AB concert : Einstürzende Neubauten

Dertig jaar geleden ontstond in het nog verscheurde Duitsland een groep die uit de lokale underground scene zou uitgroeien tot een internationaal vermaarde en gerespecteerde band, die haar core-business (geluid halen uit alle mogelijke objecten) verhief tot een melodieuze en toegankelijkere muziekstijl, zonder de eigen ziel te verloochenen.
Frontman Blixa Bargeld mag dan 30 jaar later dikker geworden zijn en er niet meer uitzien als een terminale junkie, en hij mag zich zelfs één van opper-Seeds noemen bij Nick Cave, maar Einstürzende Neubauten blijft experimenteren met geluiden van allerlei oorsprong, en boren en slijpschijven behoren nog steeds tot hun instrumentarium...
Naar aanleiding van hun 30e verjaardag speelden ze vorige week twee dagen na elkaar (18 en 19 november) in de AB, maar met een verschillende show.

Op de eerste dag, in de ABBox, stond eerst een korte set op het programma waarin ze nummers speelden die ze nooit eerder live speelden, of slechts zeer zelden, of héél erg lang geleden. Er werd al meteen flink ingezet met het duo “Sonnenbarke” en “Seele brennt” en de band verblufte het publiek met de inventieve instrumenten en vooral hoe ze al die geluiden versmolten tot prachtige songs. Wat Nirvana ooit deed voor de harde gitaren (ze wondermooi verbinden aan Beatliaanse melodieën), doen Einstürzende Neubauten voor percussie. Ze slagen erin allerlei percussie op plastic, metaal en eigenlijk elk mogelijk denkbaar voorwerp aan te vullen tot er échte songs ontstaan, met melodieën die evenzeer tussen de oren blijven hangen. Waren de Neubauten in hun begindagen nog vooral een band die “lawaai” maakte, dan zijn ze intussen verrassend toegankelijk geworden en dat viel meteen op, zelfs met de oudere nummers. Voor een groep die in zijn naam refereert aan instortende gebouwen, staan ze er verrassend als een huis.

“Als dit de weinig gespeelde nummers zijn en ze al zo uitblinken, wat moet dat niet geven morgen”, dacht ik en toen kwamen ze nog eens terug voor één bisnummer : hun prachtcover van “Sand”, een nummer van

Nancy Sinatra en Lee Hazlewood.

In bijna elke andere band krijgt een gitarist een prominenter rol dan Jochen Arbeit bij de Neubauten krijgt, maar in het tweede deel van de avond mocht hij zijn ding doen. Onder de titel “Die Körper ohne uns” kregen we een mixed media performance, met video, moderne dans, soundscapes en gitaar... euh -soundscapes. Duidelijk niet het soort stuff dat zijn weg vindt naar Indiestyle, maar vast te genieten voor dansliefhebbers...

Dan was het project waarmee percussionist N.U. Unruh de eerste avond mocht afsluiten een pak geslaagder. Overal op het podium en in de zaal werden tafels met drums en cymbalen opgesteld, en iedereen kreeg 2 drumsticks. Op de tonen van de afgespeelde instrumentale dance-nummers mocht iedereen naar hartelust meedrummen, samen met enkele leden van de Neubauten. Je zag iedereen genieten van het moment, en de blaren namen we er met plezier bij. Want wie kan zeggen dat ze al ooit eens 50 minuten lang hebben gedrumd op één van onze bekendste podia ?

De tweede dag werd een uitverkochte zaal getrakteerd op een “gewoon” concert, zij het dat er zonder voorprogramma tijd was om echt heel veel nummers te brengen. Anderhalf uur optreden en nog twee bisrondes van elk een half uur ten beste geven : daar komen we met plezier ons huis voor uit.

Wat Einstürzende Neubauten de dag voorheen al had gewekt aan verwachtingen, werd helemaal ingelost. Geplukt uit de 30 jaar en het uitgebreide repertorium kregen we een mix van bekende (“Haus der lüge”, “Die interimsliebenden”, “Halber mensch”, “Silence is sexy”,...) maar ook minder bekende nummers (“Nagorny Karabach”, “Youme & meyou”,...) De hoge gil van Blixa Bargeld (die me al altijd aan een hinnikend paard heeft doen denken) was uitgebreid aanwezig, en de instrumenten waren talrijker en vreemder dan je je kan voorstellen : metalen emmers waarin iets gegooid werd, metalen en pvc-buizen, kettingen, stukken metaal die uit een bak van enkele meters boven de grond naar beneden mochten vallen, een veer, een slijpschijf met een vinyl plaats ipv de gebruikelijke schijf, de kabel van de basgitaar waarmee Alex Hacke via zijn tong, zijn oogkassen, zijn armen,... rare geluiden produceerde, staalplaten en nog heel veel meer. Naast de hoger genoemde nummers hoorden we nog hoogtepunten in “Sabrina” en “Redukt” (een hemelse versie, met alle elementen van hun repertorium : van fluisteren tot hels kabaal). De gewone set werd afgesloten met een nummer dat al in 1982 werd geschreven, maar toen was het volgens Bargeld technisch nog niet mogelijk om het nummer te spelen zoals hij het wou laten klinken. Dat zulks vandaag wel kan, bewees de band meteen.
Bargeld was bijzonder ontspannen, maakte grapjes (toen hij moest wachten omdat het extra lid -op keyboards- technische problemen had, grapte hij dat ze Plastic Bertrand op de guestlist hadden gezet, maar hemzelf niet hadden verwittigd...).

Op twee dagen tijd bewees Einstürzende Neubauten nog eens uitgebreid dat het wel degelijk mogelijk is om lawaai te verheffen tot pure schoonheid, kabaal te injecteren met melodie en al bij al toegankelijke muziek te maken met hamertje, zaagske en beiteltje...

Setlist dag 1 :

1. Sonnenbarke

2. Seele brennt

3. Grundstück/November/Kleine grundstück

bis : Sand

Setlist dag 2 :

1. The Garden
2. Befindlichkeit des Landes (Ufo, Rampe, Überleitung)
3. Von Wegen
4. Interimsliebenden
5. Nagorny Karabach
6. Dead Friends
7. Unvollständigkeit
8. Installation # 1
9. Rampe
10. Ich hatte ein Wort
11. Let´s do it DaDa
12. Haus der Lüge
13. Sabrina
14. Susej
ENCORE I:
1. Headcleaner
2. Silence is Sexy
ENCORE II:
1. Youme & Meyou
2. Redukt
ENCORE III:
Total Eclipse of the Sun 

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be