30 september 2018

Metric


Wat de muziek van Metric zo bijzonder maakt, is de speelse lichtvoetigheid waarmee de melodieën op de wereld losgelaten worden. Zo weet Dark Saturday een vertrouwdheid op te roepen waardoor je als luisteraar meteen mee bent in het muzikaal verhaal. Ook de details in Love you back verlenen de song een frivoliteit die meteen een glimlach op mijn mond tovert.
De Canadezen leveren hier een werkstuk af dat al onze zorgen bijna een uur lang aan de kant schuift. Kijk, er zijn weken waarop dat alleen al zo'n welkome afwisseling is dat wij in een spontaan applaus voor Metric willen uitbarsten. 

Beluister hieronder het volledige album:

Twintig parels per maand: september 2018


Het schooljaar is al een maand bezig en iedereen zit zo een beetje in zijn of haar routine en dus is het tijd om weer onze maandelijkse lijst parels boven te halen. Geniet er ook deze maand weer van:
  1. We're from Barcelona - I'm From Barcelona: ongelooflijk dat dit vrolijk liedje al 12 jaar oud is. Het blijft zo'n song waar iedereen blij van wordt
  2. Home - Edward Sharpe And The Magnetic Zeros: ook dit nummer heeft dat effect, zeker met het gefluit erin
  3. Oh Mandy - The Spinto Band: er is geen enkele andere song van The Spinto Band die ik me nog kan herinneren, maar dit singletje is me altijd bijgebleven
  4. The ancient commonsense of things - Bishop Allen: deze band zag ik ooit eens live in de Vooruit en hun heerlijk popgeluid kan mij nog steeds met vreugde vervullen
  5. Kid gloves - Voxtrot: in 2007 leerde ik via het huidige Pinguinradio.nl heel wat leuke bands kennen waaronder dit Voxtrot
  6. Detour - Cindy Lauper featuring Emmylou Harris: hoewel ze bekend werd met Girls just wanna have fun en True colours, is Cindy Lauper een zangeres met een prachtstem die een heel gevarieerd oeuvre heeft. Dit countryliedje samen met Emmylou Harris mag daar een eerste bewijs van zijn
  7. Back into your world - Son Volt: van country naar alt.country is slechts een kleine stap
  8. Batdance - Prince: eindelijk is de back catalogue van Prince ook beschikbaar op Spotify en als eerste keuze daaruit ga ik voor de song die hij knutselde uit zijn hele soundtrack voor de Batman-film van Tim Burton, met die geweldige samples van Jack Nicholson en de andere acteurs
  9. Good times - Chic: een classic met die fijne baslijn van Nile Rodgers
  10. For the love of money - The O'Jays: ik kende de versie al van Troop And Levert uit de soundtrack van New Jack City maar het origineel is nog mooier
  11. Grown up - Danny Brown: dit zes jaar oude hiphopnummer drijft op een geweldige sample. Wie weet uit welke song die komt, mag het me altijd laten weten...
  12. New phone, who dis? - Flatbush Zombies: toevallig stootte ik op dit
  13. Bertha Butt boogie - The Jimmy Castor Bunch: nog een beetje goeie funk op de haard gooien om de temperatuur de hoogte in te krijgen
  14. Spanish harlem - Ben E. King: deze song ken je vast ook in andere versies, maar luister toch maar eens naar die loepzuivere stem
  15. Do you love me - The Contours: geweldige rock 'n roll, bekend uit de de film Dirty dancing, en nog steeds een lied om helemaal loos op te gaan
  16. Get behind the mule - John Hammond: dit kende ik dankzij de versie van Tom Waits op Mule variations maar ik ben toch wel blij dat ik deze vertolking door John Hammond heb leren kennen
  17. Baltimore whores - Gavin Friday: Rogue's gallery is een prachtige collectie piraten- en zeemansliederen, gezongen door heel wat grote en goeie namen, waaronder deze Gavin Friday
  18. Oh yeah! - Roxy Music: ik had natuurlijk voor één van de nog grotere hits van Roxy Music kunnen gaan, maar ik denk dat ik dit persoonlijk hun beste liedje vind
  19. I don't think of her - Bob Neuwirth: ooit leende ik per toeval eens een album van deze man uit in de bib en het beviel me wel. Ik deel hem graag even met jullie
  20. Lighten up Morrissey - Sparks: tot slot nog iets om mijn lief te laten lachen. Ze hoort The Smiths absoluut niet graag en vindt Morrissey een aansteller, dus als er eens gelachen wordt met hem, zal ze dat zeker niet erg vinden
Beluister hieronder de volledige afspeellijst:


28 september 2018

James Holden en Maalem Houssam Guinia


Deze samenwerking tussen James Holden en de Marokkaanse muzikant Maalem Houssam Guinia (soms ook Gania gespeld) levert een verbluffende EP met 3 songs waarin beide heren hun in 2016 gespeelde live-set op plaat zetten. Daarin is zowel plaats voor de traditionele Gnawa-klanken van het nomadische volk waartoe Maalem behoort, als voor de electronische muziek van de Londense producer en DJ. Die mix is bezwerend maar klinkt ook bijzonder helder (vooral het begin van Youmala laat alle details goed horen). Dit verbluffend staaltje crossover is van hoge kwaliteit en dus mijn en uw aandacht zeker waard.

Beluister hieronder de volledige EP:

27 september 2018

Birds That Change Colour


Het fijne combo Birds That Change Colour ken ik vooral als een soort pastorale en psychedelische folkband met soms prachtige songs. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik de eerste tonen hoorde van de nieuwe plaat, Nova Albion. Daarin lijken Koen Kohlbacher en zijn kompanen de bluesrock omarmd te hebben, maar wanneer de zang inzet, klinkt toch vooral een soort vroege Britpop door. Hoedanook is dit een verfrissende koerswijziging die ik met plezier verwelkom.
Met songs als Shaman's apprentice blues sluiten ze enerzijds aan bij eerder werk en omarmen ze dus toch een nieuwere stijl (al is die stijl natuurlijk op zich al enkele decennia out, maar voor deze band is hij wel iets nieuws). You shouldn't have mengt The Kinks met country, In the middle of our lifetime is een kampvuurslow en Juicy Lucy is even speels als The Beatles op hun best waren, om daarna over te gaan in een grandioze instrumentale finale.
Het resultaat is dan ook een plaat die goed in het gehoor ligt, die talrijke goeie songs bevat en in zijn geheel meer dan kan bekoren.

Beluister hieronder het volledige album:

26 september 2018

Apo Li Kali


Met een vette knipoog naar Guns 'n Roses brengt Apo Li Kali zijn EP Appetite for seduction uit. En meteen bij het funky openingsnummer Strangers wint hij me voor zijn muziek. Bijna ben ik geneigd "de nieuwe Prince" te roepen. Helaas blijkt dat wat voorbarig want niet alle songs halen dat hoge niveau. Down to funk klinkt nog als een speelse song van The New Power Generation, ooit Prince's begeleidingsband. Change daarentegen klinkt te soft naar mijn smaak en te inwisselbaar. Homeless romantic lijkt eerst in hetzelfde bedje ziek, twijfelt dan alsnog om een niveau hoger getild te worden maar is te halfbakken om echt te overtuigen. Gelukkig volgt op het al evenmin overtuigende Time machine een slow, See you, waarvan het zelfs mij verwondert dat ik me er door laat inpalmen.
Is een halve goeie EP voldoende om superlatieven uit de kast te halen? Nee. Volstaat het om hier aandacht aan te besteden? Dat toch wel...


Beluister hieronder de EP:

25 september 2018

Villagers


Hoezeer heb ik in 2013 toch genoten van {Awayland} van Villagers (ik vond het toen zelfs het op één na beste album van het jaar). De platen die volgden, haalden dat hoge niveau weliswaar niet meer maar waren toch de moeite meer dan waard. En ziedaar: hier is nu een nieuwe plaat. The art of pretending to swim sluit goed aan bij zijn voorlopers.
In opener Again vallen vooral die typische stem en frasering van frontman Conor O'Brien op. Die vormen het handelsmerk van de band en bepalen prominent de sound van elke plaat, ook deze. Om die stem heen wordt een muzikale sprei geweven die hier terug wat diverser en gevarieerder klinkt dan op de voorgangers. Long time waiting is zo'n nummer waarbij je meteen aan de hand genomen wordt om buiten de lijntjes te kleuren. Ook Real go-getter bevat details die ik niet meteen van deze groep had verwacht. Daartegenover staat het heerlijk relaxte Love came with all that it brings, dat zowaar een soulvolle uitvoering meekreeg met oudemannenstem op de achtergrond en een diepgang brengende saxofoon.
Op dit album toont Villagers dat de band niet alleen zijn sterktes kent maar ook blijft groeien en vernieuwen. Dat levert nog steeds niet een plaat op die evenzeer imponeert als hun meesterwerk uit 2013. Toch bezit ze genoeg merites om op eigen houtje het publiek te overtuigen.

Beluister hieronder het volledige album:

24 september 2018

Marble Sounds


Met The advice to travel light lijkt Marble Sounds vooral te bewijzen dat frontman Pieter Van Dessel zich goed in zijn vel voelt en zich comfortabel voelt op het plekje dat de band de voorbije tijd heeft ingenomen. Veel vernieuwing hoef je niet te verwachten van deze plaat doch een kniesoor die daarom maalt.
De opener (en tevens titelsong) herbergt al meteen zo'n lichtvoetige melodie als we van de Vlaamse band gewoon zijn en die hun singles tot zo'n pareltjes maakt. Hetzelfde geldt voor Anyhow (even now). Speeches is geschreven voor zijn jongste dochtertje (de oudste had al Leave a light on gekregen) en ik vind alvast dat ze later vol trots mag rondbazuinen dat haar vader dit voor haar schiep. About you dartelt rond in de wei als een jong veulen terwijl in 39 de melancholie overheerst. Dat is een sfeer die de band heel goed weet op te roepen, zoals ook bijvoorbeeld in The road, zelfs al is het daar vermengd met een vrolijker ritme en melodie. Wisdom is bliss hoort in al zijn eenvoud tot de hoogtepunten van deze plaat. Afsluiter One last regret hoort daar zeker ook bij en laat een Marble Sounds horen op hun best, met misschien al een knipoog naar een volgende plaat?

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 39 - 2018

Slowed it to a stop - Distance, Light And Sky



Distance, Light And Sky is één van de bands waarin Chris Eckman (ex-The Walkabouts) actief is (samen met Chantal Acda en haar man Eric Tielemans) en die hebben net een nieuwe single uit. Slowed it to a stop is de voorloper van een nieuwe plaat, Gold coast. Dat belooft alvast.

Je kan dit nummer dus vinden op Gold coast, dat op 2 november uitgebracht wordt en dat je hier alvast kan bestellen.

23 september 2018

William Fitzsimmons


Sommige mensen lijken zich op te houden in de schaduwen van de muziekscène om stilletjes van daaruit platen op de wereld los te laten als duiven met kostbare boodschappen om de pootjes gebonden. William Fitzsimmons is één van die mensen.
De liedjes op deze plaat fluisteren een weg naar je hart en hoofd, aarzelen om aan je mouw te trekken, komen op kousenvoeten aangesloft en omarmen je dan met zo'n weldadige warmte dat ze als balsem elke wonde verzachten en helen. Mission bell is daardoor het soort album geworden dat je koestert wanneer je verdrietig bent, te moe bent om nog songstructuren te horen en je je te machteloos voelt om nog te vechten tegen eender wat.
Deze elfde plaat al van de singer-songwriter uit Illinois past in het rijtje prachtplaten dat hij al ten gehore bracht en je zou toch stilaan denken dat de wereld hem eindelijk de erkenning geeft die hem toekomt. Dat zit er helaas in de onrechtvaardige plek waarop we nu eenmaal leven, niet in. Jij, die de man wel kent en zijn muziek wel weet te waarderen, koester deze parel voor de zwijnen.

Beluister hieronder het volledige album:

22 september 2018

Lied van de week: week 38 - 2018

Now or never now - Metric


Ah, hoe zalig klinkt Now or never now toch van Metric. Al vanaf de eerste noten heb ik zin om te gaan dansen en dan moet de prachtstem van zangeres Emily Haines me nog betoveren.

Je vindt deze song ook op het album Art of doubt dat je hier kan kopen.

Lyrics:

It hurts to turn the radio on
Stamina's gone
My spirit is weak
Because every time I start to move on
Keep hearing that song
I'm brought to my knees
To permanently see in reverse
Take the remorse out of defeat
Because everything that's under my skin
Where I end and begin
Still belongs to me


I'm fine to sit and stare at the door
Can't run anymore
Too weary to stand
I'm bound in the effect with the cause
My life is on pause
It's out of my hands
To perfectly perform in reverse
There's no way to rehearse
There's nothing to plan
Because everything that's under my skin
Where I end and begin
That's who I am


Oh, only silence can restore
The sense of place I had before
Oh, only silence can repair
My sense of self I lost somewhere
Oh oh, oh, only silence can restore
The sense of place I had before
Oh, only silence can repair
My sense of self I lost somewhere


Because the last time I let myself feel this way
It was a long, long time ago
And now we get so scared, and we get so scared
To be nowhere left alone
Because the last time you let yourself feel this way
It was a long, long time ago
And now we get so scared, and we get so scared
To be nowhere left alone


Because it's now or never now
It's now or never now, now, now
Because it's now or never now
It's now or never now, now, now
Because it's now or never now
It's now or never now, now, now
Because it's now or never now
It's now or never now, now, now, now, now, now, now

Alejandro Escovedo


Alejandro Escovedo ken ik van hier en daar een bijdrage aan een tribute-album maar zijn eigen platen zijn me eigenlijk onbekend. Daar komt dit jaar verandering in dankzij het net uitgebrachte The crossing. Daarop krijgt hij overigens steun van de mij verder onbekende Don Antonio (het blijkt het alter ego van de Italiaanse componist, gitarist en producer Antonio Gramienteri).
De zeventien songs op dit album zijn stuk voor stuk prachtige, uitgebalanceerde stukken muziek die vooral de winteravonden zullen opfleuren bij mij thuis, denk ik. Teenage Luggage heeft een beetje dezelfde sfeer als recent werk van Nick Cave, vermengd met een vleugje Bruce Springsteen. Outlaw for you is dan weer het soort Mexicaans-Texaans deuntje dat me zo aanstaat in bijvoorbeeld de soundtrack van From dusk till dawn. Ook Amor puro ademt diezelfde aanlokkelijke sfeer uit. 
Wanneer het tempo lager ligt (Rio navidad, Footsteps in the shadow, Cherry blossom rain,...), weet Escovedo evenzeer te overtuigen. Je laat hem met een gerust hart de kamer in, omdat je voelt dat hij zich als een respectvolle gast zal gedragen.
Deze plaat maakt bij mij alvast het verlangen los om meer uit zijn oeuvre te gaan beluisteren. Ik voeg hem dan ook toe aan mijn lijstje van goede voornemens van te besluiteren artiesten.


Beluister hieronder het volledige album:

21 september 2018

Aphex Twin


Blij als een kind ben ik telkens Aphex Twin ons verblijdt met een nieuwe release. De EP Collapse laat mijn hart dan ook een vreugdesprongetje maken, gelukkig houdt mijn pacemaker dat vitaal orgaan toch een beetje in de pas.
T69 collapse kende ik al en koos ik hier al tot "lied van de week". 1st 44 omarmt de bas als een lang gemiste vriend die je eindelijk nog eens ontmoet. Verder springt de song alle kanten op, maar dat wéét je gewoon bij Aphex Twin. Tot en met afsluiter Phtex krijg je electronische muziek zoals enkel hij ze maakt en na het klein half uur dat een beluistering van je vraagt, zak je neer op je knieën, smekend naar meer, of... duw je gewoon nog eens op "play".

Beluister hieronder de volledige EP:

20 september 2018

Cedric Burnside


Cedric Burnside is de kleinzoon van R.L. Burnside, een bluesheld van mij die ik ooit leerde kennen dankzij The Jon Spencer Blues Explosion, die hem op hun album Now I got worry in de picture plaatsten en hem prompt meenamen op de daaropvolgende tournee (ik zou hen live zien, Burnside in het voorprogramma, in Borgerhout). Hij mocht vroeger al eens meespelen op platen van zijn grootvader en sinds 2006 maakt hij ook zelf platen.
Benton county relic is al zijn achtste album en de blues die hij erop ten gehoren brengt, heeft duidelijk de mosterd gehaald bij zijn grootvader. Bijzonder ritmisch klinkt dit allemaal en het is fijne dansmuziek voor wie weet hoe hij op blues moet dansen.
Laat je betoveren en meeslepen door songs als Please tell me baby, Don't leave me girl, Death bell blues en Ain't gonna take no mess om te begrijpen waarom ik zo weg ben van deze plaat. Vrijwel elk nummer klinkt onweerstaanbaar en ik kan mezelf met moeite bedwingen om luchtgitaar te spelen. Of weet je wat: ik doe het gewoon!

Beluister hieronder het volledige album:

19 september 2018

Paul Weller


Paul Weller geniet als "modfather" een uitstekende reputatie maar heeft zijn verleden als frontman van The Jam en The Style Council al lang achter zich gelaten en al meerdere, vaak goeie soloplaten uitgebracht.
Zijn nieuwste album, True meanings, begint alvast mooi met The soul searchers, een rijk en gevarieerd nummer waarin we nog eens een Hammond-orgeltje horen. Ook songs als Glide (lekker rustigs en bijna zondags zoals The Kinks in Sunday afternoon),  het licht folky Mayfly,... en zo kan ik eigenlijk het hele album aflopen want de songs zijn stuk voor stuk mooie sieraden. Nergens overvalt Weller de behoefte te rocken als weleer en deze plaat lijkt me dan ook bijzonder geschikt om vertolkt te worden in intiemere settings dan grote concertzalen of -godbetert- stadions.

Beluister hieronder het volledige album:

18 september 2018

A-Sun Amissa


Met Ceremony in the stillness voegt A-Sun Amissa een nieuw hoofdstuk toe aan zijn oeuvre. Zes songs lang (bijna drie kwartier in totaal) dompelt Richard Knox ons onder in zijn universum waarin het dolen is, op zoek naar herkenningspunten, want soms lijkt de wereld die hij schaapt een eindeloze herhaling van één locatie, met minieme variaties. Dat klinkt misschien saai en eentonig, maar in dit geval ligt de rijkdom net in die details die het verschil maken.
Waarheen The black path leidt, weet geen mens en dat komt vast doordat het klinkt als een plek waar je ook niet van terug kan keren. With wearied eyes weet perfect het gevoel van vermoeidheid, niet alleen fysiek maar ook mentaal, weer te geven en To the ashed klinkt dan wel af en toe wat hoopvoller, het blijft een universum waarin weinig licht schijnt door te schijnen, waarnaar A-Sun Amissa ons telkens meeneemt.
Bevreemdender dan The skulk wordt zijn muziek amper en deze song maakte dan ook diepe indruk op mij. Het voelt tegelijk naargeestig en intrigerend en de sax die er doorheen speelt, geeft het nummer iets speels op een heel sinistere manier. No perception of light en Remembrance pikken daarna de draad weer op en zo maken ze de cirkel mooi rond.

Je kan het album hier kopen via de Bandcamp-pagina van Gizeh Records en het alvast hieronder beluisteren:

17 september 2018

Black Tusk


Nog een tip die ik kreeg van Mike van Consouling, was deze plaat van de Amerikaanse sludge metal band Black Tusk. En dat ik die tip volgde, beklaag ik me geen moment want dit is hoe ik mijn metal nog het liefst heb: hard, ritmisch en melodieus.
Na een gesproken inleiding (A perfect view of absolutely nothing) gaat het viertal uit Georgia al meteen helemaal loos op Closed eye. Het tempo gaat amper omlaag, tenzij dan in songs als Scalped dat zo melodieus is dat het in een ideale wereld een popnummer bovenaan de hitlijst zou worden. Maar dan barst het helemaal los en wordt die ambitie (die de band wellicht nooit had) meteen om zeep geholpen.
Het hele album door schotelt Black Tusk ons opwindende metal voor en daar belast ik mijn nekspieren hevig headbangend met plezier mee.

Je kan dit album hier kopen via hun Bandcamp-pagina en het alvast hieronder beluisteren:

16 september 2018

Retro review: Bruce Springsteen


Toen Bruce Springsteen in 2002 The rising uitbracht, was het zijn eerste samenwerking met The E Street Band sinds 18 jaar. De aanleiding voor de plaat was de nood die Springsteen voelde om over de aanslagen van 11 september te schrijven. De impact van die gebeurtenis op de Amerikaanse ziel was immers zo groot dat hij, die altijd al de stem van de gewone arbeider had willen vertolken, niet anders kon dan ook deze gebeurtenissen in zijn teksten te laten doorwerken.
Het levert één van de mooiste, meest persoonlijke platen op van de Amerikaan, met hoogtepunten als opener Lonesome day (tegelijk heel herkenbaar voor hem en zijn band en toch voel je ook een nieuwe dimensie die toegevoegd werd aan het emotionele palet), Further on (up the road), Mary's place (met de heerlijke sax van Clarence Clemons) en  My city of ruins, een afsluiter die tegelijk hoop en veerkracht uitstraalt.
Springsteen had na zijn vroegere rockplaten met The E Street Band intussen wat andere wegen verkend en andere muzikale horizonten verkend en dat hoor je ook op dit album. Echo's van The ghost of Tom Joad bijvoorbeeld klinken door in de rustigere instrumentatie en het tempo dat af en toe niet al eens een trein hoeft voorbij te denderen om te imponeren. Het maakt deze plaat één van de beste die Springsteen ooit afleverde.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 37 - 2018

Gig economy - Mush



Mush is een viertal uit Leeds dat de gitaren ter hand neemt (althans, dat doen twee leden, drie als je bassist meetelt). Die gitaren vervullen in hun sound namelijk een prominente rol en dat levert deze spannende single op.

14 september 2018

YOB


Voor wie hem niet kent: Mike Keirsbilck is tegelijk zowat één van de liefste en zachtaardigste mannen die ik (een beetje) ken én een ware metalfan en -expert, inclusief baard en vervaarlijk uitziend uiterlijk. Verwonderlijk is dat laatste niet als je je realiseert dat hij één van de mensen achter het label Consouling is en de gelijknamige winkel in Gent openhoudt. Af en toe durf ik me dan ook zonder meer te verlaten op zijn tips en ook onlangs was het weer prijs.
Eén van de albums die hij me aanraadde (en die ik bijna blindelings kocht in zijn winkel), is Our raw heart van YOB. Deze Amerikanen uit Oregon zijn duidelijk zwaar geïnspireerd door Black Sabbath en hun soms psychedelische metal knalt tegenwoordig af en toe uit mijn boxen. Al vanaf opener Ablaze wordt de luisteraar omvergeblazen door krachtige gitaarriffs. En ook in songs als In reverie of Beauty in falling leaves hoor je de echo's van Ozzy's band. The screen laat echter een groep horen die behoorlijk hard durft te gaan en de bij momenten schreeuwerige stem van zanger Mike Scheidt en de pompende riffs zijn indrukwekkend. De titelsong sluit de plaat waardig af met een duur net onder het kwartier en een finale die muzikaal en melodieus ook artiesten buiten het genre moet kunnen bekoren.

Beluister hieronder het volledige album:

12 september 2018

Bert Dockx


We zijn het voorbije decennium of zo al meer dan verwend met de platen die Bert Dockx op ons losliet. Of het nu met Dans Dans of Flying Horseman of onder zijn eigen naam was, telkens viel op hoe hoog de kwaliteit wel was en elk van die platen koesteren we met zorg in onze platenkast.
Met Transit breit hij een nieuw hoofdstuk aan zijn oeuvre, want dit keer kiest hij voor covers. Hij begint de plaat alvast met het van Fleetwood Mac bekende Albatross dat een trage, door de bas gedomineerde uitvoering meekrijgt. Ook Shadowplay van Joy Division krijgt een heel andere kleur en hier klinkt Bert als was hij Daan (Stuyven). I'm on fire klinkt zoals Bruce Springsteen het wellicht nooit verwacht zou hebben (wil iemand die man eens deze versie opsturen en zijn mening vragen aub?): de dramatiek van de song wordt door het getokkel op de gitaar net benadrukt en de diepe stem van Dockx richt de dreiging meer naar binnen dan op het origineel.
Townes Van Zandt passeert de revue in een bewerking van Rake die halverwege ontspoort tot instrumentale noise. Zonder de typische stem van Tom Waits klinkt Yesterday is here als een smachtende blues zonder rekening te houden met de genreregels. Sinnerman kenden we vooral van Nina Simone maar hoe Dockx de song naar zijn hand zet, is ronduit indrukwekkend. En ook afsluiter I shall be released zou zijn maker trots maken. Dylan mag beide handen kussen dat iemand als deze Belg de pure schoonheid van zijn nummer zo vakkundig blootlegt. Wie behoeft nog uitleg waarom dit lied zo goed is, als je noot voor noot kan horen waarin de kracht en schoonheid schuilen. Bovendien krijgt het nummer halverwege een psychedelische twist mee.
Ook als Bert Dockx zich buigt over songmateriaal van anderen, toont hij zich in een meester, niet alleen in het gitaarspel, maar ook in slimme arrangementen, eigenzinnige uitvoeringen en het vinden van zijn eigen stem (in beide betekenissen).

Beluister hieronder het volledige album:

11 september 2018

The Molochs


The Molochs is een Californisch duo dat een soort lo-fi pop uitbrengt waarvan we de laatste jaren een revival merken. Denk maar terug aan The dream is over van PUP of It's the big joyous celebration, let's stir the honeypot van Teen Suicide
Flowers in the spring is hun derde plaat en staat vol met songs als I wanna say to you en All the things that happen to me, die de eenvoudige arrangementen koppelen aan sixties Britpop. Nooit zijn de herinneringen aan The Faces, The Kinks en The Beatles veraf. En zo maakte deze band een fijn plaatje zonder hits of zonder opvallende hoogtepunten, maar alsnog eentje om te koesteren.

Je kan hun album hier kopen op hun Bandcamp-pagina en ze hieronder alvast beluisteren:

10 september 2018

Broeder Dieleman


Met komma waagt de Zeeuw Broeder Dieleman zich aan een dubbelalbum. Het vertrouwen om zo een huzarenstuk aan te durven, haalt hij ongetwijfeld uit de goede ontvangst van zijn vorige platen, waarvan je op deze blog ook recensies kan lezen.
Wie vertrouwd is met zijn werk, merkt dat de man steeds matuurder klinkt en muzikaal steeds dieper weet te snijden. Zijn songs kennen een diepgang en rijkdom die aanvankelijk nog onvoldoende uitgewerkt was maar intussen steeds meer tot volle wasdom komt. Het maakt ze tot voldragen liederen die niet gauw vervelen omdat de details je beluistering na beluistering overvallen. Opener Christoforus verkent tekstueel niet bepaald nieuwe wegen maar de muziek is wel volwassener. En dat geldt nog meer voor De groeten, een song gedragen door de klarinet die langgerekt rondom de pianotoetsen wentelt. Het grote donkere water van de nacht voert ons terug naar de haast pastorale Zeeuwse folk waar Broeder Dieleman een patent lijkt op te hebben (al haalde hij ook mosterd bij artiesten als Ries De Vuyst). Als een donkere plas in een allesomvattend nachtelijk zwart omhult de song de luisteraar en sleurt hem mee in de diepten van wat ik me voorstel als reële koele meren des doods. De banjo is het moordwapen waar hij zich van bedient.
Hoewel Jane Pape in dezelfde sfeer start, stuwen de andere instrumenten dit nummer een andere richting uit. Het is een tweestrijd tussen de sobere banjo en de andere, uptempo instrumenten waarbij wij uiteindelijk geen winnaar durven aanduiden. Daarna volgt het gloedvolle Alles is beweging, dat soul, blues en warme jazz vermengt. Ik hoor vlagen Dead Can Dance doorheen deze song maar evengoed kan je vleugjes Morphine herkennen. 
Op Onaf pad wordt de hoofdrol weer overgenomen door de banjo en de stem van de Zeeuw, een sobere combinatie die blijft werken als ze -zoals op dit album het geval is- maar voldoende omringd wordt. Omer II is het vervolg op Omer Gilliet uit Uut de bron, een ode aan de kunstenaar Omer Gilliet. De piano maakt dit lied zowel lieflijk als dwingend. En opnieuw wentelen de andere instrumenten zich om een basismelodie en ritme die de song schragen. Leve de wind slaat het eerste deel van deze dubbelaar af, met nog eens een herhaling van de muzikale thema's die ons intussen vertrouwd in de oren klinken.
De tweede schijf bevat twee heel bijzondere nummers, 't Gat van Pinten I en 't Gat van Pinten II, waarin field recordings de hoofdrol spelen. Dat Gat van Pinten is een kreek nabij Axel die een heilig toevluchtsoord is voor de zanger. Op het eerste deel van de ode daaraan hoor je een oude man vertellen en je leert tussen alle (ook auditieve) drukte die op ons afkomt, weer geduldig luisteren. Luisteren naar verhalen, het is de kern van het menselijk bestaan, een kern die we al te gauw vergeten en waar Broeder Dieleman ons op de meest dwingende en tegelijk meest zachte manier naar doet terugkeren. Niet alleen het verhaal van de oude man, ook de geluiden van de krekennatuur worden op indringende wijze aan ons gepresenteerd. In het tweede deel van de ode bekruipt de muziek ons als een steelse struikrover, als een schaduw in de nacht, als een personage uit Nacht en ontij, die bijzondere plaat die Boudewijn De Groot ooit maakte en waar we, in tegenstelling tot zijn andere platen, wel eens slapeloze of net door nachtmerries gekwelde nachten van krijgen.

Beluister hieronder het volledige album:

09 september 2018

Paul McCartney vs Paul Simon

Twee iconen van de popgeschiedenis hebben een nieuwe plaat uit. Paul McCartney (één van The Beatles) en Paul Simon (ooit samen met Art Garfunkel een duo vormend en nadien zelf verantwoordelijk voor baanbrekende platen als Graceland) leveren nog met regelmaat nieuw werk af waarvan de kwaliteit vaak bijzonder goed is. En dus zijn de verwachtigen alweer hooggespannen voor hun meest recente albums.


Egypt station is een plaat die de ex-Beatle's vele gedaanten voor het voetlicht plaatst. Die veelzijdigheid mag dan wel een grote troef zijn van McCartney, op dit album betekent het helaas ook dat weinig songs er uitspringen en dat dit dus het meest positieve is dat te vertellen valt. Natuurlijk is geen van de songs slecht. Ik hou wel van het poppy Happy with you dat zonder al te veel kapsones door het leven gaat en toch even in herinnering brengt hoezeer de Fab Four destijds eenvoudige maar treffende popliedjes konden schrijven. Dominoes is slim opgebouwd en in I don't know werkt het piano-arrangement perfect. Maar het tekort van deze plaat wordt geïllustreerd door nummers als Fuh you (waarin Paul iets teveel Ed Sheeran-gewijs het jonge publiek wil pleasen) en Despite repeated warnings waarin eendagsvliegenrock uit de jaren tachtig de bovenhand haalt in de tempowisselingen.


Paul Simon herwerkte ouder materiaal voor In the blue light en daarmee brengt hij voor mij alvast enkele minder bekende van zijn songs onder de aandacht. Zo geniet ik van de kennismaking met het bijzonder mooie René and Georgette Margritte with their dog after the war, gebaseerd op een iconische foto van het koppel. Ook Darling Lorraine dat zich traag ontvouwt, weet te beroeren. Telkens kiest Paul Simon in deze eigenzinnige selectie voor wijzigingen in arrangement, structuur en soms zelfs lyrics. Bovendien laat hij zich bijstaan door topmuzikanten als Bill Frisell en Wynton Marsalis. Er valt natuurlijk te discussiëren over welke versie nu de beste is, de originele of de hertolking op deze plaat, maar feit is wel dat voor wie zijn werk niet kent, deze plaat bewijst dat hij heel mooie songs (waarom kende ik The teacher niet eerder?) heeft die tussen de plooien vielen en die hij nog steeds op zo'n manier weet te brengen dat je als luisteraar verbaasd en/of betoverd achterblijft.

McCartney brengt anno 2018 nieuw songmateriaal, dat helaas niet kan tippen aan vroeger werk, Paul Simon kiest ervoor nummers waarover hij zelf niet helemaal tevreden was, te herwerken. Dat laatste lijkt alvast de betere keuze te zijn geweest.

Beluister hieronder beide albums:


08 september 2018

Lied van de week: week 36 - 2018

Googol - El Yunque



Op 12 oktober komt het album O hi Mark uit, het derde al van El Yunque. Het belooft iets speciaals te worden: de band schreef er zelfs een manifest bij en de plaat zou gaan over de invasie van Normandië, sociale media, een Mongoolse keizer en de slechtste film aller tijden. Deze single laat alvast vermoeden dat de muziek even bijzonder is als deze beschrijving.

Je kan het album O hi Mark hier bestellen.

05 september 2018

Neil and Liam Finn


Neil Finn, ooit de ruggengraat van Crowded House, en zijn broer Liam (nu eens niet Tim) werkten samen en dat leverde het album Lightsleeper op. Als vanouds is de harmonieuze samenzang de grote troef van de plaat en ook het meesterschap in het schrijven van mooie popmelodieën spat er weer vanaf.
Sommige songs zijn precies wat je verwacht (Meet me in the air of Listen), anderen hebben een gouden randje dat hen uitzonderlijk maakt en dat aansluit bij genres die je niet meteen met een Finn associeert, zoals de white soul van Where's my room, die geleidelijk overgaat in een poprefrein. De meeste songs zouden perfect thuishoren op een Crowded House-plaat, maar liedjes als Ghosts ademen de geest van een speelse Paul McCartney.

Beluister hieronder het volledige album:

01 september 2018

Lied van de week: week 35 - 2018

Chequeless reckless - Fontaines DC



Deze Ierse gitaarband, Fontaines DC, is een mengeling tussen punk en Joy Division en dat hoor je ook heel goed in deze single.

Je kan de gelijknamige EP hier kopen.