te schrijven zijn (dat was die nooit), het klinkt allemaal vertrouwd en erg passend bij de muziek waarin de gitaar de absolute toonzetter is. Hoogtepunt is overigens het eerder rustige Garden dat wat meer diepgang lijkt te hebben dan de echte rocknummers zoals we die al sinds de jaren tachtig van hen gewoon zijn.

Je kan de plaat hier kopen op hun Bandcamp-pagina en hieronder alvast beluisteren:

Matt Sweeney & Bonnie 'Prince' Billy

Samenwerkingen tussen Matt Sweeney en Will Oldham, die vooral bekend staat als Bonnie 'Prince' Billy, leveren vaak spreekwoordelijk meer op dan de som der afzonderlijke delen. Het lijkt alsof beide heren elkaar naar een hoger niveau weten te tillen. De gitarist van onder meer Skunk en Chavez en de muzikale duizendpoot en veel-releaser vonden elkaar zo bijvoorbeeld in 2005 voor Superwolf, een plaat die ik iedereen zo zou aanraden. Nu is er daarop een logisch vervolg met Superwolves, een collectie van 14 songs waar je het behaaglijk warm van krijgt op dagen waarop de temperatuur onder het jaargemiddelde blijft.
Uiteraard staan er luisterliedjes op (zoals Good to my girls, Watch what happens of You can regret what you have done) maar plots gaat het tempo omhoog voor een psychedelische song (Hall of death). Vaak schurken de songs aan tegen folk die de seventies oproept. 
Bovenal is deze plaat kwalitatief hoogstaand, met geen enkele song die minder dan excellent is, zowel qua melodie, instrumentatie als (samen)zang.

Je kan dit album hieronder beluisteren en hier bestellen via de Bandcamp-pagina van beide artiesten samen:

Royal Blood

Niet heel veel bands slagen erin om bij hun debuut zoveel enthousiasme op te wekken als Royal Blood deed met hun titelloos album in 2014. Dat was overigens geheel terecht. Songs als Come on over, Little monster en Ten tonne skeleton haalden de luchtgitaren massaal van stal zelfs bij diegenen die hadden georakeld dat rock 'n roll/gitaarmuziek nu wel echt definitief dood was.
Vandaag kunnen we luisteren naar hun derde plaat, Typhoons, die een nieuwe stap inluidt in hun discografie. Gelukkig is het allerminst een stap achteruit (of simpelweg opzij): al vanaf Trouble's coming weten de Engelsen opwinding door onze aderen te jagen. De overmacht van de gitaren wordt hier mooi aangevuld met elementen uit dance rock en disco. Ditmaal is het duo gegaan voor een sound die dansbaarder is. Daardoor klinkt een vleugje Foals door. 
Million and one toont zelfs een shift in klemtoon: het zijn niet zozeer de gitaren die bepalend zijn maar minstens evenzeer de electronica die de song dragen. Mad visions trekt enkele nummers die lijn door. Helemaal een buitenbeentje is afsluiter All we have is now, een ballad die zo buiten de rest valt dat je als luisteraar niet goed weet wat je ermee aan moet.
Toch is het hoogtepunt Boilermaker. Hier spat niet alleen de opwinding van elke noot, dit is ook het hardste nummer van de plaat. Het tweetal heeft dan al zeven songs lang toegewerkt naar deze climax die je trommelvliezen binnendringt met een ongelooflijke kracht.
Soms hoef je maar met twee te zijn om even indrukwekkend te klinken als een klassieke of uitgebreidere band. Royal Blood is daar een prachtig voorbeeld van.

Je kan deze plaat alvast hieronder beluisteren:

Teenage Fanclub

Ik moet toegeven dat ik al lang een zwak heb voor Teenage Fanclub, de Schotse band die in 1991 met The concept een memorabele single uitbrachten die in twee delen uiteenvalt. Ook What you do to me uit hetzelfde album Bandwagonesque raakte de juiste snaar. Sinds 2005 maken ze nog ongeveer om de vijf jaar eens een plaat en die is nooit slecht, al weet de groep niet langer de scherpte van weleer in hun songs te krijgen.
Met Endless arcade breien ze alweer een vervolg aan hun oeuvre. Plaat nummer twaalf is een werkstuk geworden dat alweer geen opvallende singles herbergt. Wel hoor je op de plaat een indiegitaarband die diverse tempo's de ruimte geeft in hun liedjes en een soort vakmanschap uitstraalt. Mijn voorkeur gaat weliswaar uit naar de meer up-tempo nummers, omdat je daarin beter hoort waartoe het vijftal in staat is. Opener Home had in elk jaar sinds 1990 kunnen uitgebracht zijn, het korte Warm embrace maakt zijn naam waar door hartverwarmend een soundtrack te geven aan genegenheid. In our dreams en Living with you zijn aangename gitaargedragen songs die niemand storen. 
De tragere songs zijn altijd wel goed, daar niet van, maar erg opwindend klinken ze niet. Onderlinge inwisselbaarheid dreigt daar toch een beetje.
Ontstaan in het jaar van de val van de Berlijnse Muur bewijzen ze iets meer dan dertig jaar later dat ze platen maken helemaal onder de knie hebben. Het resultaat is een album dat je mag bijschuiven in je platenkast onder de T en dat niet misstaat tussen hun ander werk. Dit is meer een plaatje om af en toe eens op te leggen wanneer je je hoofd wil vrij houden voor andere bezigheden en toch een aangename luisteromgeving wil creëren. 

Je kan het album hier kopen via de Bandcamp-pagina van de band en hieronder alvast beluisteren: