Toen ik las dat Steve Albini overleed op 7 mei, werd ik daar toch even stil van. Een blik op alle albums waar hij bij betrokken was, leert me welke grote invloed hij uitoefende op mijn uitgebreide platenkast en op mijn muzikale smaak. Zelf musiceerde hij ook, als gitarist-zanger bij Shellac bijvoorbeeld. Ooit kocht ik van die band de vinylplaat At Action Park, gewoon op basis van zijn naam.
De albums van Shellac zijn niet voor gevoelige oren. En dat geldt dus ook voor deze laatste plaat die ze ooit zullen gemaakt hebben. To all trains laat net als zijn voorgangers een compromisloos geluid horen waarin gitaren en noise de oren van menig onschuldig onervaren luisteraar teisteren. Dit is muziek voor geoefende muziekliefhebbers die postpunk, noise e tutti quanti al op zich hebben laten inwerken, bij voorkeur meermaals.
De zang van Albini sleurt ons een wereld in waarin schoonheid verscholen zit in chaos en waarin de lelijkheid die ook deel uitmaakt van de wereld, toch een verklanking krijgt die je kan leren appreciëren. In minder dan een half uur confronteert Shellac je met een onderkant van de samenleving die de meesten liever niet willen zien of horen maar waarvan we eigenlijk niet zouden mogen wegkijken.
Humor bezit de band eveneens, getuige Scabby the rat, een song over een gigantische rat die al je aardappelen opeet en vrouwen bezwangert. Er zitten duidelijk kwajongens verscholen in de oudere mannen die al 32 jaar lang deze band vormen.
To all trains is een kopstoot van doorwinterde rockers die altijd hun eigen pad hebben gekozen en zich verzet hebben tegen de hokjes waarin ze geduwd werden. Helaas is het ook een afscheid, hoewel ze dat bij het maken natuurlijk nog niet wisten. Eer Steve Albini door het lijstje platen waar hij een hand in had nog eens te herbeluisteren maar ook en vooral door dit album van Shellac in huis te halen en aan je stereo-installatie toe te vertrouwen!
Je kan het volledige album hieronder beluisteren en hier kopen via hun Bandcamp-pagina:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten