Ten eerste is er Momoyo, een band verrezen uit de as van Uncle Wellington (lees hier nog eens het afscheidsinterview met Jonas Bruyneel) waarin Jonas zelf, Frie, Renaud, Esther en Sven opnieuw opduiken. Die band heeft met Breath een liedje gemaakt over de kracht van ademen maar ook de vernietiging als alles te dicht komt en ademen moeilijk wordt. Uiteraard hoor ik echo's van hun vroegere band, zij het dichter aanleunend bij hun laatste songs dan bij het vroege werk.
En dan is er Vincent Coomans. Die heeft via Ho Bear al een hele weg afgelegd sinds hij met J. Keens Balloon Flight in mijn huiskamer speelde. Hij stond op het punt een eerste EP (met productie door de hierboven al genoemde Jonas Bruyneel) op de wereld los te laten toen corona toesloeg. Nu is er dus de single One way love, dat met de raspende vocalen door merg snijdt. Je krijgt een hint van Bon Iver (denk For Emma, forever ago) en het beste van de schare singer-songwriters die uw platenkast ongetwijfeld verrijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten