Mijn zoon zat ooit één jaar in een voetbalclub. Het was niet de eerste sport die hij probeerde maar het zou wel de laatste ploegsport zijn. Zijn autisme en ADHD maakten het samenspelen met anderen moeilijk en uiteindelijk zou hij jaren later in (en dankzij) de lockdown de sport(en) vinden die hem wél liggen. Toen begon hij te fietsen, op zijn eentje, steeds grotere ritten en intussen heeft hij een racefiets en een mountainbikefiets, deed hij mountainbikewedstrijden mee met een wielerclub, gaat hij ook vaak lopen en wandelen.
Maar toen, op 6 december 2014, speelde hij voetbal en omdat hij dat weekend bij mij was, ging ik met hem naar de uitwedstrijd, ergens in het Gentse. Het was een week nadat Luc De Vos overleden was en die voormiddag, ongeveer terwijl de match bezig was, werd hij begraven. Om 13u speelden alle radiozenders gelijktijdig Mia van Gorky, dat 't Vliegerke van Walter De Buck zowat lijkt verdrongen te hebben als officieus Gents volkslied. Dat moment zaten we nog na de wedstrijd in de kantine. U weet hoe dat gaat: de spelertjes krijgen een bonnetje voor een drankje na de match en de ouders drinken dan ook iets, de clubkas van de thuisploeg spijzend. Er moeten zowat 40 à 50 mensen in de kantine geweest zijn en behalve een voetballende zoon had ik met de meesten weinig gemeen. Omdat ik niet zo'n vlotte smalltalker ben, is dat altijd een lastig moment voor me, want met wie moet ik in godsnaam waarover praten als onze werelden zo van elkaar verschillen.
Om 13u zette de uitbater van de kantine de radio wat luider en door de boxen weerklonk Mia. Iedereen staakte zijn gesprekken en letterlijk iedereen zong mee met die in Gent zo bekende regels. En gedurende die vijf magische minuten voelde ik me verbonden met alle aanwezigen (en misschien wel met alle Gentenaars) op een manier die ik nooit eerder en nooit erna heb ervaren.
Naar het schijnt is You'll never walk alone van Gerry & The Pacemakers, het supporterslied van Liverpool, als dat door al die supporters op Anfield Road gezongen wordt, het ultieme samenzanglied en bezorgt het iedereen die het meemaakt kippenvel. Ik hoop daar ooit eens tussen te staan maar totnogtoe heb ik dat nog niet kunnen ervaren, dus dat ene moment van Luc De Vos is veruit het dichtste daarbij dat ik ooit in de buurt kwam, denk ik.
Mia - Gorky
Geen opmerkingen:
Een reactie posten