Hoewel OK computer hier de vaakst beluisterde CD is, heb ik vandaag gekozen voor het afsluitend nummer op The bends van Radiohead. Street spirit (fade out) blijft immers voor altijd verbonden met dierbare herinneringen aan een tijd waarin ik weliswaar serieus op drift geraakt was maar ik toch in een zeer goede vriendin een anker vond, dat mijn persoonlijke stormen (helaas niet altijd zonder zelf averij op te lopen, om in de metafoor te blijven) doorstond. Vaak deed ze dat door mee te deinen op die woelige baren van het zelf niet weten waar ik aan toe was, wat ik wou, hoe ik geluk moest vinden, herkennen en vasthouden. Achteraf gezien heeft ze een pak meer gedaan dan ik toen besefte, toen ik haar aanwezigheid te vaak evident vond.
In die tijd ging ik vaak als afsluiter van mijn avond nog eens langs bij die vriendin, die in een studiootje woonde in Gent, samen met haar nog erg klein kindje. Hoe laat het ook was, ik was altijd welkom en ik heb er vaak nog uren zitten babbelen, zitten drinken en zitten grappen maken, zitten luisteren naar muziek samen,... Soms ging ze even naar de nachtwinkel iets halen om te drinken (vaak appeljenever) en dan zette ik intussen The bends op en skipte bijna altijd meteen naar de afsluiter, die ik telkens opnieuw beluisterde. Eén avond, zo weet ik nog goed, was ik met de koptelefoon aan het luisteren terwijl ze naar de nachtwinkel was en zong ik mee met een eigen tekst over mijn eigen leven , die ik improviseerde terwijl ik de melodie meevolgde. Een geweldige zanger ben ik zeker niet en met een koptelefoon meezingen, dat klinkt voor anderen altijd luider (en misschien ook wel valser) dan je zelf denkt. En de hoge noten die Thom Yorke zo mooi uit zijn strottenhoofd perst, die waren en zijn echt wel te hoog gegrepen voor mij. Het moet nogal een bizarre luisterervaring voor haar geweest zijn toen ze, wat ik niet doorhad om ik met mijn ogen toe en afgewend van de deur stond mee te "zingen", terug binnen kwam. Het heeft even geduurd eer ik haar aanwezigheid had opgemerkt (en meteen stopte met zingen). Toch heeft zij het altijd een mooi moment gevonden, misschien wel omdat Street spirit iets in me naar boven bracht van de twijfels die ik achter mijn semi-zelfverzekerd gedrag en mijn drang om altijd grappig te zijn verstopte.
Het nummer zelf is een prachtige afsluiter van een sowieso al uitstekende plaat en het is echt "eruit gaan met een knal". Het is geen wonder dat Radiohead zelf ook besefte hoe goed hun afsluiter was en ze het uitbrachten als single. Meestal zijn afsluitende nummers een soort synthese van de plaat (in het beste geval toch, soms is het de laatste vuller om het album vol te krijgen) maar dat lijkt hier niet echt het geval. Ondanks de al geweldige nummers High and dry en Fake plastic trees hebben ze hiermee een nog net iets hoger niveau gehaald.
Street spirit (Fade out) - Radiohead
Geen opmerkingen:
Een reactie posten