Het moet halfweg de jaren negentig geweest. Ik was al lang afgestudeerd, mijn beste vriend van toen had net werk gevonden als bedrijfspsycholoog en betrok een appartementje in Sint-Agatha-Berchem en we besloten een daguitstap te maken naar Amsterdam, waar we beiden vreemd genoeg nog nooit geweest waren. De weergoden waren ons niet bepaald welgezind, want ik herinner met het miezeren nog terwijl we door de straten van de ons toen nog onbekende stad slenterden. Ergens in een klein straatje ontdekten we een leuke platenwinkel waar ze een zeer uitgebreid én divers aanbod hadden. Via de grunge hadden we ook wat ruigere muziek ontdekt en bands als Sepultura en Napalm Death waren op onze radar verschenen. Snuisterend door de metalbakken ontdekten we Rotting Christ, een groep waarvan we zonder ooit een noot gehoord te hebben (je had toen nog geen streamingdiensten) en dus louter op basis van de bandnaam een running gag maakten de volgende jaren als we bij elkaar op bezoek gingen.
Nadat die vriend voor zijn werk verhuisde naar Nederland, verwaterde het contact en het is intussen al meer dan 20 jaar geleden dat ik hem nog zag of hoorde. Telkens echter ik ergens op een vermelding van Rotting Christ stoot, komt de herinnering weer bovendrijven. En dat is exact wat gebeurde toen ik zag dat de Griekse black metalband dit jaar een nieuwe plaat heeft uitgebracht, Pro Xristou. Wat zoekwerk op het internet leerde me dat dit hun veertiende studio-album is sinds hun oprichting in 1987. Hun debuut uit 1993 vertelt me dat ze ten tijde van de Amsterdamtrip een nog jonge, aan het venster piepende band waren. Intussen hebben ze hun sporen binnen het genre duidelijk al verdiend.
Wat mag je verwachten als je je waagt aan deze plaat? Wel, vooreerst is er natuurlijk de meeslepende, bombastische muziek waarin de Grieken al 35 jaar grossieren. Inhoudelijk neemt de groep ons mee op een reis langs allerlei heidense heersers uit de periode vóór Christus, van de laatste Romeinse koningen (The apostate) tot Ierland en de Vikingen (Yggdrasil). Er zit behoorlijk wat onrust in La lettera del diavolo waarop gastzangeres Androniki Skoula (bekend van het wel heel experimentele koor Chaostar) als onheilspellende vrouwenstem op de achtergrond klinkt. Pix lax dax haalt je als een ervaren visser rustig binnen met rustiger gitaren tot de song openbarst en je verslindt. Waar sommige black metalbands vooral imponeren met een verschroeiende ritmesectie en gitaren, verliezen de Grieken de melodie nooit uit het oog en zo worden we vergast op liedjes die ook nog eens behoorlijk goed in het gehoor liggen. Luister maar eens goed naar Pretty world, pretty dies of Like father, like son die beiden ook in een unplugged versie overeind zouden blijven.
Ik lees hier en daar dat dit één van hun beste platen is. Zelf ken ik hun oeuvre veel te weinig om daarover te kunnen oordelen. Het lijkt er wel op dat dit een goede instapplaat is voor wie de Griekse band wil leren kennen en waarderen.
Je kan het volledige album hieronder beluisteren en hier kopen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten