Als de "voodoorpriesteres van de bluesrock" brengt Moonlight Benjamin haar tweede langspeelplaat uit. Simido is een betoverende ervaring, een afdaling in een wereld waarin we onbekenden zijn maar waar gelukkig de vertrouwde bluesidiomen herkenbaar zijn.
Laten we eerst even stilstaan bij haar levensverhaal want dat is niet bepaald de doorsnee biografie van een muzikant. Toen ze in Haïti geboren werd, overleed haar moeder in het kraambed en dat betekende in het straatarme en zeer bijgelovige land (waar voodoo sterke wortels heeft) dat allerlei kwade geesten gebannen moesten worden. Ze werd achtergalten bij een katholiek weeshuis waar ze gedoopt werd en de opmerkelijke naam kreeg waarmee ze nu door het leven gaat. Met gospel en voodoo-muziek als leidende motieven door haar jeugd verhuist ze uiteindelijk naar Frankrijk waar ze gitarist, componist en producer Matthis Pascaud leert kennen en met hem een sound zoekt die haar doet belanden in de buurt van bands als Alabama Shakes. Op haar debuut Siltane maakt ze indruk, onder meer door die voodoo-invloeden, die op deze opvolger minder aanwezig zijn.
Niettemin lijkt beluistering van deze plaat een bevestiging in te houden van haar uitstekende live-reputatie (ze eindigt concerten soms in een staat van extase en trance), want je hoort doorheen alle songs een verbetenheid, een opgaan in de muziek zoals ik die vooral al meermaals zag bij David Eugene Edwards. Tchoule is daar een mooi voorbeeld van: de krachtige manier van zingen past perfect bij de haast beukende gitaar die samen met de drums het ritme van de song bepaalt.
Nergens is de kwaliteit van het geleverde werk ondermaats. Opener Nap chape vermengt blues met zijn Afrikaanse roots (die ongetwijfeld ook in de Haïtiaanse muzikale traditie moeten zijn doorgesijpeld) en klinkt krachtig. Die kracht ligt vaak in de percussieve basis van de songs, zoals in Salwe of de titelsong. Een hoogtepunt is zeker Pye poudre dat wat buiten de lijntjes kleurt op deze plaat. En van afsluiter Kafou kunnen we ons levendig voorstellen dat dit mensen in trance brengt met zijn opzwepende ritme.
Dit album was echt een ontdekking voor mij en als het er ooit eens van komt, wil ik haar nog wel eens graag live zien. Dat lijkt me inderdaad een indrukwekkende belevenis te kunnen zijn.
Luister hieronder naar de volledige plaat:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten