Aprilchallenge - dag 23: een song om met anderen, zelfs onbekenden, samen te zingen

Mijn zoon zat ooit één jaar in een voetbalclub. Het was niet de eerste sport die hij probeerde maar het zou wel de laatste ploegsport zijn. Zijn autisme en ADHD maakten het samenspelen met anderen moeilijk en uiteindelijk zou hij jaren later in (en dankzij) de lockdown de sport(en) vinden die hem wél liggen. Toen begon hij te fietsen, op zijn eentje, steeds grotere ritten en intussen heeft hij een racefiets en een mountainbikefiets, deed hij mountainbikewedstrijden mee met een wielerclub, gaat hij ook vaak lopen en wandelen.
Maar toen, op 6 december 2014, speelde hij voetbal en omdat hij dat weekend bij mij was, ging ik met hem naar de uitwedstrijd, ergens in het Gentse. Het was een week nadat Luc De Vos overleden was en die voormiddag, ongeveer terwijl de match bezig was, werd hij begraven. Om  13u speelden alle radiozenders gelijktijdig Mia van Gorky, dat 't Vliegerke van Walter De Buck zowat lijkt verdrongen te hebben als officieus Gents volkslied. Dat moment zaten we nog na de wedstrijd in de kantine. U weet hoe dat gaat: de spelertjes krijgen een bonnetje voor een drankje na de match en de ouders drinken dan ook iets, de clubkas van de thuisploeg spijzend. Er moeten zowat 40 à 50 mensen in de kantine geweest zijn en behalve een voetballende zoon had ik met de meesten weinig gemeen. Omdat ik niet zo'n vlotte smalltalker ben, is dat altijd een lastig moment voor me, want met wie moet ik in godsnaam waarover praten als onze werelden zo van elkaar verschillen.
Om 13u zette de uitbater van de kantine de radio wat luider en door de boxen weerklonk Mia. Iedereen staakte zijn gesprekken en letterlijk iedereen zong mee met die in Gent zo bekende regels. En gedurende die vijf magische minuten voelde ik me verbonden met alle aanwezigen (en misschien wel met alle Gentenaars) op een manier die ik nooit eerder en nooit erna heb ervaren.
Naar het schijnt is You'll never walk alone van Gerry & The Pacemakers, het supporterslied van Liverpool, als dat door al die supporters op Anfield Road gezongen wordt, het ultieme samenzanglied en bezorgt het iedereen die het meemaakt kippenvel. Ik hoop daar ooit eens tussen te staan maar totnogtoe heb ik dat nog niet kunnen ervaren, dus dat ene moment van Luc De Vos is veruit het dichtste daarbij dat ik ooit in de buurt kwam, denk ik. 

Mia - Gorky

Aprilchallenge - dag 22: een song die perfect past bij jouw leven nu

Zoals ik al eens eerder vertelde, wacht ik om getransplanteerd te worden (hart en nier). Het wachten betekent niet dat ik stil in de zetel zit met mijn gsm in de hand, hopend dat elk moment dat verlossende telefoontje komt dat er een donorhart is, maar wel dat mijn leven al een hele tijd in de wachtmodus staat waarin ik weinig plannen maak, door mijn gezondheidstoestand sowieso weinig kan doen en waarop alles afgestemd is op "na mijn transplantatie, dan...!". Samen met mijn lief maak ik plannen voor dingen die we erna (en ook na de lange revalidatie eerst) gaan doen en intussen probeer ik in kleine dingen geluk te vinden, energie te vinden en vooral te overleven tot het zover is. Bloggen en muziek beluisteren zijn, samen met koken, de fysiek haalbare dingen die momenteel af en toe mij geluk verschaffen (en het samenzijn met mijn lief natuurlijk).
Hoewel mijn situatie wel heel erg specifiek is om er een song over te vinde, herken ik wel één en ander in de tekst van Waiting room van Fugazi.

• "Everybody's moving, please don't leave me to remain": de mensen rondom mij hebben een leven vol beweging, waarin dingen gebeuren, terwijl mijn dagen en weken op elkaar lijken en ik vaak het besef van de tijd kwijtraak. Toch wil ik graag nadien terug kunnen aansluiten en niet door een te grote achterstand in het leven tegenover anderen, uit de boot vallen.
• "I don't sit idly by, I'm planning a big surprise": ik probeer niet bij de pakken te blijven zitten en hoewel ik op korte en middellange termijn weinig plannen kan maken, maak ik die wel, zoals gezegd samen met mijn lief, voor de tijd na de transplantatie en revalidatie. Ik probeer daar realistische voorstellingen bij te hebben want gezondheidsproblemen zullen er (in veel mildere vorm hopelijk) ongetwijfeld wel nog zijn.
• "Sitting in the waiting room": dat is exact hoe ik me voel, zittend in een wachtruimte, niet wetend hoe lang het nog duurt eer het mijn beurt is.

Waiting room - Fugazi

Aprilchallenge - dag 21: een song waarop je een onbedwingbare neiging voelt te dansen

Er zijn zo van die nummers op fuiven en feestjes waarop je meteen de dansvloer op moét. En ook al is het voor mij al een hele tijd geleden dat dansen mogelijk en haalbaar is (omwille van mijn gezondheid), sommige songs blijven in mijn hoofd dat effect hebben dat ik er meteen wil op bewegen. Eén van die liedjes is de versie die Jason Nevins maakte van It's like that van Run DMC. Deze versie is zo opzwepend dat ik me nergens nog iets van aantrek en (in mijn hoofd toch) de coolste dansmoves bovenhaal.

It's like that - Jason Nevins vs Run DMC

Aprilchallenge - dag 20: een song over (een) sport

Gisteren kwam Max Cavalera al in beeld met Sepultura, dat hij in 1996 verliet, en vandaag is hij alweer present, zij het dan met Soulfly, de band die hij in Arizona oprichtte en waar zijn zoon Zyon ook deel van uitmaakt. In het Portugees bezingt de band in een stijl die uiteraard heel dicht aanleunt bij wat hij met Sepultura maakte, zijn liefde voor de Braziliaanse voetbalcultuur. Wat ik niet wist, is dat Umbabarauma een cover is van een liedje van Jorge Ben. Wat ik gisteren vertelde over Max Cavalera die er met zijn bands in slaagt de hardere gitaren van de metal te combineren met de ritmes die de muziek uit zijn geboorteland rijk is, geldt ook zeker en vast voor dit liedje.

Umbabarauma - Soulfly

Aprilchallenge - dag 19: een song van een artiest of band uit Zuid-Amerika

Wat een openbaring was Chaos A.D. van Sepultura toen ik de cassette in 1993 kocht en voor het eerst beluisterde. Het moet de hoes geweest zijn die me zo geïntrigeerd had dat ik tot die aankoop verleid werd (en het feit dat de cassette verrassend goedkoop verkocht werd). Dankzij grunge was ik de richting van hardere gitaren uitgestuurd qua muzikale smaak maar heavy metal was toen niet bepaald het genre dat ik kende en luisterde. Ik had er eerder een eenzijdige kijk op en ik dacht toen nog werkelijk dat alles zo klonk als de "hair metal"-bands die op MTV al eens passeerden.
Dat de Braziliaanse band rond de broers Max en Igor Cavalera zo hoorbaar hun culturele erfenis incorporeerden in een genre dat het toch in de eerste plaats leek te moeten hebben van de gitaren waarop geramd wordt, verbaasde me hogelijk. Bij Sepultura worden de ritmes (en die klinken echt wel heel Braziliaans bij tijden) minstens even belangrijk en dat maakt dat ze toch wel opvallen tussen andere metalbands.
Het instrumentale nummer Kaiowas dat een soort interludium vormt op het album laat zien hoezeer ze verknocht zijn aan die ritmes en de drummer krijgt hier een steeds prominentere rol toebedeeld. Het mag dan wel behoorlijk atypisch zijn voor een plaat die voor de rest ook behoorlijk agressief klinkt, ik blijf dit een heel bijzonder nummer vinden.

Kaiowas - Sepultura

Aprilchallenge - dag 18: een cover die beter is dan het origineel

Het origineel van The Carpenters is al een mooi nummer, natuurlijk door de loepzuivere zang van Karen Carpenter, aangevuld met een prachtig en lieflijk arrangement. Niettemin houd ik nog veel meer van de cover die Sonic Youth van de song maakte voor het tribute-album If I were a carpenter in 1994. Zoek dat album overigens maar eens om te beluisteren want er staan ook nog een rits anders mooie covers op, van onder meer American Music Club, Bettie Serveert en Babes In Toyland.
Superstar haalde in 2007 de soundtrack van de leuke film Juno. Naar ik las, was Richard Carpenter niet echt weg van deze cover, in tegenstelling tot ik dus. Wat die vooral zo goed maakt, is dat de dreiging in de song zo hoorbaar is, b.v. in de lage pianonoot bij aanvang van het refrein, als het ware een voorbode van het verschrikkelijk lot dat Karen te beurt viel (zoals geweten overleed ze aan de gevolgen van haar anorexia). Ook de distortie van de gitaren, zo kenmerkend voor Sonic Youth, past perfect bij het trieste verhaal dat de song vertelt, over de onbereikbare liefde (voor een ster die je hoort op de radio in dit geval).

If I were a carpenter - Sonic Youth

Aprilchallenge - dag 17: een song die klinkt alsof hij van een andere artiest of band is

Telkens ik het begin hoor van This time around van Green On Red is mijn eerste gedacht: "Ah, The Rolling Stones". Op de opener van het gelijknamige album klinkt Green On Red nog meer Stones dan de Stones zelf. Zanger Chuck Prophet zingt als een jonge Mick Jagger en de band weet de essentie van de rock van de Stones perfect te vatten. Het duurt dan ook altijd even voor mijn frank valt en ik besef dat het dus Green On Red is.

This time around - Green On Red

Empusae & Peter Bjärgö

Empusae is nog steeds het geesteskind van Nicolas Van Meirhaeghe (aka Sal-Ocin) en nadat ik op deze blog al eerder de albums Lueur en Iter in tenebris reviewde alsook zijn optreden op labelnight Ogentroost, schenk ik met plezier opnieuw aandacht aan zijn nieuwste plaat: Onus. Het onvolprezen Consouling brengt de nieuwste release uit, die hij samen maakte met Peter Bjärgö, een Zweedse metalmuzikant.
Wat me zo hard opviel aan de twee eerder genoemde oudere platen, was dat ze erg donker klonken en Sal-Ocins strijd met zijn demonen muzikaal vorm gaven. De vier songs op Onus zijn zeker niet lichtvoetig maar het lijkt alsof de zang van Peter Bjärgö helpt om een kier open te zetten en wat licht binnen te laten. Ook muzikaal word je niet meer overvallen door het somberste zwart: Coiling despair klinkt als een sprankel hoop. Dat lijkt nochtans niet echt de bedoeling op een plaat die een titel meekreeg die "last van het leven" betekent en waarop de desintegratie van onze beschaving, de destructie van onze planeet en de conflicten tussen mensen centraal staan. 
Beide artiesten werkten eerder al samen op Proslambanomenos, al werd toen voor een andere aanpak gekozen. Op die eerste collaboratie voegde Nicolas instrumentatie toe aan de zang en composities van Peter. Dit keer gebeurde net het omgekeerde: aan de muziek van Empusae voegde Peter zang en extra geluiden toe.
Onus is voor mij de mooiste plaat die ik van Empusae al hoorde. De vier songs mogen dan gedrenkt zijn in een wanhopige en uiterst pessimistische kijk op vandaag, je wordt als luisteraar niet overvallen door deze gevoelens zonder lucht om te ademen. Integendeel, vreemd genoeg vind ik deze plaat nét de bezongen verschrikkingen overstijgend. Het maakt Onus een erg intrigerende en enigszins verwarrende ervaring. En misschien zijn verwarring en zelfs verbijstering exact wat we nodig hebben in een wereld die recht op de afgrond lijkt af te stevenen.

Je kan de volledige plaat hieronder beluisteren en hier kopen via Consouling of hier via de Bandcamp-pagina van Empusae:

Aprilchallenge - dag 16: een song met mooie samenzang

Eigenlijk zijn de absolute koningen van de samenzang uiteraard The Beach Boys, daarvoor hoef je maar te luisteren naar God only knows of Wouldn't it be nice (of bijna eender welk liedje van de band). Toch heb ik gekozen voor een groep die deze eeuw de samenzang een nieuw hoogtepunt bezorgde op hun debuutalbum en de kort erna verschenen EP. Fleet Foxes klinkt zo prachtig dat ik me niet kan voorstellen dat iemand van zender verandert als ze nummers uit die twee platen spelen op de radio. Hun stemmen verleiden de luisteraar en zelfs na intussen meer dan vijftien jaar blijft hun muziek (vooral van die eerste platen dus) me ontroeren en me betoveren. 

Mykonos - Fleet Foxes

Aprilchallenge - dag 15: een live-versie van een song die beter is dan de studioversie

Met mijn keuze vandaag oogst ik zeker en vast een epische roloog van mijn vriendin, die de studioversie van ongeveer twaalf minuten al niks vindt (en de zanger sowieso een zaag én een onuitstaanbare vent) en die wie deze live-versie van bijna zestien minuten een ware marteling zal vinden.
Voor mij was deze live-versie, zoals ze te horen is op In concert, een driedubbele plaat waarmee ik kennis maakte dankzij Studio Brussel en die ik de volgende dag al ging kopen, mijn kennismaking met The end van The Doors. Zanger Jim Morrison laat zich helemaal gaan (net als de band trouwens) en improviseert er op los met grapjes, een gedicht dat uit een anekdotisch verhaal voortvloeit,... De band speelt intussen op de achtergrond wat muzikale thema's uit de song waardoor het een geheel blijft. Dit is misschien wel mijn favoriete live-song van eender wie, net omdat het laat zien hoe je als artiest of band live de mogelijkheden van je songs nog verder kan exploreren.

The end - The Doors

Aprilchallenge - dag 14: een afsluitend nummer op een album

Hoewel OK computer hier de vaakst beluisterde CD is, heb ik vandaag gekozen voor het afsluitend nummer op The bends van Radiohead. Street spirit (fade out) blijft immers voor altijd verbonden met dierbare herinneringen aan een tijd waarin ik weliswaar serieus op drift geraakt was maar ik toch in een zeer goede vriendin een anker vond, dat mijn persoonlijke stormen (helaas niet altijd zonder zelf averij op te lopen, om in de metafoor te blijven) doorstond. Vaak deed ze dat door mee te deinen op die woelige baren van het zelf niet weten waar ik aan toe was, wat ik wou, hoe ik geluk moest vinden, herkennen en vasthouden. Achteraf gezien heeft ze een pak meer gedaan dan ik toen besefte, toen ik haar aanwezigheid te vaak evident vond.
In die tijd ging ik vaak als afsluiter van mijn avond nog eens langs bij die vriendin, die in een studiootje woonde in Gent, samen met haar nog erg klein kindje. Hoe laat het ook was, ik was altijd welkom en ik heb er vaak nog uren zitten babbelen, zitten drinken en zitten grappen maken, zitten luisteren naar muziek samen,... Soms ging ze even naar de nachtwinkel iets halen om te drinken (vaak appeljenever) en dan zette ik intussen The bends op en skipte bijna altijd meteen naar de afsluiter, die ik telkens opnieuw beluisterde. Eén avond, zo weet ik nog goed, was ik met de koptelefoon aan het luisteren terwijl ze naar de nachtwinkel was en zong ik mee met een eigen tekst over mijn eigen leven , die ik improviseerde terwijl ik de melodie meevolgde. Een geweldige zanger ben ik zeker niet en met een koptelefoon meezingen, dat klinkt voor anderen altijd luider (en misschien ook wel valser) dan je zelf denkt. En de hoge noten die Thom Yorke zo mooi uit zijn strottenhoofd perst, die waren en zijn echt wel te hoog gegrepen voor mij. Het moet nogal een bizarre luisterervaring voor haar geweest zijn toen ze, wat ik niet doorhad om ik met mijn ogen toe en afgewend van de deur stond mee te "zingen", terug binnen kwam. Het heeft even geduurd eer ik haar aanwezigheid had opgemerkt (en meteen stopte met zingen). Toch heeft zij het altijd een mooi moment gevonden, misschien wel omdat Street spirit iets in me naar boven bracht van de twijfels die ik achter mijn semi-zelfverzekerd gedrag en mijn drang om altijd grappig te zijn verstopte.
Het nummer zelf is een prachtige afsluiter van een sowieso al uitstekende plaat en het is echt "eruit gaan met een knal". Het is geen wonder dat Radiohead zelf ook besefte hoe goed hun afsluiter was en ze het uitbrachten als single. Meestal zijn afsluitende nummers een soort synthese van de plaat (in het beste geval toch, soms is het de laatste vuller om het album vol te krijgen) maar dat lijkt hier niet echt het geval.  Ondanks de al geweldige nummers High and dry en Fake plastic trees hebben ze hiermee een nog net iets hoger niveau gehaald.

Street spirit (Fade out) - Radiohead

Aprilchallenge - dag 13: een song in een taal waar je niets van begrijpt

Vandaag gaan we voor een guilty pleasure. Muzikaal is dit nummer eigenlijk niet zo veel soeps, maar het klinkt tegelijk zo aanstekelijk dat het toch blijft hangen. Bovendien is er de beroemde meme Numa numa guy met de mollige jongeman die voor zijn camcorder wel heel enthousiast meedoet, die ik zo  grappig vind dat ik die af en toe eens opzoek op YouTube als ik iets nodig heb om me vrolijk te maken. 

 

Het nummer zelf, van de de boysband O-Zone, is in het Roemeens (hoewel de band zelf Moldavisch is) en daar begrijp ik nu eens echt niets van. Nochtans ligt het Roemeens van de levende talen nog het dichtst bij het Latijn dat ik 6 jaar lang gestudeerd heb in het middelbaar. Op het gehoor alleen echter kan ik er niets van maken. Ik heb wel al gemerkt dat als ik het tegelijk geschreven zie staan en het Roemeens trager en duidelijk gearticuleerd gesproken wordt, ik hier en daar toch iets herken.
Gelukkig vind je op internet makkelijk de (in het Engels) vertaalde lyrics, om ten volle te kunnen genieten van de "poëzie" die in zulke popnummers gehanteerd wordt.

Dragostea din tei - O-Zone

Aprilchallenge - dag 12: een song die je leerde kennen dankzij een film

Het was eerder toevallig dat ik ooit in de cinema de film All over me zag. De muziek stond me wel aan en de film zelf is zeker en vast ook de moeite waard trouwens: het gaat over vriendschap, zowel echte als voorwaardelijke, over jezelf zijn en jezelf ontdekken en over liefde, hoe die onverwachts en in bijzondere vormen komt (en soms ook in destructieve vormen).

 

In die film zit een heel mooie, emotionele scène waarin het hoofdpersonage Claude op de kamer van een muzikante die ze net heeft leren kennen, luistert naar Pissing in a river van Patti Smith. De song brengt ontzettend veel teweeg bij haar, alle emoties die ze voortdurend heeft weggestopt lijken naar buiten te stromen.
Jarenlang is dit nummer voor mij verbonden gebleven met het toelaten van verdriet en het was zowat de enige song waarop ik kon beginnen huilen. Huilen deed ik vroeger niet (sinds alle gezondheidszorgen is die dijk wel gebroken, kunnen we stellen) maar hiermee lukte het me om het verdriet toe te laten en te durven voelen. Ik heb meerdere avonden en nachten zitten luisteren, telkens opnieuw naar Pissing in a river, mijn tranen de vrije loop latend.

Pissing in a river - Patti Smith

Aprilchallenge - dag 11: een song met een accordeon

Al bij de start van deze challenge overwoog ik voor deze dag te kiezen voor een liedje van Charles & Les Lulus, de supergroep van Arno, Roland, Piet Jorens (drumde op meerdere platen van dEUS, Zita Swoon, Pieter-Jan De Smet,...) en accordeonist Ad Cominotto. Ik vermeld hen hier toch omdat ze eveneens uw aandacht verdienen en het ene album dat ze maakten nog steeds tot het beste hoort van wat Arno ooit deed.
Maar ik herinnerde me plots een andere, intussen weer vergeten band die in 2010 nog op Pukkelpop stond.  De New Yorkse band Gogol Bordello speelt rock punk met heel veel invloeden uit Oost-Europa (o.a. Oekraïne) waar de roots van heel wat leden en ex-leden van de band liggen. In 2007 brachten ze hun meest succesvolle album uit, Super taranta!, en daarop staat onderstaande song:

Wonderlust king - Gogol Bordello

Aprilchallenge - dag 10: een song van de eerste artiest die je goed vond

In het lager middelbaar begonnen veel van mijn klasgenoten fan te worden van één artiest of band. Populair daarbij waren The Cure en U2 en die twee "fanclubs" konden elkaar niet luchten. Zelf had ik niet echt een voorkeur maar zoals dat gaat op die leeftijd, wilde ik er graag bijhoren en vond ik dus dat ik ook maar fan moest worden van iemand. Ik vond de nummers van Duran Duran die ik kende wel goed dus ik vroeg aan een klasgenoot, die fan was van hen, of hij eens al hun muziek voor mij op cassette wilde zetten. Na beluistering heb ik dus in feite gekozen voor Duran Duran (die zullen daar héél verguld mee geweest zijn).
Intussen is mijn smaak uiteraard geëvolueerd maar ik heb nog wel een boontje voor de Duran Duran uit de jaren tachtig, al kan dat ook vooral nostalgie zijn natuurlijk. Dit nummer vond ik toen al één van hun beste en dat is het misschien wel nog steeds:

Union of the snake - Duran Duran

Aprilchallenge - dag 9: een song van een artiest of band uit Azië

Heel af en toe koop ik eens een exemplaar van het muziektijdschrift Mojo en dan pluis ik de recensies uit op zoek naar onbekende pareltjes. Dankzij Spotify is het immers makkelijk om kennis te maken met de gereviewde platen en zo ontdekte ik in 2016 de heel bijzondere plaat Like a bird or spirit, not a face van de Tuvaanse muzikante Sainkho Namtchylak (mijn recensie lees je hier). Tuva is een autonome republiek binnen de Russische Federatie, in het zuiden van Siberië en net boven Mongolië. We kennen het hier een beetje van de bijzondere zangtechniek (Tuvaanse keelklanken).
Uit dat album koos ik voor onderstaand nummer, waarop leden van de Noordafrikaanse band Tinariwen meespelen. Dat hoor je duidelijk aan de muziek, zeker in de lange intro, die dat typisch Afrikaans bluesgeluid bevat. 

 Nomadic mood - Sainkho Namtchylak

Aprilchallenge - dag 8: een uitvoering die minstens 100 jaar oud is

Eén van de functies van folksongs begin vorige eeuw (en vroeger) was het vertellen van verhalen aan elkaar, een beetje zoals bij de minstrelen in de middeleeuwen. De actualiteit van toen werd verspreid door mondelinge verhalen en dus niet zelden ook via muziek en liederen. Mooie voorbeelden daarvan vind je op de verzamelaar People take Warning! Murder ballads & disaster songs 1913-1938, waar je ze bovendien mooi verdeeld krijgt over 3 categorieën: songs over natuurrampen, songs over rampen met machines (zoals treinen, schepen,...) en songs over wat mensen elkaar aandoen.
Deze verzamelaar is niet alleen een mooi historisch document maar veel van de nummers zijn ook prachtig en de originele uitvoeringen die erop terug te vinden zijn, zijn een verrukking voor het oor van wie houdt van oude country-, blues- en folkmuziek.
Uit die verzamelaar heb ik voor de challenge gekozen voor onderstaand nummer over één van de meest tot de verbeelding sprekende rampen: het zinken van de Titanic. Ernest Stoneman bezingt het gebeuren en zoals in wel meer liedjes die erover geschreven werden in het rurale zuiden van de VS wordt het een contemplatie over de hoogmoed van de mens tegenover de wil van God. De versie hieronder is uit 1924.

The Titanic - Ernest V. Stoneman

Aprilchallenge - dag 7: een onverwachte duet

Toen Nick Cave in 1995 een single uitbracht met het duet Where the wild roses grow, waarop Kylie Minogue meezong, was dat toch wel een grote verrassing. Kylie kenden we toen vooral als die popzangeres die begonnen was als actrice in de Australische soap Neighbours en die hoorde tot de stal van producers Stock, Aitken en Waterman (die ons ook Rick Astley "schonken"). Ze had al eens een duet opgenomen dat succesvol was maar dat was met een soortgelijke artiest, Jason Donovan (Especially for you).
Het was niet helemaal duidelijk voor velen wie hier het grootste risico nam: Kylie die een donkere song bracht of Nick Cave die zijn credibility onder de muziekliefhebbers van alternative (en doorgaans ook haters van commerciële muziek) dreigde te verliezen. Uiteindelijk bleek het beiden geen windeieren te leggen: Cave bereikte ineens een veel groter publiek en Kylie Minogue wist er een nieuwe muzikale start van te maken die met Fever in 2001 een hoogtepunt zou beleven (en een single als Can't get you out of my head).

Where the wild roses grow - Nick Cave & The Bad Seeds featuring Kylie Minogue

Aprilchallenge - dag 6: een buitenbeentje in het oeuvre van deze artiest

Hoe ik Einstürzende Neubauten leerde kennen, kan je hier nog eens lezen onder het stukje over hun album Haus der lüge. De Duitse band maakt experimentele muziek (en dat mag je zeker in hun beginperiode héél letterlijk nemen) en het laatste wat je van hen zou verwachten, is een mooie popsong. Toch is nét dat wat Stella Maris is, dat op hun zevende studioplaat Ende neu uit 1996 staat. Het is een mooie, dromerige, romantische song waarop de Duitse zangeres en actrice Meret Becker een duet zingt met Blixa Bargeld. 
Waar ik tot dan toe Duits vaak nogal hard (tot zelfs vrij agressief, maar dat kan ook aan oorlogsfilms liggen) klinken vond, toont deze song bovendien ook hoe mooi het Duits kan klinken en zacht.

Stella maris - Einstürzende Neubauten

Aprilchallenge - dag 5: een song over oorlog en vrede

Op 4 september 1995 namen diverse Britse en Ierse bands op één dag tijd een album op (Help) om fondsen te werven voor War Child, dat hulp bood in oorlogsgebied zoals toen Bosnië-Herzegovina. De lijst van deelnemende bands is behoorlijk indrukwekkend: Blur, Oasis, The Stone Roses, Radiohead, Massive Attack, Manic Street Preachers,... Eén naam springt er wel wat uit: het onbekende One World Orchestra. Die brengen een drum 'n bass-geïnspireerde cover van het thema uit de film The magnificent seven. Eveneens te horen op deze song is de Servische DJ Fleka van het radiostation B52. Het station zou de song later gebruiken als jingle en het zou uitgroeien tot een protestsong tegen Milosevic. Vooral de tekst "Humans against killing, that sounds like a junkie against dope" vond ik opvallend en geniaal eigenlijk.
One World Orchestra zou een project blijken van het duo The KLF. Voor wie geïnteresseerd is in deze toch bijzondere band, raad ik het boek The KLF: chaos, magic and the band who burned a million pounds aan, dat ik hier al besprak.

The magnificent - One World Orchestra 

Aprilchallenge - dag 4: een song van een artiest of band uit Afrika

In de periode dat ik bij Music Mania in Gent heel veel platen kocht, liet ik me soms verleiden tot een aankoop van een artiest die ik helemaal niet kende, op basis van de hoes en/of het kaartje van Music Mania dat erbij zat met heel beknopte info of aanprijzing (soms niet meer dan "fantastische plaat van Afrikaanse blueslegende"). Zo belandde de vinyl plaat The river van Ali Farka Touré in mijn uitgebreide collectie. Ali Farka Touré is een Malinese bluesmuzikant, die meestal in lokale talen als het Peul zingt. Nu wist ik natuurlijk wel al dat de Amerikaanse blues zijn roots heeft bij Afrikanen die als slaven naar Amerika kwamen om er op de plantages te werken, maar nooit eerder hoorde ik zo duidelijk die Afrikaanse wortels als op die plaat.
Sindsdien heb ik me wat verder verdiept in de Malinese muziek en zo stootte ik ook op Boubacar Traoré. Die artiest was vanaf de vroege jaren zestig tot 1968, toen president Keita afgezet werd, erg populair. Omdat hij echter geassocieerd werd met diens regime, kwam hij nog amper aan bod in zijn thuisland en hij verhuisde uiteindelijk naar Frankrijk, waar een Britse producer een bandje met een registratie van één van zijn optredens ontdekte en ervoor zorgde dat hij uiteindelijk in 1990 zijn eerste plaat kon  uitbrengen. Zo werd hij alsnog vrij succesvol en zijn meest recente plaat dateert uit 2017. Hij werd trouwens vermeld in het prachtige boek Mali blues van Lieve Joris en dat inspireerde een Zwitserse regisseur tot het maken van de film Je chanterai pour toi met en over hem.
Ali Farka Touré is ongetwijfeld één van de bekendste Afrikaanse artiesten en wordt beschouwd als een pionier van de desert blues. Hij stierf in 2006. Hij werkte onder meer samen met Ry Cooder (op de plaat Talking Timbuktu) en is prominent te zien in Feel like going home, de documentaire die Martin Scorsese maakte over de roots van de blues en die het eerste deel zou vormen van zevendelige reeks The blues: a musical journey waarin ook andere regisseurs aspecten van de blues belichtten.
De gekozen song is een samenwerking van die beide artiesten, zoals te zien in Je chanterai pour toi.

Duna ma yelema - Boubacar Traoré & Ali Farka Touré

Aprilchallenge - dag 3: een song die onterecht veel te weinig bekend is

In mijn mailbox krijg ik veel aankondigingen en promomails van (veelal onbekende) artiesten en heel soms zit daar een pareltje tussen dat ik anders nooit had leren kennen. Zo verging het ook in 2009 toen de Canadese band In-Flight Safety me liet kennismaken met hun album We are an empire, my dear. Ik was meteen helemaal weg van hun muziek, opgenomen in een leegstaand schoolgebouw in Nova Scotia. Ik postte erover en we mailden wat heen en weer en uiteindelijk mocht ik zelfs een wedstrijd hosten op mijn blog waarbij je één van de twee CD's die ze mee doorstuurden van hun plaat kon winnen.
De song die ik koos voor de challenge, is overigens ooit gebruikt in de tv-serie The office (US). Ik koos hem ook in mei 2009 als "lied van de week". Of de band nu nog actief is, is wat onduidelijk. Hun meest recente release (de EP Stockholm) dateert toch ook alweer van 2016 maar gelukkig hun laatste Facebook-post van vorig jaar. Maar dit prachtnummer zal voor altijd blijven bestaan en het zou zo fijn zijn als meer mensen dit nummer zouden kennen en omarmen.

Model homes - In-Flight Safety

Aprilchallenge - dag 2: een song over tijdsmaten

Nee, Luca Brecel, deze song gaat niet over jou. The Tragically Hip grijpen in dit nummer terug naar beelden die nostalgie oproepen aan die wonderlijke jaren als kind en puber waarin je op ontdekking gaat in de wereld. Het gaat over een jongen en een meisje die de ontdekkingstocht samen maken. In de oorspronkelijke versie was de tekst zelfs explicieter en erotisch getint, maar omdat Gordon Downie, de zanger, zich door de bandleden liet overtuigen dat zijn bedoelingen misbegrepen zouden worden door het shockerende effect van sommige woorden, herschreef hij het nummer tot de versie die we nu kennen en die algemener klinkt.
Jaren nadat dit nummer uitgebracht werd, zag ik de band live aan het werk in de Brusselse AB. Iemand had zo'n LED-scherm mee waarop de hele tijd Lake fever te lezen stond. Omdat ik dat nummer niet kende, vroeg ik me het hele optreden af of ik aan zijn reactie zou merken dat ze het nummer brachten of niet. Ik meen me niet te herinneren dat ze het gespeeld hebben, overigens, al herinner ik me van dat concert sowieso niet al te veel.

Ahead by a century - The Tragically Hip

Aprilchallenge - dag 1: een song vol humor

Vandaag is het 1 april. April Fool's Day in het Engels, "verzenderkesdag" heette dat vroeger bij ons (of misschien wel nog steeds). Het is de dag waarop je een grap uithaalt met anderen, bij voorkeur één die hen ergens naartoe doet gaan waar ze helemaal niet moeten zijn. Al zolang ik weet, betekende het een hele dag op je hoede zijn en kritisch luisteren naar wat precies gezegd of gevraagd werd en je afvragen of de boodschap wel realistisch was of niet. Ook de media (kranten, radio, TV) deden gretig mee en speelden in op impulsiviteit van lezers/luisteraars/kijkers bij iets wat sterke emoties opriep (en actueel was) of waar men een onverwacht groot voordeel mee kon doen. Helaas beperken sommige media zich het laatste decennium tot valse berichten waarbij je niet echt iets moet doen maar die je ten onrechte gelooft of niet. Ik denk niet dat dat verstandig is in deze tijden van fake news en al bij al lage mediawijsheid. En waar vroeger in het bericht dat je ergens heen stuurde, nog wel aanwijzingen zaten dat het de aprilgrap was, gaat het nu meestal om een onecht nieuwsbericht dat eigenlijk niet te onderscheiden valt van de echte.
We beginnen deze challenge dan ook met een song waarin humor zit. Humor bestaat natuurlijk in vele vormen en wat ik grappig vind, hoef jij niet noodzakelijk grappig te vinden. Eén van de artiesten waarvan ik wel hou van zijn nummers, is Hugo Matthysen, die een absurditeit in zijn teksten injecteert die hen vaak erg grappig maakt. In Blankenberge bezingt hij de Vlaamse kuststad als een volleerde fan, maar dan wel zo tongue in cheek dat iedereen begrijpt dat ze allerminst zijn bewondering wegdraagt.

Blankenberge - Hugo Matthysen

Sierra Ferrell

Dat de Amerikaanse Sierra Ferrell zo een beetje van alle rootsmarkten thuis is, valt goed te horen op haar nieuwe plaat, Trail of flowers. Maar voor ik het over haar muziek ga hebben, wil ik toch even inzoomen op de hoes van de plaat. Die is immers heel opvallend én mooi, als een schilderij uit het symbolisme. Het lettertype doet me heel erg denken aan hetgeen ook ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead vaak gebruikte. Sfinxen, engelen, wezens die half mens en half dier zijn (leeuw of spin) tooien een hoes waar je de tijd voor kan nemen om alle details te ontdekken. Met zulke hoezen scoor je bij mij altijd extra punten.
Maar het is natuurlijk uiteindelijk toch de muziek die de doorslag geeft in mijn beoordeling. En deze plaat weet me ook op dat vlak heel erg te bekoren. We horen dat er getapt wordt uit diverse vaatjes: Ierse en Amerikaanse folk (Fox hunt, I could drive you crazy,...) waarin je de heuvels en de Appalachen hoort doorschemeren maar evenzeer country (Why haven't you loved me yet). Het levert een gevarieerd en vlot toegankelijk album op.
De grootste troef is echter de prachtige stem van de in West-Virginia geboren zangeres (die intussen in Nashville woont). Die stem verleidt, haalt uit, weet vele gevoelens op te rusten en kiest nooit voor makkelijk scoren, wat in Nashville al eens de meest uitnodigende weg is. 

Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen via haar Bandcamp-pagina of hier via haar site: 

Dustin O'Halloran

Luisteren naar Dustin O'Halloran is altijd een contemplatieve activiteit. Daar leent zijn muziek zich immers uitstekend voor. De Amerikaanse pianist en componist maakt minimalistische muziek en vind je dus in hetzelfde hoekje van het muzikaal universum als Ludovico Einaudi en Max Richter. Het is daar goed toeven en gelukkig laten ze ons als luisteraar meegenieten van die kracht van verstilling en prachtige, soms eenvoudige melodieën.
Net als Max Richter voor hem mag O'Halloran zich een artiest op het befaamde Deutsche Grammophon-label noemen, toch wel dé referentie voor klassieke muziek. Dat is overigens geheel terecht want de klassieke muziek is natuurlijk niet gestopt bij de componisten die we allemaal kennen uit de barok en uit de 19e eeuw, zelfs niet bij de 20e eeuw.
In de promomail die de release aankondigde vraagt Dustin O'Halloran de luisteraar om de plaat in zijn geheel te willen beluisteren. Die vraag is immers niet overbodig in tijdens van skips en snippets bij het streamen, maar hij benadrukt dat het album een geheel vormt dat als dusdanig tot zich moet genomen worden. Ik begrijp zijn vraag heel goed en de nummers (eigenlijk 4 die elk in verschillende delen zijn opgesplitst in de tracklist) sluiten naadloos op elkaar aan. En bij componisten als deze is de opgeroepen sfeer zo belangrijk dat je haar zo ruïneren door lukraak fragmenten te aanhoren.
Transfigural syntax eclipse (pt 1 - pt 5) is mijn persoonlijke favoriet omdat de artiest hier bij momenten koude rillingen oproept en dreiging, alsof dit recht uit de soundtrack van The X-Files komt. Tegelijk is de muziek zo rijk en gelaagd dat je echt wel meerdere luisterbeurten nodig hebt om ten volle te genieten van alle details én van het geheel.

Beluister hieronder het volledige album dat je ook hier kan kopen via de site van Dustin O'Halloran of hier via de site van Deutsche Grammophon:

Aprilchallenge

De hele maand april kan je op deze blog mijn keuzes zien en horen voor de aprilchallenge die ik mezelf opleg: elke dag een nummer dat voldoet aan een vooraf opgelegd criterium.
Ook jij kan meedoen als je wil, door jouw dagelijkse keuze te posten op je blog, sociale media, in de comments,... Indien je meedoet en je keuzes ergens post, vraag ik gewoon in de comments een link te plaatsen naar waar we die kunnen vinden.
Je mag maar moet niet uitleggen waarom je dat nummer koos, maar je voegt het wel best toe (clip of audio) zodat iedereen het nummer ook kan horen (en eventueel zien).

Dit zijn de 30 dagcriteria:

1. een song vol humor
2. een song over tijdsmaten (van seconden tot eeuwen of alles daartussenin)
3. een song waarvan je het onterecht vindt dat veel te weinig mensen die kennen
4. een song van een artiest of band uit Afrika
5. een song over oorlog en vrede
6. een song die een buitenbeentje is binnen het oeuvre van de gekozen artiest of band
7. een duet van twee artiesten of bands die je niet meteen samen zou verwachten
8. een uitvoering die minstens 100 jaar oud is van een song
9. een song van een artiest of band uit Azië
10. een song van de eerste artiest die je ooit goed vond
11. een song met een accordeon
12. een song die je leerde kennen dankzij het gebruik ervan in een film
    
13. een song in een taal waar je niets van begrijpt
14. een afsluitend nummer op een album (geen verzamelalbum)
15. een live-versie van een song die beter is dan de studioversie
16. een song met mooie samenzang
17. een song die klinkt alsof hij van een andere artiest of band is
18. een cover die beter is dan het origineel
19. een song van een artiest of band uit Zuid-Amerika
20. een song over (een) sport
21. een song waarop je een onbedwingbare neiging voelt te dansen
22. een song die perfect past bij jouw leven nu
23. een song om met anderen, zelfs onbekenden, samen te zingen
24. een song uit het album met de mooiste platenhoes
25. een song met een onverwachte sample
26. een song met een blokfluit
27. een song van minder dan 2 minuten
28. een song van een artiest met dezelfde voornaam als jij
29. een song die je kent van een tv-serie
30. de song die bij jou op nummer 1 staat in je Tijdloze

We beginnen dus uiteraard maandag, op 1 april.

Daniël Lohues

 

Ik werkte op een school voor buitengewoon lager onderwijs als orthopedagoog toen mijn zoon geboren werd. Ik had er al een tijdje een deeltijdse job, die ik combineerde met een andere deeltijdse job in een andere school voor buitengewoon lager onderwijs, want zo gaat dat vaak als je start in het onderwijs. Die andere deeltijdse job was weggevallen en bij ons op school vertrok de halftijdse administratief medewerker. Gezien ik weinig administratieve vaardigheden heb en dat integendeel altijd mijn werkpunt was als orthopedagoog, valt het moeilijk te verklaren waarom ik de directie voorstelde dat ik die administratieve functie zou overnemen zodat ik in totaal een voltijdse job op dezelfde school had. Mijn overtuigingskracht is dan wél weer één van mijn sterktes, want die was bereid het een schooljaar te proberen.
Het werd geen succes: we raakten achterop met de schooladministratie, het was een verhaal van vallen en opstaan en veel fouten maken, waardoor soms de leerkrachten die niet vast benoemd waren, dreigden niet op tijd betaald te raken (en ikzelf ook trouwens) en na dat jaar besloten we samen dat het niet echt voor herhaling vatbaar was. In die periode luisterde ik tijdens de uren van mijn administratief werk op de computer naar KinkFM, een Nederlands radiostation dat je zou kunnen vergelijken  met Studio Brussel maar dan beter. Ik leerde er heel wat fijne bands kennen, zoals de beginnende Editors, Band Of Horses en ook die ene Drenthse artiest die in zijn dialect zong over Annelie. Het was een simpel liedje over een jeugdliefde, vol weemoed en mededogen met wie we als jongere zijn.
Diezelfde Daniël Lohues heeft bijna twintig jaar later weer mijn aandacht getrokken met zijn nieuwe plaat Nou. Dat is al zijn veertiende worp, waar Allenig (waar Annelie) op stond zijn debuut was. Tussenin ben ik hem helemaal uit het oog verloren: zangers die in een Oost-Nederlands dialect zingen komen nu eenmaal weinig aan bod in onze Vlaamse media.
Dat is misschien wel jammer want alvast Nou is een fijne, complex- en pretentieloze plaat. Net als bij onze dialecten moet je aanvankelijk even moeite doen om te begrijpen wat hij zingt, daarna wordt het echt wel de moeite waard. 
Als ik songs moet selecteren die je zeker een luisterbeurt moet gunnen, kom ik uit bij het door een eenvoudig klassiek pianoriedeltje gedragen De dag dat 't mooi weer weud, de bekentenis Ik heb 't doan, 't Komp de Hondsrug niet over dat een geruststelling is waarvoor je wel een beetje de Nederlandse geografie moet kennen en het uptempo De Emmenaar en de olifant. Ook de andere liedjes zijn kleine, wat kleinkunstige pareltjes die in hun miniatuurvertellingetjes universele verhalen omsluiten. 
Als je ziet en hoort welke Vlaamse artiesten hier wél behoorlijk wat airplay krijgen, dan verdient iemand als Daniël Lohues dat zeker ook. Mis dus zeker deze kans niet om bij de eersten te zijn die kennisgemaakt hebben met zijn muziek.

Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen via zijn website:

Heuvels en bergen

Eén van de aantrekkelijke aspecten van in Ronse wonen is (of zal zijn, eens ik weer beter ben en kan wandelen en fietsen in de omgeving) het landschap. Midden in de Vlaamse Ardennen heb je hier enkele "bergen" (heuvels eigenlijk) die bekendheid genieten en die adembenemende uitzichten opleveren: de Kanarieberg (waar het Muziekbos ligt), de Kruisberg en de Hotond (beiden bekend van de Vlaamse voorjaarsklassiekers waarvan er meerdere deze stad aandoen).
Maar wat is nu het verschil tussen heuvels en bergen? Het is een vraag die me intrigeert sinds ik de film (die ik overigens nog nooit zag, maar waarvan de titel me aanspreekt) The Englishman who went up a hill but came down a mountain leerde kennen. En wat opzoekwerk leerde me dat er eigenlijk geen vaststaande definitie is die de ene van de andere onderscheidt. Hoogte speelt een rol natuurlijk, maar relatief ten opzichte van de omgeving dan wel, en ook steilheid wordt wel eens als graadmeter gebruikt. Die ambiguïteit merk je ook aan de namen van heel wat heuvels, die in Vlaanderen (en Nederland: denk maar aan de VAM-berg) algauw "berg" in hun benaming meekregen.
Maar we gaan dat de pret niet laten bederven en toch een playlist wijden aan het onderwerp. Geniet van deze dertig songs:

1.  Walking down the hill - Travis: de Britse band mag deze luisterlijst openen met een prachtige, rustige song over wandelen in de heuvels. 
2. Mountains - Prince: op Parade staat dit nummer dat de kenmerkende sound van Zijne Purperen Majesteit aantrekt als een passend kleed.
3. Mountains - Bat For Lashes: Natascha Khan, bekend als Bat For Lashes,  bezingt eveneens de bergen.
4. Mountains - Sparklehorse: de band van Mark Linkous heeft altijd een betoverend effect op me omdat hun muziek zo uniek klinkt en de prachtige songs ook nog eens bijzondere arrangementen meegeeft.
5. Mountains at midnight - Royal Blood: ook deze groep heeft een heel eigen en herkenbare sound, die een pak ruiger klinkt. Hun debuutalbum vind ik nog steeds hun beste maar ook het vorig jaar verschenen Back to the water below verdient uw luisterend oor.
6. Chocolate hills - Khruangbin featuring Leon Bridges: stel je eens voor dat er écht heuvels van chocolade zouden bestaan waar je een hap uit kan nemen... Zou dat niet fantastisch zijn?
7. Over the hills and far away - Led Zeppelin: voor mij was deze Led Zeppeling-song minder bekend maar hoe meer ik ernaar luister, hoe liever ik hem hoor.
8. Hills and valleys - Buju Banton: elk nadeel heb zijn voordeel. En evengoed hebben heuvels (en bergen) per definitief tussenin ook valleien, het één kan niet zonder het andere. Buju Banton weet er een mooie reggaesong uit te puren.
9. Mountains of my mind - Chris Stapleton: deze zanger leerde ik kennen dankzij het tweeluik From a room: volume 1 en From a room: volume 2 uit 2017. Die platen besprak ik hier. Vorig jaar bracht hij Higher uit, een album dat tijdens mijn blogpauze dus niet de verdiende aandacht kreeg maar dat ik langs deze weg alsnog wil aanraden.
10. Holy mountains - System Of A Down: hier in huis zijn de meningen verdeeld over System Of A Down en dan vooral over hun grootste hit Chop suey. Ikzelf vind dat een geweldig nummer, mijn lief vindt het maar niks. Misschien kan deze song haar alsnog een beetje milder stemmen voor deze band, al betwijfel ik het eerlijk gezegd.
11. Blue ridge mountains - Fleet Foxes: het titelloze debuut van Fleet Foxes moet zowat het mooiste album met harmonieuze zang zijn sinds The Beach Boys. Het is bovendien erg sympathiek van hen dat ze via de hoes onze renaissance-schilder Pieter Breughel de Oude en zijn schilderij Nederlandse spreekwoorden introduceerden bij een breder publiek. Ook deze song staat op dat album.
12. La montagne - Jean Ferrat: ons is dit liedje vooral bekend als Het dorp van Wim Sonneveld maar het originele Franse nummer van Jean Ferrat bezingt dan wel een andere omgeving maar is minstens even mooi, ook tekstueel.
13. De klim - Stef Bos: wie heuvels en bergen zegt en van sport houdt, denkt meteen aan wielrennen. Het is misschien wel één van de mooiste aspecten van de sport wanneer de renners klimmen. Stef Bos gebruikt dit als metafoor voor episodes in zijn leven.
14. Climb - Tori Amos: Tori Amos mag dan voor velen van de radar verdwenen zijn, op het album Native invader uit 2017 bewees ze nog steeds prachtige songs te schrijven waarin haar zang en de piano zoals vanouds centraal staan.
15. Steep climb - Eric Gales: ruige bluesrock zoals deze song gaat er altijd in bij mij. Ook hier wordt de klim als metafoor gebruikt.
16. Climb - The Walkabouts: ik ben heel blij dat ik The Walkabouts nog live gezien heb want deze band maakt zulke mooie muziek en zulke diverse albums dat je hun hele oeuvre kan doorploegen zonder ook maar ergens een minder goeie song tegen te komen.
17. Steep - Ozric Tentacles: toen ik nog in Gent woonde en regelmatig cd's uitleende uit de bib, koos ik soms gewoon op basis van de hoes, de bandnaam, de titel of om het even welk ander random aspect een album om eens te proberen. Op die manier heb ik heel uiteenlopende muziek leren kennen en vaak was het een prachtige ontdekking (en soms viel het ook eens tegen). De psychedelische muziek van Ozric Tentacles is zo'n ontdekking die mijn muzikale wereld rijker maakte. Het is muziek die vaak buiten mijn comfortzone ligt maar die toch weet te boeien en gewoon al het feit dat zulke bands ook een plaats hebben in de wereld en tegenwoordig dankzij streamingdiensten nog makkelijker toegankelijk geworden zijn, is toch wel één van de geneugten van nieuwe muziek willen ontdekken en avontuurlijke oren hebben.
18. Climb - Mos Def featuring Vinia Mojica: de hiphop die Mos Def maakt (zoals op dit album, Black on both sides) is intelligent en overstijgt met gemak het cliché van bling-bling of gangsta rap dat toentertijd de scene vooral omgaf. En als je deze plaat opzoekt, luister dan zeker ook eens naar Mos Def & Talib Kweli are Black Star, dat hij dus samen met Talib Kweli maakte.
19. King of the mountain - Midnight Oil: we keren even terug naar het wielrennen waar de leider in het bergklassement (de beste klimmer dus) in het Engels de "king of the mountain" heet. Daar refereert Midnight Oil vermoedelijk niet echt naar. Ik herinner me wel heel goed dat ze begin jaren negentig in het Gentse zwembad Het Strop heel vaak deze plaat, Blue sky mining, waarop dit nummer staat, opzetten. Ik kan bij het horen van dit nummer (of elk ander van die plaat) onmiddellijk de typische geur en het gevoel van de zwembadkleedkamer oproepen. 
20. King of the mountain - Kate Bush: veel platen heeft ze niet gemaakt maar ze zijn stuk voor stuk wel heel mooi. Kwaliteit boven kwantiteit dus!
21. King of the mountain - Southern Culture On The Skids: misschien ken je deze band nog van het radiohitje Camel walk. Hun countryrock is vaak humoristisch maar ook opzwepend genoeg om op de tonen van hun liedjes het stof van je stetson te kloppen.
22. The king of the mountain cometh - T.Rex: dit was één van de twee songs op de B-zijde van de single Hot love.
23. In the hall of the mountain king - Trent Reznor and Atticus Ross: er zijn zo van die melodietjes uit de klassieke muziek die iedereen kent maar veel minder mensen weten wat het is. De melodie aan de basis van dit nummer komt uit Peer Gynt van Edvard Grieg. Er zijn wel meer rockartiesten die zich gewaagd hebben aan een incorporatie ervan in één van hun songs (zoals The Offspring) maar de mooiste versie vind ik toch deze van Trent Reznor (van Nine Inch Nails) samen met Atticus Ross, voor de soundtrack van The social network.
24. At the top of the hill, they stood... - Penguin Café Orchestra: nog zo'n band die ik toevallig heb leren kennen door eens een cd van hen uit te lenen uit de bib. Hun muziek behoeft weinig woorden,  zo mooi is ze.
25. Top of the mountain - The Staple Singers: dan is het nu tijd voor een vleugje soul van één van de bekendste en beste soulgroepen die we ooit gekend hebben.
26. I'm climbin' on top of the hill - Blind Boy Fuller: blues uit halfweg de jaren dertig van de vorige eeuw, toen de helft van de bluesmuzikanten blijkbaar blind was ;-)
27. Top of the mountain - Dubcreator featuring Lyrical Benjie: nog een B-kantje, van Music is the weapon riddim van reggae-artiest Dubcreator.
28. Kiss the dirt (Falling from the mountain) - INXS: een vroeger liedje van INXS, uit Listen like thieves uit 1985, hun vijfde album toch al. Het ging hun doorbraak Kick vooraf.
29. Come down the mountain Katie Daley - The Royal Showband: ik word altijd vrolijk van folk- en bluegrassliedjes die ook nog eens een leuk verhaaltje vertellen. The Royal Showband was blijkbaar een behoorlijk bekende Ierse folkband van 1957 tot 1971. 
30. In the Dutch mountains - The Nits: we sluiten af met mijn favoriete song over heuvels en bergen, waarin Henk Hofstede zingt over zijn jeugdervaringen toen hij als jongentje uit Amsterdam een heel ander deel van Nederland leerde kennen. Later namen ze samen met Freek De Jonge (als Frits) een nederlandstalige versie op, Dankzij de dijken.

Beluister hieronder de volledige playlist:

Antler Records: Early years volume 1 & 2

Eerst en vooral wil ik van de gelegenheid gebruik maken om nog eens de lof te zwaaien van het Antwerpse label Starman Records, dat af en toe enkele van de meest fantastische nieuwe releases én re-releases uitbrengt van Belgische artiesten. Het maakt onderdeel uit van distributeur Cluster Park en daar vinden we het ook het terug tot leven gebracht label Antler Records terug. Dat label werd in 1981 opgericht door Roland Beelen, die deel uitmaakte van het trio Morton, Sherman (bekend van de Sherman Filterbank, een revolutionaire en erg gegeerde synthesizer) en Belucci dat heel wat new beat produceerde. Dat deden ze onder heel wat pseudoniemen, waarvan het bekendste ongetwijfeld Erotic Dissidents is (Move your ass and feel the beat). Hij richtte Antler op samen met Maurice Engelen die we later zouden leren kennen als Praga Khan. In 1989 fuseerde dit label met Subway records tot Antler-Subway, intussen zelf opgegaan in EMI.
Op Antler records: Early years (volumes 1 & 2) worden cold wave, new wave en post-punk verzameld uit die beginjaren. Dat levert een compilatie op die niet alleen een historische document vormt van een periode uit de Belgische muziekgeschiedenis die verloren leek gegaan te zijn, we horen er ook bands en artiesten hun eerste muzikale stappen zetten. Ik doe even een greep: The Scabs, The Neon Judgement, Siglo XX, Luc Van Acker, Luc Gulinck (hier in Men 2nd maar ook bekend van Clock DVA en het nederlandstalig triphop- en drum 'n bass-project Kolk), Ben Crabbé (bij The Singles), Nacht Und Nebel, Arbeid Adelt!, 1000 Ohm, Rudolf Hecke (bij Company Of State), Poésie Noire en A Split Second. Verder zijn er nog een handvol mij voorheen onbekende bands zoals het interessante Neue Sachligkeit (dat met twee nummers op het eerste volume staat).
Met deze dubbele compilatie haal je een ongelooflijk boeiende en invloedrijke periode in huis die wellicht de basis vormde voor heel wat van de intussen weer populaire Belpop van de jaren tachtig (en later). 

Je kan het album hier kopen via de site van Cluster Park of via de Bandcamp-pagina van Antler Records.

Retro review: Lou Reed

Ik heb, meen ik, een wat ambigue relatie met Lou Reed. Veel van zijn werk bij Velvet Underground hoor ik oprecht graag. Zijn solo-werk leerde ik ooit kennen door het prachtige album New York, waaruit ze Romeo had Juliet en Dirty Blvd. vaak toonden op MTV toen dat nog écht een muziekzender was. Ik luister nog regelmatig naar Songs for Drella, de plaat die hij samen met John Cale maakte als eerbetoon aan Andy Warhol, en ook Magic and loss, het album dat hij maakte nadat verschillende mensen in zijn omgeving gestorven waren, vind ik mooi (maar dat krijgt hier al beduidend minder draaibeurten). Andere platen van hem vind ik maar niks en ik kocht ooit de verzamelbox Between thought and expression: the Lou Reed anthology en die vind ik zo wisselend dat ik echt wel in de stemming moet zijn om die tot mij te nemen.
Mijn keuze om voor deze retro review dan ook eens terug te grijpen naar een andere plaat van de New Yorker is dan wellicht ook verrassend. Aangenaam verrast was ik ook bij beluistering ervan: de acht nummers die het telt, weten me allemaal te bekoren.
Net als bij Bob Dylan en Neil Young geldt dat je zijn stem moet kunnen verdragen of je haakt meteen af. Hij klinkt vaak als een oude brombeer, zij het op een andere manier dan Van Morrisson (met wie het allemaal ongecompliceerder ligt voor mij: ik heb weinig met die man). Coney Island baby is één van zijn vele platen die diepgeworteld zijn in zijn New Yorkse leefomgeving. Coney Island is dan ook een schiereiland dat deel uitmaakt van Brooklyn. Het staat bekend als een plek waar men naartoe gaat voor entertainment en kende op dat vlak zijn hoogtepunt in de eerste helft van de twintigste eeuw. Net daarom is het een locatie die tot de verbeelding spreekt en die ook een donkere kant herbergt, zeker in de jaren zeventig toen deze plaat uitkwam en de buurt niet meteen zijn beste tijden kende. Dat trekt het soort mensen aan waar Lou Reed wel vaker over zingt: mensen aan de rand van de maatschappij, sekswerkers (van beide seksen), drugverslaafden,...
Toch klinkt deze plaat allerminst pessimistisch. Een song als Ooohhh baby klinkt naar Reeds normen zelfs vrolijk. Hij was toen samen met zijn muze, Rachel Humphreys, een transgender vrouw die op zijn tour meeging als kapster en tourmanager in het midden van de jaren zeventig. Coney Island baby wordt beschouwd als zijn meest romantische plaat.
Ik hou wel van de relaxte sfeer van Nobody's business, de mooie opener Crazy feeling en She's my best friend dat al eerder opgenomen was met Velvet Underground en op het compilatie-album van de band, VU, uitkwam. Kicks weet de zaterdagavonddrukte van een uitgaangskwartier te vatten door de geluiden op de achtergrond en de plotse volumewisselingen. De afsluiter, tevens titelsong, is een romantisch nummer zoals ik dat eigenlijk nooit zou verwacht hebben van Reed.
Er zijn Lou Reed-platen die ik liever mijd maar deze Coney Island baby heb ik duidelijk onterecht al te vaak links laten liggen.

Je kan het volledige album hieronder beluisteren:

Kim Gordon

Je zou het niet verwachten van een artieste die al vier decennia als een icoon te boek staat maar The collective is ondanks alle samenwerkingen en natuurlijk de releases met de band die ze mee stichtte (Sonic Youth) nog maar de tweede soloplaat van Kim Gordon.
Ik kende in mijn studietijd heel wat vrouwelijke muziekfans voor wie ze een rolmodel was omwille van haar sterke rol in een groep die sowieso al status had die met niemand anders te vergelijken viel. Kim Gordon leek hen (en ook mij) een sterke vrouw en zo klinkt ze ook nog steeds op 70-jarige leeftijd. Het kwam er nog niet van om haar autobiografie Girl in a band te lezen maar die staat hoog op mijn vervanglijstje en te verwachten valt dat daar heel wat te rapen zal vallen. Waar veel van haar leeftijdsgenoten zich nestelen in vertrouwdheid, blijft ze experimenteren en dat maakt The collective zulk een interessante plaat. 
Dit is geen album waar je na één beluistering al een duidelijk beeld van, laat staan een duidelijke mening over, hebt. Terwijl de muziek modern en bevreemdend, zelfs vervreemdend klinkt, kan je de vocalen van Gordon amper zingen noemen maar eerder een soort rap die als een bewustzijnsstroom vrijelijk over de unheimliche beats uitgestort worden. Voor tijden van deep fakes, Black mirror, technologie die wel elke dag de grenzen lijkt te verleggen en ons tegelijk van subjecten in objecten verandert, is deze dystopisch aandoende verzameling van elf songs een passende soundtrack. Het klinkt als een auditief doolhof waarvan de uitgang niet noodzakelijk naar iets beters leidt. Een nummer als Trophies is de hervertaling van wat Tricky ooit presteerde op Maxinquaye naar 2024. De triphop is vervangen door trapbeats en distorted gitaren maar het onbehagen is even overweldigend.
De liedjes vloeien naadloos in elkaar over en dat versterkt het gevoel dat je hier luistert naar één lange, haast Metropolis-achtige geluidsbrij die je dwingt tot moeite om goed te luisteren naar de bestanddelen om zo als luisteraar toch enige houvast te ervaren. Veertig minuten lang worden we ondergedompeld in een zwembad, het voelt alsof iemand je hoofd onder water houdt tot je hebt leren kieuwen ontwikkelen en je hebt geen idee hoe je wereld er zal uitzien na deze aliënerende ervaring, maar geloof me dat het allemaal de moeite waard is!

Je kan het volledige album hieronder beluisteren en hier kopen via haar Bandcamp-pagina:

The Priceduifkes

Soms zijn er bands die gewoon al door hun naam een glimlach om je lippen toveren. The Pricesduifkes is exact dat soort band. De Kempenaars brengen al sinds 2003 muziek volgens eenzelfde eenvoudige formule: skate- en poppunk zoals we die vooral uit de jaren negentig en tweeduizend kennen telkens opnieuw op de mensheid loslaten. Dat doen ze trouwens niet enkel bij ons, gezien hun grote populariteit in Japan.
Dancing dirty is hun zesde studio-album en het lijkt wel alsof Janez Detd. uit de doden herrezen is. De nummers komen in een rotvaart voorbij en daarmee lijkt de plaat nog sneller ten einde dan de niet eens een halfuur die op de teller staat. Toch zijn de elf nummers geen doorslagjes van elkaar. Natuurlijk zit er consistentie in maar kleine uitstapjes naar elementen uit andere genres houden het gevarieerd. Zo leunt Little old beer drinker, me zowaar aan bij country.
Alle hypes en vernieuwingen laten deze eeuwige pubers aan zich voorbij gaan maar er is duidelijk een publiek dat hier pap van lust. En dat we het allemaal niet al te serieus moeten nemen, blijkt uit songtitels als het zelfrelativerende The end is near en Water balloons to a knife fight. 

Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hopelijk snel ook via hun Bandcamp-pagina kopen:

The Black Crowes

Het lijkt hier wel een teletijdmachine naar de tijd toen ik het middelbaar afrondde en aan mijn universitaire studies begon: gisteren een album van de frontman van Midnight Oil, vandaag van The Black Crowes. Die hadden vooral in 1990 (Shake your money maker) en nog meer in 1992 (The southern harmony and musical companion) albums die hen meteen het sterrendom katapulteerden. Het blijven ook vandaag zeer beluisterenswaardige platen, waarvan de herinnering helaas ook een beetje bezoedeld geraakte door de ellenlange versies die ze live speelden, met solo's die langer duurden dan de meeste songs van andere bands.
De broers Robinson brachten sinds 2009 geen platen meer uit maar als duo willen ze nu het verleden achter zich laten met het nieuwe Happiness bastards. De lijst van ex-bandleden is indrukwekkend (zie hier). Je kan er weliswaar nog lang geen festivalweide mee vullen maar een kleine concertzaal kent concerten met minder toeschouwers.
Muzikaal wordt nog steeds uit hetzelfde vaatje getapt. Southern rock, bluesrock en roots rock vormen het stevige fundament voor hun composities en daar is natuurlijk niks mis mee. Het is zelfs fijn om een band die deze genres goed beheerst eindelijk nog eens tekeer te horen gaan. Wanting and waiting is bij de eerste beluistering één van de songs die er voor mij uitsprong. De geest van John Fogerty waart erin rond. De blues die Bleed it dry zo sterk kleurt (inclusief mondharmonica) mag weliswaar niet origineel klinken, wérken doet het wel. Flesh wound is wellicht de dichtste benadering van The Ramones die we ooit al hoorden van de broertjes (al is de weg naar de oerpunkers nog lang). In Follow the moon hoor je bij welke band Royal Blood een deel van zijn mosterd gehaald heeft. Het openingstrio Bedside manners, Rats and clowns en Cross your fingers hebben we nog even voor het (bijna) einde gehouden van deze review want als binnenkomer na 15 jaar kan dat drieluik tellen.
Het enige minpuntje voor mij is de ballad Wilted rose waarop countryzangeres Lainey Wilson meezingt en waarop de band voorbij de helft wat vervalt in het oude zeer van te lang uitspinnen van hun nummer.
We hebben er zo lang moeten op wachten dat vermoedelijk amper nog iemand een nieuwe plaat verwachtte van The Black Crowes maar nu ze is er is, maakt ze ons wel weer blij.

Je kan het volledige album hieronder beluisteren en hier kopen op hun nieuwe Bandcamp-pagina: