Ik vermoed dat ik niet helemaal de enige ben die bij elke plaat van Perfume Genius het gevoel krijgt dat ik als hetero nooit helemaal ga kunnen binnendringen in de wereld die Mike Hadreas schept in zijn songs en ze dus nooit ten volle zal weten te begrijpen. En uiteraard kan je zoiets bij geen enkele artiest, omdat er altijd heel persoonlijke elementen in hun werk zit dat je enkel kan ontmaskeren of vastgrijpen als je de persoon in kwestie heel goed kent. Toch geeft deze muzikant mij dat gevoel sterker dan anderen.
Set my heart on fire immediately zet die traditie voort. Ik word opnieuw bedwelmd door de prachtige orkestratie (instrumentatie doet de gezwollenheid ervan onrecht aan), zoals in opener Whole life, ik kan me verliezen in de gitaren van Describe en luister vol ongerust anticipatie naar de stilte die in de tweede helft van dat nummer valt. Het is de stilte van de storm en van vorige platen weet je dat stormen bij Perfume Genius behoorlijk destructief kunnen zijn, niet muzikaal maar emotioneel. Opvallend is overigens dat op deze plaat niet meer gekozen wordt voor een minimaal piano-arrangement maar dat de songs vol ruimte gelaten worden, de mogelijkheid tot het zich vullen met de lucht tussen de noten krijgen en meer volume krijgen alsof ze behandeld worden met een goeie shampoo en conditioner.
In Jason lijkt een vrouw te zingen (het is echter Mike zelf) met zulk een lichtvoetigheid en gevoeligheid dat de broosheid van de song geen zuchtje te hard ademen tijdens het beluisteren lijkt te verdragen. Diezelfde fragiliteit zet zich ook voort op het slepende, krassende en voortsluipende Leave. Echte lichtheid komt er in het met een reggae-ritme gezegende On the floor waar je Phoebe Bridgers kan horen meezingen.
Er volgen nog uitstapjes naar de -zij het helemaal naar zijn hand gezette- eighties (Your body changes everything), mooie ballads met de ranke structuren van minimaal bespeelde instrument als kapstok om de zang over te draperen (Just a touch) en een soort synthese van diverse muzikale stijlen in Some dream maar eigenlijk is dit vooral een plaat die je in één ruk moet beluisteren om de volle rijkdom ervan ten volle te laten doordringen, het hele gewicht ervan (dit keer niet enkel zwaar) te voelen en de samenhang te waarderen, net als de verscheidenheid.
De thema's uit vroegere platen blijven sterk aanwezig doch ook wie geen poging doet om die te doorgronden, kan van deze plaat genieten omdat ze je omarmt, met je danst, met je door de straten loopt en met je op café gaat. En met afsluiter Borrowed light beland je uiteindelijk in bed, met de belofte van een nacht die je wellicht nooit meer zal vergeten.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten