Loud is not enough werd uitgebracht op 1 april en toen al werd duidelijk dat 2020 een bijzonder vreemd jaar zou worden. En toen moesten we nog de moord op George Floyd, de grootste impact van het coronavirus in de VS en de explosie in Beirut krijgen. Toch wist Enemy Radio blijkens opener 2020 al genoeg relevants te vertellen over de stand van zaken (voornamelijk voor zwarten in de VS) maar de song is vooral een oproep tot verandering, tot een soort revolutie voor de start van een nieuw decennium.
Enemy Radio is in feite Public Enemy maar nadat Chuck D Flavor Flav uit de groep zette na een dispuut over een optreden op een Bernie Sanders verkiezingsrally, hetgeen later allemaal een publiciteitsstunt bleek die het album danig overschaduwde in plaats van in het centrum van de belangstelling te plaatsen. Dat had toen nog gekund, op die laatste pre-coronadagen in de Amerikaanse media. Helaas bleek Flavor Flav niet echt opgezet met het promotieplan van Chuck D (en was hij blijkbaar ook in het ongewisse gelaten) wat leidde tot échte problemen binnen de band.
Die hele hetze (maar helaas ook de plaat) gingen hier grotendeels aan ons voorbij, waardoor het wat onbevangener luisteren is naar het album, dat echt wel de moeite waard is. Zo overweldigend als later dit jaar RTJ4 van Run The Jewels zou blijken, is het niet, maar het is een dijk van een hiphopplaat en daarom wil ik ze alsnog onder jullie aandacht brengen.
Zo is Goodnight Lucifer een muzikaal bijzonder interessant nummer, met tempowisselingen, raps en beats die je aandacht grijpen. De beschreven strijd tussen Satan en God is vooral voor een meer godsdienstig publiek intrigerend maar als je die gewoon over je heen laat gaan, kan je ook als atheïstische Vlaming volop genieten. Evenzeer is de eerste single uit het album, Food as a machine gun, een song die eruit springt, met zijn reggae- en dubinvloeden en alweer raps die zo smooth flowen dat het erin gaat als een milkshake. Het is overigens een song waarop Flavor Flav wel nog meedeed. Mij doet hij ook een beetje denken aan de The Disposable Heroes Of Hiphoprisy (een vroegere band van Michael Franti).
Het zou jammer zijn om deze rapplaat zomaar ongemerkt te laten passeren want Public Enemy heeft in de Trumpjaren genoeg inspiratie gevonden voor alweer een militante plaat en al moeten ze in het klassement der strijdbare hiphoppers Run The Jewels tegenwoordig voor laten gaan, ze staan er na al die decennia nog steeds!
Beluister hieronder het volledige album, dat je hier kan kopen op de Bandcamp-pagina van de band:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten