Bessie Smith kende ik al lang (en u hopelijk ook en anders moet u maar eens in de wonderschone wereld van de vroege blues duiken), Bette Smith was een mij onbekende naam tot ik op haar nieuwe album, Goodthing, stootte. Geen blues op ons bord, maar soul om duimen en vingers van af te likken: dat mag je verwachten als je de plaat oplegt.
Goodthing is haar vijfde album. Haar eerste twee albums werden uitgebracht onder de artiestennaam Bette Stuy en in 2018 werkte ze mee aan 27: The Most Perfect Album, een compilatie van songs die elk geïnspireerd zijn op één van de 27 constitionele amendementen van de Amerikaanse grondwet. Daar bevond ze zich in goed gezelschap: Dolly Parton, Devendra Banhart, They Might Be Giants,...
Dit album begint alvast stevig met de funky titelsong, waarin de baslijn terecht de hoofdrol opeist. We maken ook kennis met de krachtige stem van de zangeres. Daarmee kan ze ook met gemak mid-tempo songs als Happiness en een ballad als Eternal blessings vocaal zo mooi invullen dat je als een blok valt voor deze artieste. Toch zijn het de uptempo liedjes die me het meest kunnen bekoren: M.O.N.E.Y. (opnieuw gebouwd rond een vette baslijn), Whup 'em good (dat heel erg doet denken aan The Rolling Stones) en het naar bluesrock neigende More than a billionaire.
Hoogtepunt voor mij is Lived an died a thousand times. Die song begint met een eenvoudige drumbeat en ontwikkelt zich tot een road song zoals enkel Amerikaanse artiesten die zo goed kunnen brengen. Het tempo van de drums neemt je mee op de (muzikale) reis.
Afsluiten doet Smith met No more love songs, dat net als het eerder al genoemde Eternal blessings, het vooral moet hebben van zijn eenvoud als ballad. Het plaatst de stem van de zangeres wel heel erg op het voorplan en daar ga je hier geen klachten over horen.
Je kan het volledige album hieronder beluisteren en hier kopen via haar Bandcamp-pagina:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten