Natuurlijk waren mijn verwachtingen hooggespannen voor het nieuwe album van Einstürzende Neubauten. Zoals ik onlangs nog bij een Facebookvriend reageerde, zijn ze verantwoordelijk voor het beste concert dat ik ooit zag. En elk nieuw album voegt weer een mooi deel toe aan hun oeuvre, dat een hele evolutie heeft meegemaakt maar nog steeds experimenteel kan genoemd worden en waarin de percussie (gebruik makend van zowat alles wat geluid maakt) centraal staat.
Mijn teleurstelling was dan ook navenant. Jazeker, de songs zijn goed, je kan ze meteen plaatsen in hun totale werk en de stem van Blixa Bargeld en de manier waarop hij zingt en bijwijlen declameert, is intussen heel herkenbaar geworden. Daar wringt ook echter het schoentje. Op Alles in allem weten de Duitsers niet meer te verrassen en daarin lagen toch altijd hun sterkte en hun uniciteit. Het enige lichtpunt is Zivilisatorisches Missgeschik, waarin de gekende chaos uit hun vroeger werk doorschemert als achtergrond waartegen een zachte, bijna lieflijke song zich aanschurkt. De uitbarstingen van geluid worden ternauwerdood onder controle gehouden en dit is de band op zijn best.
Het is jammer maar het hun twaalfde regulieren album kan niet echt begeesteren. Een goeie plaat, zo blijkt, is te weinig als je voorheen de lat altijd hoger gelegd hebt.
Beluister hieronder hun volledige plaat:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten