Met mijn keuze vandaag oogst ik zeker en vast een epische roloog van mijn vriendin, die de studioversie van ongeveer twaalf minuten al niks vindt (en de zanger sowieso een zaag én een onuitstaanbare vent) en die wie deze live-versie van bijna zestien minuten een ware marteling zal vinden.
Voor mij was deze live-versie, zoals ze te horen is op In concert, een driedubbele plaat waarmee ik kennis maakte dankzij Studio Brussel en die ik de volgende dag al ging kopen, mijn kennismaking met The end van The Doors. Zanger Jim Morrison laat zich helemaal gaan (net als de band trouwens) en improviseert er op los met grapjes, een gedicht dat uit een anekdotisch verhaal voortvloeit,... De band speelt intussen op de achtergrond wat muzikale thema's uit de song waardoor het een geheel blijft. Dit is misschien wel mijn favoriete live-song van eender wie, net omdat het laat zien hoe je als artiest of band live de mogelijkheden van je songs nog verder kan exploreren.
The end - The Doors
Geen opmerkingen:
Een reactie posten