Twee bands die tegelijk heel verschillend zijn en toch gelijkenissen vertonen, hebben net een nieuw album uit. Sohn bracht Rennen uit en van The xx is sinds vandaag I see you beschikbaar. Ik luisterde naar beide platen en tracht beide platen de plaats te geven die ze voor mij verdienen.
Met The xx heb ik een moeilijke relatie. Ja, ik zag ze (vooral om mijn lief te plezieren) al eens live aan het werk en net als bij hun platen was het gevoel dubbel: ik kan horen dat het heel goed is, heel goed gemaakt, knap in elkaar zit, maar behalve in een enkele single kon de band mij nooit écht raken. Er hing een soort kilte over hun muziek, een afstandelijkheid die maakte dat ik er niet echt verbinding mee kreeg. Dat had ik dan wel meer bij de plaat die Jamie xx maakte met Gil Scott-Heron (We're new here). Zijn soloplaat, zo moet ik bekennen, heb ik dan weer onvoldoende beluisterd.
De single On hold verraste me echter want die is niet alleen steengoed, ik wil er ook telkens opnieuw naar luisteren. Eindelijk weet het trio me te raken, weten ze binnen te komen. De verwachtingen voor het nieuwe album waren dus hoger gespannen dan ik zelf omwille van mijn voorgeschiedenis met de band zou gedacht hebben. Ik had namelijk al gehoord en gelezen dat On hold echt wel een voorbeeld was van de nieuwe richting die ze op deze plaat zouden uitgaan.
Ook I see you laat me achter met een dubbel gevoel (al is het nu anders). Enerzijds vind ik de plaat in feite minder goed dan vooral het debuut: de nummers zijn niet altijd even goed opgebouwd, de spanningsboog zit niet altijd goed, sommige nummers zijn gewoon minder goed dan wat we van de band gewoon waren. Anderzijds: er zijn songs die aansluiten bij het vroegere werk, maar ze hebben nu ook wel een aantal liedjes die me net als On hold iets doen. Opener Dangerous is daar een voorbeeld van: de kilte en afstandelijkheid is minder groot dan voorheen. Het is ook een heerlijk uptempo-song en blijkbaar is The xx niet meer bang er zulke te maken. Het zou een mooie volgende single zijn... Kunnen ook mijn goedkeuring wegdragen: Say something loving en Lips. Het zijn vooral de tragere nummers (zoals Performance) die aan het euvel lijden dat me nooit helemaal won voor The xx.
Waarin Sohn gelijkt op The xx, is dat deze band zich ook van een heel moderne muzikale taal (met bleeps en beats) bedient om goeie "pop- en rocksongs" te maken. Ook op Rennen klinkt daarin zo veel warmte door dat ik opnieuw helemaal overstag ga, net als met voorganger Tremors. Al vanaf opener Hard liquor zit alles goed en word je de muziek ingezogen. Conrad klinkt als het logisch vervolg en verder vallen nog parels te rapen: titelsong Rennen, Proof, Still waters,...
Het tragere Dead wrong weet in tegenstelling tot een rustige xx-song wel mijn hart te veroveren. Het is erg moeilijk om de vinger te leggen op wat precies maakt dat Sohn wél mijn emoties weet te beroeren, maar telkens opnieuw is het duidelijk zo dat voor mij Sohn slaagt waar The xx faalt.
Wanneer ik beide platen aan mekaar afweeg, weet The xx me weliswaar meer dan vroeger te bekoren, maar toch steekt de nieuwe plaat van Sohn er bovenuit.
Beluister hieronder beide platen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten