19 maart 2024

The Priceduifkes


Soms zijn er bands die gewoon al door hun naam een glimlach om je lippen toveren. The Pricesduifkes is exact dat soort band. De Kempenaars brengen al sinds 2003 muziek volgens eenzelfde eenvoudige formule: skate- en poppunk zoals we die vooral uit de jaren negentig en tweeduizend kennen telkens opnieuw op de mensheid loslaten. Dat doen ze trouwens niet enkel bij ons, gezien hun grote populariteit in Japan.
Dancing dirty is hun zesde studio-album en het lijkt wel alsof Janez Detd. uit de doden herrezen is. De nummers komen in een rotvaart voorbij en daarmee lijkt de plaat nog sneller ten einde dan de niet eens een halfuur die op de teller staat. Toch zijn de elf nummers geen doorslagjes van elkaar. Natuurlijk zit er consistentie in maar kleine uitstapjes naar elementen uit andere genres houden het gevarieerd. Zo leunt Little old beer drinker, me zowaar aan bij country.
Alle hypes en vernieuwingen laten deze eeuwige pubers aan zich voorbij gaan maar er is duidelijk een publiek dat hier pap van lust. En dat we het allemaal niet al te serieus moeten nemen, blijkt uit songtitels als het zelfrelativerende The end is near en Water balloons to a knife fight

Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hopelijk snel ook via hun Bandcamp-pagina kopen:

18 maart 2024

The Black Crowes


Het lijkt hier wel een teletijdmachine naar de tijd toen ik het middelbaar afrondde en aan mijn universitaire studies begon: gisteren een album van de frontman van Midnight Oil, vandaag van The Black Crowes. Die hadden vooral in 1990 (Shake your money maker) en nog meer in 1992 (The southern harmony and musical companion) albums die hen meteen het sterrendom katapulteerden. Het blijven ook vandaag zeer beluisterenswaardige platen, waarvan de herinnering helaas ook een beetje bezoedeld geraakte door de ellenlange versies die ze live speelden, met solo's die langer duurden dan de meeste songs van andere bands.
De broers Robinson brachten sinds 2009 geen platen meer uit maar als duo willen ze nu het verleden achter zich laten met het nieuwe Happiness bastards. De lijst van ex-bandleden is indrukwekkend (zie hier). Je kan er weliswaar nog lang geen festivalweide mee vullen maar een kleine concertzaal kent concerten met minder toeschouwers.
Muzikaal wordt nog steeds uit hetzelfde vaatje getapt. Southern rock, bluesrock en roots rock vormen het stevige fundament voor hun composities en daar is natuurlijk niks mis mee. Het is zelfs fijn om een band die deze genres goed beheerst eindelijk nog eens tekeer te horen gaan. Wanting and waiting is bij de eerste beluistering één van de songs die er voor mij uitsprong. De geest van John Fogerty waart erin rond. De blues die Bleed it dry zo sterk kleurt (inclusief mondharmonica) mag weliswaar niet origineel klinken, wérken doet het wel. Flesh wound is wellicht de dichtste benadering van The Ramones die we ooit al hoorden van de broertjes (al is de weg naar de oerpunkers nog lang). In Follow the moon hoor je bij welke band Royal Blood een deel van zijn mosterd gehaald heeft. Het openingstrio Bedside manners, Rats and clowns en Cross your fingers hebben we nog even voor het (bijna) einde gehouden van deze review want als binnenkomer na 15 jaar kan dat drieluik tellen.
Het enige minpuntje voor mij is de ballad Wilted rose waarop countryzangeres Lainey Wilson meezingt en waarop de band voorbij de helft wat vervalt in het oude zeer van te lang uitspinnen van hun nummer.
We hebben er zo lang moeten op wachten dat vermoedelijk amper nog iemand een nieuwe plaat verwachtte van The Black Crowes maar nu ze is er is, maakt ze ons wel weer blij.

Je kan het volledige album hieronder beluisteren en hier kopen op hun nieuwe Bandcamp-pagina:

17 maart 2024

Peter Garrett


"Peter Garrett, zegt u? Moeten we die ergens van kennen?" Jazeker, de Australiër is de frontman van Midnight Oil, een band die vooral eind jaren tachtig furore maakten bij ons met de albums Diesel and dust (waarop hun grootste hit Beds are burning) en Blue sky mining (eigenlijk uit 1990). Toch bestond de band toen al sinds 1972 en dateert hun eerste album uit 1978. Hun meest recente, dertiende studioplaat dateert nog maar uit 2022, maar de voorbije decennia verdampte hun succes in Europa.
Garrett is naast muzikant ook maatschappelijk én politiek actief en was zelfs gedurende zes jaar minister, eerst van milieu en kunst, daarna van onderwijs en jeugd. Die sterke betrokkenheid bij wat er in zijn land en in de wereld gebeurt, is natuurlijk ook altijd sterk te horen geweest in de songs. Na zijn solodebuut uit 2016 is er nu een opvolger met The true north.
Eerlijk gezegd hoor ik weinig verschil tussen de albums die hij met zijn band opnam en deze release onder eigen naam. Het zegt wellicht veel over de grote stempel die hij op Midnight Oil heeft gedrukt al altijd. Toch betekent dat niet dat we hier te maken hebben met overbodigheid, integendeel. Het is een fijne plaat waarop geen enkele song onder de maat blijft. Persoonlijke favorieten zijn Innocence parts 1 & 2 dat rustig een beetje onder de huid kruipt, het meer uptempo Hey archetype en afsluiter Everybody.
Het wereldsucces van intussen toch ook al 35 jaar geleden gaat Peter Garrett hier zeker niet mee benaderen, laat staan evenaren, maar soms zijn gewoon goeie platen ook een verrijking die je niet zomaar aan je voorbij mag laten gaan.

Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen op zijn Bandcamp-pagina:

09 maart 2024

Those Poor Bastards


Doe jezelf een plezier en haal Back to the primitive van Those Poor Bastards in huis. Het is geen klassieker in wording maar wel het soort plaat dat je met plezier af en toe opzet omdat je je herinnert dat er geen enkel zwak nummer op staat en het aangenaam toeven is in het muzikaal universum van het duo uit Wisconsin.
Gothic country, zo noemen ze het genre waarin ze bedreven zijn, en op elke foto van Lonesome Wyatt, de ene helft van de band, krijg je al een goed idee wat je je daar moet bij voorstellen. Samen met kompaan The Minister heeft hij intussen toch al een indrukwekkende discografie bij elkaar gekregen, met nu dus al dertien studio albums en zeven EP's. De honky tonk van Weird old years huist op deze plaat vredevol naast Black witch moth dat een vergeten song van Queen had kunnen zijn. Dans vrolijk mee op Chicken fights (dat in het refrein een vreemde tempowisseling kent) en luister naar het verhaal van The hanged man.
Het lijkt alsof het tweetal gewoon zijn zin doet en zich niet houdt aan genres, stijlen en tempo's en toch ligt net daarin het herkenbare geluid van Those Poor Bastards. 

Beluister hieronder het volledige album, dat je ook hier kan kopen via hun Bandcamp-pagina:

08 maart 2024

Shane Smith & The Saints

De majestueuze wolk die de hoes siert, krijgt een muzikale tegenhanger in de openingssong van Norther, het vierde album van de Texaanse band Shane Smith & The Saints. Book of Joe klinkt vol en af en toe dreigend, als een onweer in de verte.
De countryrock van het vijftal doet me een beetje denken aan The Avett Brothers. De eigen twist die de sound van deze band echter uniek maakt, is de worteling van de muziek in de Ierse folktraditie. Die hoor je heel duidelijk op Adeline, 1000 wild horses en Everything & more. De fiddle neemt die songs op sleeptouw. Niettemin toont het quintet dat ze hun inspiratie halen uit een rijke traditie die een staalkaart biedt van de americana en countryrock van de Verenigde Staten.
Het meest hou ik van de opzwepende rocksongs. Toch zijn de rustige nummers op deze plaat ook niet te versmaden: Wheels neemt je bij de hand en gaat met je wandelen, rondkijkend en genietend van de natuur en landschappen om je heen en de piano die All the way opent klinkt eenvoudig en aangenaam. Deze song belooft niets buitensporigs en biedt dat ook niet maar is in zijn soberheid een pareltje waarvan de schoonheid zich bij elke beluistering meer en meer ontvouwt.
Norther zal een hitlijsten bestormen en de kans dat u deze band op de radio vaak voorbij hoort komen, is vrijwel nihil. Maar u kan uzelf een plezier doen door af en toe toch dit album even op te zetten.

Je kan het volledige album hieronder beluisteren en kopen via hun website:

07 maart 2024

Aankondiging: nieuwe single van The Shadow Machine

The Shadow Machine is de band van Jo Geboers, die zich laat bijstaan door enkele getalenteerde muzikanten. Zo kan je Gianni Marzo horen op gitaar. Geluidstechnicus van dienst voor de nieuwe single, Have I been wrong?, is overigens de ook al niet onbekende Fernant Zeste.
Jo Geboers leerde ik kennen toen hij bij Bearskin speelde (en ze zelfs ooit nog een huiskamerconcert bij mij gaven). Later speelde hij ook korte tijd bij Astronaute en in zijn eigen band Low Land Home. Omdat een muzikant blijft zoeken naar het juiste kanaal om muzikaal en tekstueel zijn boodschap te verspreiden, is er dus al een tijdje The Shadow Machine. Vorige single, Reappear, werd zelfs mee ingezongen door Chantal Acda. Allemaal mooi volk dus in en rond de band!
In Have I been wrong? bezingt Geboers zijn blijvende zoektocht naar zichzelf en zijn twijfels, maar de belangrijkste boodschap van dit nummer is toch wel zijn oproep om tijdens dat zoekproces mild te blijven voor jezelf. Dat is voorwaar een mooie levenles, die hier ook nog eens mooi gebracht wordt.

Bekijk de video:


Have I been wrong? is de derde single van de EP Embrace the things inside die op 19 april verschijnt bij Revanche Records. Ongetwijfeld zal je de EP ook via de Bandcamp-pagina van de band kunnen bestellen.

04 maart 2024

Tien voetbalhelden uit mijn kindertijd

Ik heb altijd van voetbal gehouden en vandaag wil ik even stilstaan bij de voetbalhelden uit mijn kinderjaren. Ik selecteerde er tien en vertel waarom ze me mijn hele leven zullen bijblijven en waar mogelijk, wat er intussen van hen geworden is.

1. Luc Criel:


We beginnen dicht bij huis. Mijn grootouders aan moederszijde woonden hun hele leven in Beervelde. De AA Gent-speler (uiteraard was ik van kindsbeen fan van de Buffalo's) was ook van daar afkomstig. Zijn ouders (en later hijzelf) hadden er een café midden in het dorp, niet ver van de kerk en ik denk zelfs dat dat café ook dienst deed als duivenlokaal waar mijn grootvader zijn duiven binnenbracht voor de wedstrijden. In die tijd was het schering en inslag dat voetballers na hun carrière (of zelfs al tijdens) café hielden, zoals ook een andere Gent-speler, de razendsnelle flankspeler André Raes die naar mijn vader toen vertelde er één had nabij het station van Gent. Elf seizoenen lang speelde Criel voor AA Gent en hij was voor mij het voorbeeld van de haalbaarheid van de droom om voetballer te worden: een jongen uit het Beervelde dat me zo bekend was, die in eerste klasse speelde!
Luc Criel stierf in 2018.

2. Dino Zoff:


Mijn absolute grote held was deze Italiaanse doelman die de reden zou vormen waarom ik zo graag keeper wilde zijn. Hij zou in 1982 de oudste speler zijn die ooit wereldkampioen werd, met Italië, in Spanje. Hij was niet alleen de nationale doelman, ook bij Juventus kende hij grote successen met 6 landstitels, 2 keer bekerwinst en 1 UEFA-cup (en enkele Europese finales). Hij was echt wel de beste keeper van zijn generatie, zelfs nog op late leeftijd, en ik speelde bij het voetballen met mijn broer zijn reddingen na. Keeper ben ik nooit echt geworden (ik was reservekeeper bij Racing Gentbrugge waar ik een jaar speelde maar stond geen enkele wedstrijd in de goal, ik mocht wel enkele keren mee verdedigen).
Ook als trainer kende hij succes. In 2000 haalde (en verloor) hij als bondscoach de finale tegen Frankrijk en met Juventus behaalde hij een dubbel met bekerwinst in de Coppa Italia en de UEFA Cup. Hij zou dat kunstje op een haar na herhalen met Lazio Roma.
In 2005 was hij voor het laatst trainer, bij Fiorentina. Hij schreef ook een autobiografie (Dura solo un attimo, la gloria - Glorie duurt slechts een moment).


Misschien moet ik toch eens zoeken of ik niet ergens een exemplaar op de kop kan tikken.

3. Paolo Rossi:


Deze Italiaan was zelfs door mijn moeder, die maar sporadisch meekeek als er voetbal op tv was, geliefd. Hij zag er dan ook uit als een klassieke Romeinse god (toch minstens in haar ogen). Bovendien was hij een uitstekende voetballer die ook al wereldkampioen werd met Italië (net als zijn doelman) en hij was toen zelfs topscorer met zes doelpunten. Na successen met Vicenza, met wie hij van Serie B naar Serie promoveerde als topschutter om die titel ook het jaar erop op te eisen in de Italiaanse eerste klasse. Daarna deelde hij ook in bovengenoemde successen van Juventus. 
Spitsen zijn natuurlijk de supersterren van het voetbal omdat zij voor de doelpunten zorgen en aangezien hij daar bijzonder goed in was, viel hij in die jaren heel erg op. Ik had dankzij Zoff al een boontje voor Italië en voor Juventus en dat werd door hem alleen maar versterkt.
Na zijn voetbalcarrière heeft hij nog bij enkele tv-zenders gewerkt en hij stierf in 2020 aan longkanker. Opmerkelijk detail is dat er tijdens zijn begrafenis, bijgewoond door duizenden fans, ingebroken werd in zijn huis.

4. Bruce Grobbelaar:


In mijn herinnering was deze legendarische doelman van Liverpool een Zuidafrikaan maar hij blijkt de Zimbabwaanse nationaliteit te hebben (al werd hij wel in het Zuidafrikaanse Durban geboren). Maar liefst dertien seizoenen lang verdedigde hij het Liverpoolse doel, met groot succes en soms ook met legendarische flaters die hem bij ons de bijnaam "Grabbelaar" opleverden. Als kind dacht ik dat dat ook in Engeland zijn bijnaam was maar dat lijkt me straf gezien het toch wel een typische nederlandstalige woordspeling is. 
Deze besnorde doelman kende eigenlijk enkel aan de Mersey succes maar wel met zes titels, 3 FA Cup overwinningen en een Europese bekerwinst, in 1985. Daarna speelde hij nog bijna meerdere clubs, in steeds lagere divisies en hij werd ook nog een paar keeperstrainer. Hij is te horen op een singletje dat de Liverpoolspelers opnamen voor de FA Cup Final van 1988 en hij speelde ook een gastrolletje (als zichzelf) in een tv-soap op Channel 4 in 1994. Wat hij momenteel doet, kan ik niet terugvinden.
Ik herinner me hem vooral van de vele keren dat we naar de FA Cup Final keken. Het was een vast ritueel om elk jaar de Engelse bekerfinale vanuit Wembley, live op de Belgische tv, te bekijken want er was in mijn kindertijd geen enkele wedstrijd met diezelfde aantrekkingskracht dankzij  het ceremoniële karakter van de match (met koninklijke aanwezigheid vaak, zij het niet altijd van Queen Elizabeth zelf) en de spanning en het belang van het treffen. Natuurlijk kon hij voor mij niet tippen aan Dino Zoff maar hij moet zowat de enige doelman geweest zijn toen die toch enigszins in de buurt kwam.

5. Kevin Keegan:

Hij wordt nog steeds beschouwd als één van de beste voetballers ooit en ook als coach was hij (vaak) succesvol en geliefd. Hij speelde net als oud-voetballer en huidig BBC-voetbalanalist Alan Shearer nog bij Newcastle maar dat was pas op het einde van zijn actieve spelerscarrière. Zijn grootste successen (titels in Engeland en Duitsland, Europees succes) behaalde hij voordien al met het onvermijdelijke Liverpool en Hamburg SV. Als coach ging hij aan de slag bij Newcastle, Fulham, de Engelse nationale ploeg, Manchester City en nogmaals Newcastle.
Met zijn krullebol (als speler) en zijn wit haar (als trainer) was hij een opmerkelijke verschijning, al zullen het toch vooral zijn dribbels geweest zijn die me als kind zo aanspraken.
Hij was één van de belangrijkste criticastes van een vorige Newcastle clubeigenaar en dat was één van de redenen waarom hij niet meer terugkeerde als trainer bij die club zo'n tien jaar geleden. Wat hij momenteel doet, is me onbekend. Grappig is wel dat hij enkele plaatjes heeft uitgebracht, onder andere een song geschreven door de zanger van Smokie (hier vooral bekend van Living next door to Alice).


6. Sócrates:

 
De Braziliaan viel me als kind alleen al op door zijn naam (ik wist toen nog niet dat Braziliaanse spelers soms de vreemdste namen hebben of aannemen, zoals Hulk, Káká, Fred, Pepe, Tita -niet de tovenaar- en Jefferson). Ik wist dat Socrates een Griekse filosoof was en ik moet bij het horen van zijn naam nog steeds denken aan de sketch van Monthy Python waarin twee teams van wijsgeren elkaar bekampen op een voetbalveld.
Hij was kapitein van het nationaal elftal met onder meer Zico (nog zo'n held van me toen) op de Wereldbeker van 1982 in wat nog steeds één van de beste Braziliaanse elftallen beschouwd wordt, al overleefden ze de tweede ronde niet. Ik kende hem enkel van het landenvoetbal want hij speelde, op één seizoen bij Fiorentina na, zijn  hele carrière in zijn thuisland. Met zijn baard en haarband was hij bovendien een opmerkelijke verschijning, dat zal me als kind ook wel opgevallen zijn. Hij lijkt zelfs een beetje op de tennislegende Bjorn Borg, ook al uit mijn kindertijd.
Met zijn medische opleiding en politiek engagement was hij ook buiten het voetbal een markante figuur. Hij stierf jammer genoeg na meerdere medische problemen in 2011.

7. Michel Platini:


Nu geldt Frankrijk opnieuw als een topland in het internationaal voetbal maar dat was lange tijd niet meer zo, in de periode die zou volgen op hun  Europese titel in 1984 en eindigde met een wereldtitel in 1998 en een nieuwe Europese titel in 2000. Eén van de iconen van die ploeg uit 1984 was Michel Platini. Hij werd topscorere met negen van de 14 Franse doelpunten op het tornooi. Als kapitein was hij vooral bekend om zijn vrije trappen. Als kind wou ik ze maar al te graag ook zo kunnen trappen.
Hij won de Franse titel met Saint-Etienne en meerdere prijzen met Juventus.
Hij is overigens de enige speler die ooit voor twee nationale teams speelde, want op vraag van de emir heeft hij ooit een officiële (vriendschappelijke) match tegen de Sovietunie gespeeld voor Koeweit.
Even was hij bondscoach van Frankrijk, succesvol in de kwalificatieronde voor het Europees Kampioenschap van 1992 maar hij verloor daarna in de voorbereidingswedstrijden en Frankrijk overleefde de eerste rond niet. Hij zou nadien vooral bekend worden om zijn functies binnen de UEFA (onder andere voorzitter) en de FIFA waar hij als vertrouweling van Blatter hem wou opvolgen tot ook hij achtervolgd door de corruptieschandalen de handdoek in de ring moest gooien. Het is jammer dat die periodes een smet vormen op het blazoen van een speler die indruk maakte op het kind dat ik eind jaren zeventig, begin jaren tachtig was.
Sinds zijn defenestratie leeft hij een onopgemerkt leven, althans voor ons. 

8. Karl-Heinz Rummenigge:


Iedereen kent wel die bekende zegswijze "voetbal is een spelletje gespeeld met 2 keer elf spelers gedurende 90 minuten en op het einde winnen de Duitsers". Het mag dus geen wonder heten dat er ook een Duitse speler in dit lijstje verschijnt. Rummenigge is dan ook niet zomaar een speler. Natuurlijk is de bekendste Duitse speler Beckenbauer maar diens spelerssuccessen kwamen toch net iets te vroeg om daar zelf herinneringen aan te hebben. Rummenigge daarentegen kende zijn gloriejaren bij Bayern Munchen  en het Duits nationaal elftal eind jaren zeventig en begin jaren tachtig, toen ik dus in het lager zat. Bij zijn club won hij twee Duitse titels en twee Duitse bekers en hij won ook 2 Europa Cups en één Intercontinentale Cup. Met het nationaal elftal won hij het EK van 1980 en werd tweede op het WK van 1982 en van 1986. Hij was dan ook een op meerdere posities inzetbare aanvaller die mee het succes van het Duitse voetbal belichaamde.
Bij Bayern Munchen zou hij nog belangrijke bestuursposities innemen, onder meer aan de zijde van Beckenbauer, tot hij in 2021 door Oliver Kahn (voormalig Bayern-doelman) opgevolgd zou worden als CEO. Hij had toen de verhuis van de club naar de prachtige Allianz Arena gerealiseerd. Momenteel bekleedt hij nog steeds een belangrijke Europese bestuursfunctie binnen het voetbal.
In 1983 bracht het Britse popduo Alan & Denise een ode aan de "sexy knieën" van Rummenigge in een naar de speler vernoemde single, die je hieronder kan beluisteren.

9. Gregorz Lato:


Met de Pool Gregor (of Gregorz) Lato keren we even terug naar de Belgische competitie want hij maakte deel uit van het topteam van KSC Lokeren met verder ook nog Lubanski, Raymond Mommens, Réné Verheyen, Preben Elkjaer en Arnor Gudjonson, dat in het seizoen 1980-1981 zowel tweede zou worden in de competitie als verliezend bekerfinalist. Die passage in ons land was overigens in de nadagen van zijn spelerscarrière.
Mijn nonkel woonde toen in Laarne of Kalken en hoewel zijn twee jongste kinderen (een nicht en een neef van mij dus) net als hij supporterden voor AA Gent, was mijn oudste nicht fervent aanhanger van Lokeren. Die rivaliteit kleurde mijn kindertijd (en bracht me ook vele keren naar het stadion van Daknam voor de uitwedstrijd van Gent bij de gouwgenoot). AA Gent was toen net terug naar eerste gepromoveerd en zou in 1984 de bekerfinale winnen van Standard (ik was daarbij in de tribune!) maar tijdens die gouden jaren voor Lokeren waren de Waaslanders duidelijk de betere. De namen van meerdere spelers uit dat elftal (die ik hierboven vernoemde) klinken ook vandaag nog steeds als klokken.
Lato had ten tijde van zijn passage in Lokeren al een mooie internationale carrière achter de rug die zou eindigen met een mooie derde plaats voor Polen op het WK van 1982. In 1974 was hij topscorer geworden op het WK, de enige Pool die daarin slaagde (en daarin verslaat hij dus Lewandowski). Hij werd later nog trainer, politicus begin van deze eeuw voor een linkse partij en bondsvoorzitter van Polen van 2008 tot 2012. In  die periode vond het EK van 2012 plaats dat zijn land organiseerde samen met Oekraïne. Ik heb geen idee wat hij sindsdien deed of doet maar hij leeft dus wel nog.

10. Kenny Dalglish:


Wat Kevin Keegan in mijn kindertijd was voor Engeland, was Kenny Dalglish voor Schotland. Ook hij speelde voor Liverpool, toen toch wel echt de beste Engelse club, na al eerder enkele mooie jaren bij Celtic Glasgow (maar toen was ik eigenlijk nog te klein om daar herinneringen aan te hebben). Als aanvaller won hij met Liverpool zes titels, één  FA Cup Final en drie Europese Cups. Met Schotland heeft hij overigens ook drie keer het tornooi gewonnen tussen de vier Britse landenelftallen (Engeland, Wales, Noord-Ierland en Schotland). Als trainer heeft hij eveneens een mooi palmares bij Liverpool (3 titels, 2 FA Cups en 1 keer verliezend finalist van de FA Cup), Blackburn Rovers (1 titel) en Celtic (1 keer de tweede bekercompetitie van het land gewonnen). Hij werd in 2018 geridderd. Sinds 2017 heeft hij op Liverpool een tribune die naar hem vernoemd is. Hij won de BBC Lifetime Achievement Award op de verkiezing van de sportpersoonlijkheid van het jaar in 2023.  

03 maart 2024

The Roseline


Uit Kansas komt ons de vijfkoppige band The Roseline aangewaaid. Ooit begonnen als een akoestisch folktrio is de band intussen toe aan een achtste album in een bredere bezetting dan in die begindagen in 2005. 
Op Keystone of the heart grossieren ze in pretentieloze rock met een duidelijke roots- en americana-inslag. Songs als Hot dice, Hang 'em high en Saber rattlers liggen makkelijk in het gehoor en zouden niet misstaan in de dagprogrammatie van Radio 1. Ook in ballads tonen ze zich bekwaam: afsluiter Lopsided luck is een hoogtepunt dat wat doet denken aan Tom Petty en In my way is bijzonder geschikt om op één tegel met je liefste te schuifelen, een ware ode aan de echte "fuifslow".
Vermoedelijk zal deze plaat alweer geruisloos passeren en slechts door een select clubje liefhebbers gekoesterd worden. U kan één van hen zijn!

Je kan het volledige album hieronder beluisteren en het hier kopen via hun Bandcamp-pagina:

02 maart 2024

Sleepytime Gorilla Museum


Sleepytime Gorilla Museum, een Californische experimentele rockband, is duidelijk niet voor één gat te vangen. In 2007 verscheen hun  derde album en sindsdien werd het stil rond dit vijftal. En kijk, nu brengen ze Of the last human being uit, een album dat stuitert in opener Salamander in two worlds, een cabaretachtige Tom Waits benadert in We must know more en de muzikale lijn van Primus verder doortrekt dan die band ooit deed in Save it!. Het mag duidelijk zijn: geen enkel genre is veilig voor deze mannen (wel ja, één vrouw en vier mannen). Het is geen wonder dat ze soms vergeleken worden met Mr. Bungle, een band van Mike Patton van Faith No More.
We treffen nog wel meer verrassende songs aan. Fanfare for the last human being klinkt als een door Goran Bregovic geleid zigeunerorkest en Bells for Kith and Kind brengt exact wat de titel belooft. S.P.Q.R. is Frank Zappa die de Romeinen bezingt en Old grey heron had bijna van Arno kunnen zijn.
Consistentie in muziekjes is de band vreemd, in kwaliteit des te meer. Deze plaat was voor mij een ware ontdekking en je wordt alle hoeken van de muzikale kamer getoond. Wie durft, haalt ze nu in huis.

De plaat kan je hier kopen via hun Bandcamp-pagina en hieronder alvast volledig beluisteren:

01 maart 2024

Aziza Brahim


Het label Glitterbeat, opgericht door o.a. Chris Eckman van The Walkabouts, heeft een uitgebreide back catalogue waarop wel heel veel goeie platen te vinden zijn. De focus ligt daarbij vooral op Afrikaanse hedendaagse artiesten en tussen de artiesten die je er kan terugvinden,  treffen we onder meer Samba Touré, Tamikrest, The Master Musicians of Jajouka, Yin Yin en Lobi Traoré maar ook Dirtmusic, Chris Brokaw (van Come en Codeine) en The Mekons. En dus ook de Algerijnse Aziza Brahim, geboren in een vluchtelingenkamp van de Sahrawi, vond er een thuisbasis om haar muziek de wereld in te sturen.
De Sahrwari zijn een volk uit het door Marokko bezette Westelijke Sahara. Die Arabische achtergrond is uiteraard heel hoorbaar in de muziek die de intussen in Spanje wonende muzikante maakt. Soms horen we er ook echo's in de van de Afrikaanse blues uit Mali die o.a. Ali Farka Touré bekend maakte bij een groter publiek.
Aziza Brahim heeft een heldere stem waarmee ze hoog zingt. Songs als Marhabna 2.1 en de titelsong luisteren relaxed weg. Het is jammer dat niets begrijpen van wat ze zingt, want naar het schijnt bedient ze zich soms tekstueel van poëzie die haar grootmoeder haar leerde in het vluchtelingenkamp. Metal, madera is onvervalste blues en afsluiter Fuadi vleit zich daar ook behaaglijk tegen aan.
Wie avontuurlijke oren heeft en de Afrikaanse roots van vele westerse muziekjes in hun hedendaagse vorm wil horen, is bij deze artieste aan het juiste adres. Dit is een mooie plaat die tussen al het gitaar- en dancegeweld dat we vaak te horen krijgen een fonkelende afwisseling biedt.

Je kan het volledige album hieronder beluisteren en het hier kopen via haar Bandcamp-pagina:

29 februari 2024

Nadine Shah


Wakker word je meteen bij het beluisteren van Filthy underneath, de nieuwste plaat van Nadine Shah. Klokken als op For whom the bell tolls van Metallica openen het album. Daar stopt de vergelijking wel want de muziek van de Britse lijkt in niets op die van de metalgrootheden.
Ken je dat? Je bent vroeg op een feestje en de DJ speelt wat plaatjes om op te warmen. Hij kiest voor muziekjes waarmee hij nog niet zijn beste kruit al verschiet want de dansvloer is nog leeg maar hij wil toch al laten horen dat zijn keuze eigenzinnig en erg goed is, zodat je zou denken "amai, als dit is wat hij nu draait, hoe goed zal het straks dan niet zijn?". In die sfeer in een donkere fuifzaal past Topless mother voor mij perfect. Het is een soort moderne variant van Jungle fever, de Belpophit van The Chakachas, zonder gekreun en met een sneller ritme, wél met eenzelfde zwoele lading en zweterige laag die van de noten afdruipt. Voor mij is dit het hoogtepunt van deze plaat. Nochtans resten er nog heel wat fijne songs. Opener Even light (met dus die openende klokken) klinkt als een nacht waarin alle beloftes nog ingelost zullen worden. Food for fuel schurkt zich in de openingsseconden qua mood tegen Topless mother aan om vervolgens een andere wending te nemen tot het refrein terugvalt op het succesrecept. You drive, I shoot is in meerdere betekenissen een moordsong en Hyperrealism twijfelt tussen de dansvloer en de kamer van een contemplatieve tiener die zich onvoldoende geliefd voelt. 
Na het begin van de plaat volgen behoorlijk wat tragere nummers: Keeping score, See my girl en verweven als onderdeel van andere liedjes. Toch worden die niet op een hoop gegooid maar goed gedoseerd zodat het album zijn flow behoudt. Afsluiter French exit is een mooie kers op een taart die we intussen al heel erg smaken.

Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen via de link op haar website:

28 februari 2024

Ziekenhuis


Het UZ in Gent kent nog weinig geheimen voor me. Al vanaf mijn geboorte ben ik er "vaste klant". Ik heb immers een aangeboren hartafwijking en werd daarvoor reeds op jonge leeftijd geopereerd. De ingreep waarmee ze het probleem toen verhielpen was destijds vrij nieuw maar wordt tegenwoordig niet meer uitgevoerd omdat er al betere alternatieven zijn. Uit longitudinaal onderzoek, zo vertelde mijn cardioloog bij wie ik minstens jaarlijks op controle ging (en ga), bleek dat na verloop van tijd een reeks van problemen (waaronder ritmestoornissen) ontstonden ten gevolge van die ingreep en ik had nog geluk dat die evolutie bij mij trager ging dan vele lotgenoten. Maar sinds enkele jaren zijn de secundaire problemen niet langer te negeren en staan ze een normaal functioneren in de weg. Nier-, lever- en vaatproblemen volgden en ik sta inmiddels al een tijdje op de wachtlijst voor een transplantatie van hart en nier. Op een dag zal ik plots telefoon krijgen dat er een donorhart beschikbaar is voor mij. Het is een dag waar ik tegelijk naar uitkijk en tegen opzie, want de revalidatie zal lang en niet makkelijk zijn. (En wellicht zal ik hier dan een tijdje "verdwijnen" tijdens mijn hospitalisatie.)
Mijn vertrouwdheid met ziekenhuizen (want de nierdialyse krijg ik in mijn woonplaats en niet in het te verre Gent) inspireerde me tot onderstaande Spotify-playlist met songs in het thema:

  1. Hospital - Astronaute: we openen met dit rustige nummer van het album Petrichor dat ik ooit hier reviewde.
  2. Hospital beds - Cold War Kids:  Cold War Kids hadden ooit een fijne radiohit met Hanging out to dry en het typische stemgeluid dat die song er toen deed uitspringen kleurt ook deze song overduidelijk.
  3. Take me to the hospital - The Prodigy: er zullen weinig zieken zijn die kunnen meedansen op het moment dat de titel ook hun wens is maar verder is er weinig mis met dit nummer dat terug te vinden is op Invaders must die.
  4. Harborview hospital - Mark Lanegan: hoe fantastisch ik het album Blues funeral van de betreurde Mark Lanegan wel vind, kan je op elk moment hier nalezen. Er staat werkelijk geen minder liedje op de plaat en hoewel dit niet het hoogtepunt is, blijft ook dit staan als een huis.
  5. Picture me in a hospital - Babyshambles: de hype rond The Libertines en Babyshambles, de bands van Pete Dohery, begreep ik destijds niet echt. Intussen heb ik beide bands toch wel weten te waarderen. En dit nummer ligt aangenaam in het gehoor dus mag hier zeker niet ontbreken.
  6. Nurse - Miss Kittin and The Hacker: er is iets guilty pleasure-achtig aan de muziek van Miss Kittin. Tegelijk lijkt alsof ze gebruikmaakt van goedkope effecten maar wie goed luistert, hoort toch hoe ingenieus ze met de elementen aan de slag gaat en deze song over een verpleegster past perfect als illustratie voor mijn punt.
  7. Earth people - Dr. Octagon: we kennen het allemaal uit films en ziekenhuisseries uit de VS dat door de speakers boodschappen weerklinken voor de dokters. "Paging Dr. Octagon", zo begint dit fijn  nummer van Dr. Octagon, een alter ego van Kool Keith, en je wordt meteen het hospitaal ingeslingerd als luisteraar.
  8. X-ray - The Maccabees: hoeveel röntgenfoto's (niet in het minst van mijn longen, want dat lijkt wel standaar te zijn bij een opname via spoed) zouden er van mij intussen niet al in mijn medisch dossier zitten? Ik hoop maar dat ik niet straal als de reactorkern van Doel, om eens een overdrijving uit de kast te halen.
  9. Wires - Athlete: zanger Joel Pott van Athlete schreef dit nummer nadat zijn dochtertje kort na de geboorte ziek werd en op intensieve moest opgenomen worden. De aanblik van al die draden die zijn kindje verbonden met de apparatuur inspireerde hem en het verhaal heeft me altijd al ontroerd.
  10. Röntgen - Affet Robot: deze Londense dark wave-artiest was me totnogtoe onbekend maar zijn nummer hoort hier perfect thuis.
  11. Take your medicine - Czarface and MF Doom: hiphop die even zwart klinkt als new wave, ik hou er wel van. En Czarface en MF Doom zijn er goed in. Nog geen minuut lang, dit liedje, maar toch toepasselijk.
  12. Medicine - Nick Waterhouse: voor zijn song over medicatie bedient Nick Waterhouse zich van een heel ander muzikaal palet want hij grossiert in rhythm & blues, jazz en soul. 
  13. Injection - Push (featuring Belko): Push ken je wellicht van het zeer populaire Universal nation maar ook dit nummer is de moeite waard.
  14. I need a doctor - Dr. Dre, Eminem and Skylar Grey: fijn singletje uit 2011.
  15. Doctor's orders - Sonic Youth: het is een running gag tussen mijn lief en mij sinds ik enkele malen via spoed opgenomen werd. Er zijn  immers twee zinnetjes die we telkens (vaak) te horen kregen: "de dokter heeft dat voorgeschreven" en "de dokter komt zo". Fijn te weten dat ook Sonic Youth ervaring heeft ermee...
  16. Bad case of loving you (Doctor, doctor) - Robert Palmer:  het moeten niet allemaal minder bekende of zelfs obscure songs zijn in dit liedje. Deze hit van Robert Palmer zullen velen al wel eens horen passeren hebben op de radio. Deze diagnose heb ik echter nog nooit gekregen.
  17. Doctor doctor - Labi Siffre: ik breek hier graag een lans voor de onderschatte Britse soulzanger Labi Siffre, die af en toe eens een klein hitje scoorde maar wiens platen veel meer pareltjes bevatten. Ook hij aanroept de dokter.
  18. Surgery - Two Door Cinema Club: soms leidt een opname tot een operatie: nooit leuk maar wel noodzakelijk. Al goed dat je zelf weinig weet van wat er gebeurt tijdens de ingreep. En ik kijk ook niet graag (meer) naar operaties die ze op tv tonen, dus daar mogen ze eigenlijk ook wel eens mee ophouden. 
  19. Anaesthetic - Arca: operaties zijn nooit leuk maar gelukkig is er de narcose. Ik heb me in al die jaren leren overgeven aan de narcose want mijn drang naar controle hield me vroeger zo lang mogelijk wakker zodat ik zo lang mogelijk zou zien en horen wat er gebeurde (niet de pijn natuurlijk, ik ben blij dat ik tegen dan altijd allang weg ben van de wereld).
  20. Cardiology - Good Charlotte: de groep die een one hit-wonder werd met Lifestyles of the rich and famous bezingt hier de discipline die in mijn leven het meest centraal staat.

Misschien mis je hier Smokers outside the hospital doors van Editors, een song die altijd in mijn hoofd sluipt als ik naar het ziekenhuis ga en bezoekers, personeel en patiënten zie die staan te roken net buiten de ingang. Behalve dat ik dat asociaal vind om dat op die plaats te doen (de meeste ziekenhuizen voorzien immers paviljoentjes waar je kan roken zonder de anderen te storen) zodat wie binnen- of buitengaat door de rook moet, ben ik het ook eens met Tom Smith dat het één van de meest zielige dingen is die je kan zien: zieke mensen die een ziekmakende gewoonte niet kunnen laten en in kamerjas en met een standaard waaraan hun infuus is bevestigd, die verslavende nood moeten inlossen. Maar ik heb daar elders al eens over geschreven (maar blijkbaar nooit op deze blog) dus hoefde het voor mij niet in dit lijstje.

27 februari 2024

Whispering Sons


Natuurlijk hangt de schaduw van Joy Division ook nog steeds over The great calm, de derde plaat van Whispering Sons. Toch hoor je een verschuiving in de muziek. Producer was dit keer Bert Vliegen, die je nog kan kennen van de fijne band Horses wiens concert we hier ooit nog bespraken. Die zware jaren 80-sound die zo kenmerkend was voor de band heeft hij samen met de Limburgers laten evolueren naar een meer mysterieuze rocksound.
Het album klinkt nog steeds niet als een antidepressivum waar je opeens manisch van zou worden maar tussen al het zwart en donkergrijs dat vroeger werk kleurde, worden nu streepjes kleur toegelaten waardoor alles wat rijker en gevarieerder klinkt. Het is niet dat we niet van de eersteling (en in iets mindere mate van de "moeilijke tweede") houden doch als we hun platen moeten rangschikken komt deze toch op de eerste plaats te staan. Opener Standstill is een fantastische song waar ze ons op elk radiostation zouden mogen mee overvallen en die we graag toelaten als oorworm in ons hoofd. En dan wordt die gevolgd door het nóg opwindender Walking, flying dat voortgestuwd word door de ritmesectie die een versnelling hoger heeft geschakeld. Op gelijkaardige manier wordt ook Something good op sleeptouw genomen. The talker is misschien wel de meest kleurrijke song die we te horen krijgen. Het speelse verrast, op een aangename manier.
Ook in de rustige songs weet de band te overtuigen. Cold city sleept zich als een opgestaan lijk over het kerkhof en de symbiose tussen de muziek en de stem van Fenne Kuppens is compleet. Still, disappearing wordt geschraagd door een schijnbaar eenvoudig pianoriedeltje dat herhaald wordt tot het aanzwelt richting het refrein. Oceanic bootst een hartslag na op de achtergrond en dat werkt wonderwel.
De rijkdom die toegevoegd werd wil ik ook graag illustreren met Balm (After violence) dat enkele goede muzikale ideeën combineert tot een song die zich niet meteen laat doorgronden maar na verloop van tijd wel je hart en oren verovert en uitgroeit tot misschien wel hét hoogtepunt van deze plaat. 

Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen via hun Bandcamp-pagina of via de link op hun website:

25 februari 2024

Expo: "Defectio Re" van Jana Roos

 

Jana Roos: ooit was ze een klein meisje dat ik net als haar broer aan de overkant van de straat met haar fiets zag vertrekken naar school (of in de late namiddag terugkeren). Jaren later was ze een tijdlang de babysit van mijn twee kinderen als ik naar de opleiding rond autisme ging. Mijn kinderen waren dol op haar en zijzelf gaf altijd het gevoel (en ik heb geen reden te twijfelen dat ze dat ook meende) dat ik haar haast meer plezier deed met haar te vragen dan zij mij door te komen oppassen. Ze was toen al begonnen aan haar opleiding mode en kunst en ik bleef haar, toen mijn kinderen allang geen oppas meer nodig hadden, volgen. Vooral op haar Instagramaccount zag ik haar modecreaties passeren maar ook de prachtige tekeningen die ze maakte. Ik zag hoe ze meer en meer succesvol werd, met modeshows in enkele Afrikaanse landen zelfs (Oeganda, Ghana), maar ook met creaties voor theater en andere evenementen. En onlangs was één van haar installaties te bewonderen op het Lichtfestival in Gent.


Vrijdagavond waren we uitgenodigd op de vernissage van haar eerste expositie. Defectio Re laat een staalkaart zien van wat ze kan, door de creatie van een fantasiewereld (Ice adaptability) die je als toeschouwer ook zelf nog kan invullen. Er zijn kledingontwerpen te zien (inclusief hoofddeksels of moet ik zeggen hoofdornamenten), er staat één van de glas-in-lood sculpturen waarmee ze te zien was op het Lichtfestival en die ze maakte in samenwerking met het bekende Atelier Mestdagh


Maar bovenal interessant is dat ze een inkijk geeft in het proces. Dat doet ze middels enkele projecties maar vooral door op twee tafels de elementen tentoon te stellen die geleid hebben tot het eindresultaat dat je er ook kan zien.



Deze bijzondere tentoonstelling kan je nog tot en met zondag 10 maart zien in Artspace Ontsteking in de Chinastraat in Gent, boven Bar Bricolage (nabij Dok-Noord), elke dag van het weekend van 16u tot 20u. Op  zondag 10 maart is er nog de finissage vanaf 19u. Alle info over de expo vind je ook hier.

22 februari 2024

Alice De Micele


Het is onnodig te zeggen dat de coronapandemie er stevig inhakte in de culturele sector en dus ook bij muzikanten. Sommigen maakten van de nood een deugd om op een ander soort manier op te nemen of een heel ander soort plaat te maken dan ze gewoon waren. De Amerikaanse Alice De Micele maakte van de afzondering in Oregon gebruik om de platen te herontdekken die haar jeugd en haar volwassen leven hadden mee vorm gegeven. Ze maakte zich sommige songs die belangrijk voor haar waren eigen en dat levert nu Interpretations: volume 1 op, waarop we negen covers terugvinden van niet de minste artiesten.
Geopend en afgesloten wordt er met Neil Young, wiens Old man en Harvest moon hier een passend eerbetoon krijgen. Vooral bij de opener blijft ze dicht bij het origineel maar alleen al de vrouwenstem geeft de songs toch een ander cachet. Give yourself to love is een mooie wegwijzer richting het werk van de mij voorheen onbekende Kate Wolf. Erna volgt de prachtige bluessong Death don't have no mercy (van -Reverend- Blind Gary Davis) waarop we ons een rokerig bluescafé voorstellen met oude mannen die langzaam slurpend aan hun bier allen aan hun eigen zorgen denken terwijl ze de muziek in zich opzuigen.
De stem van Alice trekt een wat ander register op in Over my head van Fleetwood Mac. We zien in gedachten Christine McVie goedkeurend knikken. En net zoals op Tori Amos' Strange little girls met de keuze om nummers van mannen als vrouw te zingen, slaagt De Micele erin om Square one van Tom Petty te transformeren en haar versie als de andere helft van éénzelfde verhaal te maken.
Jazz zegt me minder en dat verklaart wellicht waarom Throw it away van Abbey Lincoln mij op dit album het minst aanspreekt. Natuurlijk hoor ik de kwaliteit ervan maar het raakt me minder. Dat heb ik wel vaker met jazz, dus het ligt niet aan de artieste, zullen we maar besluiten.
Gelukkig volgt dan een waar hoogtepunt in de vorm van Sugaree (van The Grateful Dead). Het gitaarspel is zo mooi dat ik er bijna tranen van in de ogen krijg en de zangeres dwingt ons om écht te luisteren naar het nummer. Ze pakt ons bij ons nekvel en een mooier compliment dan dit kan ze The Grateful Dead eigenlijk niet geven. Erna daalt er weer wat meer rust neer met The hounds of winter van Sting.
Covers zijn altijd een moeilijk geval voor elke artiest. Je wil het origineel eer bewijzen maar je wil ook je eigen stem laten horen en de beste covers weten de essentie te extraheren uit het origineel om er iets helemaal unieks mee te doen. Alice De Micele slaagt daar wonderwel goed in.

Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen via haar Bandcamp-pagina:

21 februari 2024

Chelsea Wolfe


She reachte out to she reaches out to she
, het zevende studio-album van Chelsea Wolfe, begint heel veelbelovend. De dreigende sfeer in de openingssong Whispers in the echo chamber trekt de luisteraar zonder genade de plaat in en Wolfe zingt alsof ze de vrouwelijke Tricky is. Hoewel ik haar naam kende maar haar muziek nooit echt goed beluisterd had, werd ik meteen heel enthousiast.
Helaas zit het hoogtepunt van deze plaat helemaal vooraan en tegen de tijd dat je aan het tiende en laatste liedje zit, is er een moeheid opgetreden (althans bij mij) ten aanzien van haar smachtende stem die na bijna drie kwartier bijna als een gimmick klinkt. Ja, House of self-undoing is zeker nog de moeite waard (al schurkt ze hier gevaarlijk dicht aan tegen of all people Within Temptation) en muzikaal horen we af en toe interessante ideeën (zoals in Eyes like nightshade) maar al kan ik niet goed te pakken krijgen waarom, na een tijdje begint ze zowaar wat te irriteren. Een snelle trip doorheen haar oudere albums toont dat ze al betere platen heeft gemaakt (Pain is beauty en Hiss spun bijvoorbeeld) die ik, als haar nog eens een kans geef door mijn boxen te weerklinken, toch ga verkiezen.

Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen via haar Bandcamp-pagina of haar website:

20 februari 2024

Grandaddy

Platen van Grandaddy zijn niet alleen van een haast onbeschrijflijke, hemelse schoonheid, ze zijn ook uniek en je herkent ze van mijlenver. De vertrouwde elementen van de onverwachte details, de ingenieus opgebouwde arrangementen en natuurlijk ook die typische stem van Jason Lytle zorgen voor een heel eigen geluid. In 2017 kregen we voor het laatst een nieuwe plaat van hen te horen, daarna volgden wel nog wat alternatieve versies (op piano of met extra's) van hun vorige platen. Na Last place is dit kakelvers ei, Blu wav, tegelijk wat je van de band verwacht en toch ook dat tikkeltje anders.
Ik herinner me nog hoe vrolijk ik werd van hun debuut Under the western freeway in 1997. Bovengenoemde elementen waren rijkelijk aanwezig en alles klonk bovendien erg speels. Die speelsheid moest op latere albums soms wijken voor meer ingetogenheid maar telkens opnieuw dook ze terug op. Op Blu wav is het springerige er toch wel wat en daardoor ligt er een laken van melancholie en rust over deze plaat. De americana-invloeden komen meteen ook sterker op de voorgrond. Samenzang als in You're going to be fine and I'll go to hell omarmt je en dat is gezien het berustend verdriet dat we horen exact de troost die we nodig hebben. Voor Watercooler mogen we het gerust het woord "langoureus" nog eens bovenhalen en On a train or bus past in de soundtrack van zowat elke Amerikaanse roadmovie die de kijker door uitgestrekte landschappen loodst. De intro van Jukebox app is een mooi voorbeeld van hun nog steeds aanwezig experimenteel kantje waarin allerlei geluidjes een plek krijgen, waarna de song zich languit uitstrekt als een luie kat in de zetel dichtst bij de open haard. Een buitenbeentje is Yeehaw ai in the year 2025, dat amper een liedje te noemen valt maar toch weet te betoveren.
De onaardse schoonheid is op dit album gelukkig gebleven en dat maakt het lange wachten sinds Last place de moeite waard. Als staalkaart of introductie zou ik andere albums van de band aanraden omdat hier toch vooral de melancholische kant op de voorgrond staat maar wie langs deze weg kennismaakt met Grandaddy kon het slechter treffen.

Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen via de Bandcamp-pagina van de band

15 februari 2024

Febem, Fleezus and CESRV


Black diamond
van Buraka Som Sistema, mijn nummer 1 van 2009, blijft ook nu nog één van mijn favoriete albums. Die mix van genres en dan dat Portugees dat even wervelend klinkt als het beste voetbal van Brazilië of zelfs Portugal wisten me toen én nu heel erg te bekoren. Ik moest er aan denken toen ik Brime! van Febem, Fleezus en CESRV beluisterde.
Over die drie Braziliaanse artiesten of acts is amper info te vinden op het internet. Febem blijkt een Braziliaanse rapper (echte naam: 
Felipe Silva Desiderio), ooit lid van een band maar sinds 2016 solo, en Fleezus en CESRV zijn (vermoedelijk) landgenoten waar hij regelmatig mee samen blijkt te werken. Brime! staat wellicht voor "Brazilian grime" want dat relatief nieuw muziekgenre is waar ze zich van bedienen op een opwindende wijze. Daarbij moeten ze niet onderdoen voor hun Britse collega's. Het klinkt allemaal natuurlijk wel exotischer.
Het is vooral Sobe e morro  dat me aan de eerder genoemde Portugees-Angelose band deed denken. Het refrein roept beelden op uit Amerikaanse hiphopclips waarin ze hun auto's laten "springen". Ook opener Raddim wordt na de samples met stemmen door de bas en de ritmes gedreven en zet meteen de toon voor het album. Verdere hoogtepunten zijn Chelsea en Golpe. Enkel Soho weet me niet echt te verleiden, daarvoor klinkt het te smooth. 
Toevallige ontdekkingen leveren al eens plaatjes op die je in Vlaanderen nooit zou horen, al zeker niet als ze gemaakt zijn in een niet-Westers land en binnen een genre dat nu niet bepaald veel airplay krijgt. Toch zijn het die platen die je muziekbeleving nog kunnen verrijken en dat doet Brime! zeker en vast.

Beluister hieronder het volledige album:

14 februari 2024

Gelezen (157)

 


Post mortem - Peter Terrin

Dit boek van Peter Terrin valt uiteen in 3 delen. In deel 1 maken we kennis met Emiel Steegmans, een niet zo succsvolle schrijver en zijn gezin: zijn vrouw Tereza en zijn vierjarig dochtertje Renée. Drie verhaallijnen en perspectieven lopen voortdurend door elkaar: het verhaal van Emiel zelf, de flashbacks naar zijn jeugd die verteld worden vanuit de jonge Emiel en de fragmenten die Emiel in zijn hoofd begint te schrijven aan een autobiografische roman T. Geheel onverwacht gebeurt er met zijn dochter iets dat ogenschijnlijk onschuldig lijkt maar zeer ingrijpend blijkt én tegelijk wordt zijn meest recente roman De moordenaar overladen met veel lof en een belangrijke literaire prijs.
In deel twee volgen het rechtlijnig verhaal van de eerste week (of iets langer) na de ingrijpende gebeurtenis met Renée en is die autobiografische roman even niet meer aan de orde omdat alles rond zijn dochtertje zijn aandacht opeist.
In deel 3 krijgen we het standpunt van de man die een biografie wil schrijven van Emiel Steegmans, beroemd na de successen van De moordenaar en T en overleden aan kanker. In de puzzel die hij probeert te leggen staan twee zaken centraal: de ophef nadat een zelfmoord gelinkt wordt aan T en Steegmans zelfs voor de rechtbank gedaagd werd als verdachte van moord en de videobandjes die Steegmans voor of na zijn overlijden laat bezorgen aan de biograaf en waarop vooral beelden te zien zijn van hoe het verder gaat met Renée.
In essentie gaat het boek over hoe we greep willen krijgen op hoe anderen ons zien. Emiel Steegmans krijgt het idee voor de autobiografische roman nadat hij beseft dat een zeer succesvolle auteur na zijn dood besmeurd kan raken door details uit zijn leven die opgerakeld worden door biografen en exploreert hoe hij zoveel mogelijk controle daarover kan krijgen terwijl hij nog leeft. En dat is uiteindelijk ook wat Steegmans zelf probeert te doen.
Ik vond deel 1 nogal verwarrend bij momenten door de voortdurende wisselingen tussen de verhaallijnen, wat aanvankelijk ook niet zo duidelijk is. Maar eens de roman op gang komt met de ingrijpende gebeurtenis rond Renée merk je dat dit boek toch knap in elkaar zit en bovendien leest vooral deel 2 heel vlot. Er worden meer vragen opgeroepen dan antwoorden gegeven en dat zet je als lezer aan het denken over hoe veel (weinig dus) we zelf in de hand hebben over hoe we door andere gepercipieerd worden. 



 Crossroads - Walter van den Broeck

De pas overleden schrijver Walter van den Broeck is zo'n auteur die ik wel kende maar waar ik nog nooit iets van gelezen had. Mijn lief heeft de verfilming van Groenten uit Balen en raadde me die aan eens te bekijken (wat er nog niet van kwam) en ik ben begonnen aan "Tijl Uilenspiegel" in een periode dat lezen me moeilijk viel dus dat boek moet ik nog uitlezen.
Deze Crossroads is een nostalgische trip doorheen de tijd in een dorpje in de Kempen (Olen) en vertelt het verhaal van de familie Boeckx die een café uitbaat, In De Kroon, en alle personages eromheen, waaronder de auteur zelf. Langsheen een minimum aan historische feiten die het dorp overstijgen (de invoering van de btw en de euro, corona,...) loodst van den Broeck ons langs een typisch kleinmenselijk maar universeel verhaal van een teloorgegaan soort dorpsleven. Het levert een leuk boek op dat zich ook in -ik zeg maar iets- Beervelde had kunnen afspelen, het dorp van mijn grootouders. Wie jonger is dan ik, zal zich sommige beschreven situaties en relaties misschien moeilijker kunnen voorstellen, maar de verhalen die ik als kind hoorde echoden doorheen dit boek dat ik dan ook met plezier las.