Met Harakiri blues krijgen we niet exact wat de titel belooft: blues(rock) die meedogenloos afstevent op onze oren en zich geen barst aantrekt of ze het zal overleven of niet. The Mighty Ya-Ya is een Eindhovense band die al aan haar derde plaat toe is. Stonerrock wordt hier vakkundig in de blender gegooid met onversneden bluesrock, met een verhouding (zo schat ik) van 1 deel tegenover 3. Dit is het soort stuff waar bluesverslaafden hun hart aan zullen ophalen.
Hoewel de songs een constant niveau halen, mis ik toch het echt verschroeiend uithalen. Elk nummer is op zich natuurlijk wel zeer degelijk en de capriolen in bijvoorbeeld Hey backrider laten gitaristen horen die hun instrumenten bespelen alsof ze er een slangengevecht mee houden. Eens je de verwachting loslaat dat je hier een Nederlandse versie van Queens Of The Stone Age krijgt, valt er gelukkig nog wel genoeg te genieten. The electronic herd stampedes dondert als wilde paarden door de prairie en je hoort de steel guitar scheuren. Begonia rex is een mengeling tussen Soul Coughing, een spoken word-performance en dreigende vroege Black Sabbath. Voor mij is dit dan ook het hoogtepunt van de plaat. Just because I wanna blijft onder de drie minuten en door die bondigheid klinkt deze song dwingender. Apollo's last words herinnert aan zowel Tony Joe White als de Vaughan Brothers.
Het nadeel van hoge verwachtingen scheppen is dat je ze moet waarmaken en daar slaagt het viertal niet helemaal in. Jammer vind ik dat, want deze plaat is toch echt wel de moeite waard.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten