Waren Pet Shop Boys de onbetwiste koningen van de eighties pop met hun intelligente songs, hun telkens weer verbazende diversiteit en hun gesmaakte samenwerkingen (met bijvoorbeeld Dusty Springfield), dan mocht Erasure zich toch één der prinsen noemen. Het duo maakte muziek die klonk alsof het leven één groot feest was en deed dat met typische Britse synthpop.
Enigszins in de schaduw van de grote muziekwereld bleef het duo platen uitbrengen en zo is The neon al hun negentiende plaat. Dat ze nog steeds de kunst van de bijna perfecte eighties synthpopsong beheersen, demonstreren ze meteen in opener Hey now (Think I got a feeling), een vrolijke song die meteen de nostalgische tiener in mezelf bovenhaalt. Als ik heel eerlijk ben, blijft dit na diverse beluisteringen het hoogtepunt van deze plaat. Want wat het duo Andy Bell en Vince Clark daarna brengt, klinkt weliswaar moderner qua sound maar kan toch niet tippen aan dat ultieme popgevoel dat bij de opener wel aanwezig is.
Erasure is daarmee in de hiërarchie van de pop weggezakt en ik zie hen daar met dit album niet meteen verandering in brengen. Daarvoor hinken ze teveel op twee gedachten. Enerzijds houden ze toch wat vast aan hun handelsmerk en anderzijds hebben ze de valkuil van stilstand vermeden. Helaas vallen ze daarmee wat tussen twee stoelen: te weinig eighties nostalgie doorheen de hele plaat om de veertigers van vandaag aan te kunnen spreken en te weinig volop kiezen voor een sound die past bij dit tijdsgewricht. Het tweetal weet de vinger aan de poppols onvoldoende te houden om, ik zeg maar iets, Charlie XCX of Dua Lipa naar de kroon te steken of zelfs maar van verre te benaderen, laat staan dat ze de resolute keuzes van FKA Twigs of Arca achterna gaan.
Het resultaat anno 2020 is dan ook een plaat die op zijn minst verdienstelijk mag genoemd worden maar die geen potten gaat breken en slechts af en toe dreigt bovengehaald te worden. Met de haast grenzeloze keuzemogelijkheden voor luisteraars valt deze plaat te weinig op om meer dan een rimpeling te veroorzaken. Dat is jammer, want ergens heb ik nog steeds een zwak voor dit duo.
Luister hieronder naar het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten