Empusae heeft voor het nieuwe album, Lueur, samengewerkt met CHVE (Colin H. Van Eeckhout van Amenra) en dat levert twee lange songs op die onder huid kruipen. Op Guiding light lijken de vocalen uit een donker krocht achteraan de lange gang die de muziek vormt, te komen. Benauwend strompelt deze song onze richting uit als de zombies uit The walking dead. Na acht minuten komt er wat tegengewicht in de vorm van iets lichtere klanken. We zijn er echter aan voor de moeite als we zouden beginnen geloven dat alles goed komt. De muziek die langzaam wegzinkt wordt gevolgd door gebrom dat dreigend vanuit diezelfde achterkamer op komt zetten. Op het kwartier bevrijdden de demonen zich om als kwelgeesten ons om de oren te vliegen. Als luisteraar waan je in een spookachtig, griezelig, misschien wel betoverd bos. Toch eindigt het nummer niet in de chaos die we verwachtten, maar is er misschien toch dat sprankje hoop waar de titel van de plaat naar verwijst ("lueur" zou je kunnen vertalen als sprankel, zoals bij licht of hoop).
De tour de force op deze plaat heet Retinae tenebrae, dat eenzelfde duistere opbouw bezigt die zich echter heel anders vertaalt dan in het eerst nummer. De intensiteit van het zwart benadert hier die van het zwart vierkant van Malevitsj. Dat is ook niet geheel zwart, toch (of nét daarom) kennen we in de schilderkunst amper méér zwart. Het is het niet muzikaal dichtplamuren van de song, maar het geven van ruimte aan de duisternis die ons zo intens meeneemt. Na iets meer dan zeven minuten zet ook hier dreiging op. Een op het eerste zich onschuldig klinkende piano neemt daarna over om met de andere instrumenten te vervloeien in een aanloop die niet geheel abrupt maar toch een tikje onverwacht overgaat in wat ik enkel kan omschrijven als "middeleeuwse kerkermuziek": gebonden aan ketenen en met slechts genoeg lichtinval om silhouetten te kunnen onderscheiden. Het is hier dat de stem van Colin H. Van Eeckhout terug mag opdraven, al neemt ze daarvoor de tijd. Wat volgt is een dermate minutieus opgebouwde climax dat de laatste noten van de laatste halve minuut in hun bijna-onhoorbaarheid de stilte na de plaat indringender maken dan de verwarring die zich van mij en de rest van het publiek meester maakte na afloop van de voorstelling van Idioterne van Lars von Trier.
Je kan het album hier kopen bij Consouling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten