Toen ik jong was (en nog studeerde) had ik het plan opgevat later naar Afrika te gaan om daar te werken. Hoe ik daar als psycholoog aan de kost zou komen, daar had ik niet concreet over nagedacht en evenmin hield ik op dat moment veel rekening met mijn fysieke toestand (mijn aangeboren hartafwijking en alle gevolgen daarvan) en hoe die niet meteen gebaat zou zijn van een tropisch klimaat (Congo leek met ongeveer de ideale bestemming). Ik stond zelfs op het punt als keuzevak Swahili te volgen. Ik was helemaal wet van het continent en luisterde ook veel naar Afrikaanse muziek. Dat was allemaal begonnen met de ontdekking van Johnny Clegg and Savuka, de in Frankrijk immens populaire Zuidafrikaan, en natuurlijk waren er ook Mory Kanté, Miriam Makeba en Youssou N'Dour. Langzaamaan verdiepte ik me wat meer in de muziek die hier helaas te onbekend is. Ik ben helemaal geen kenner geworden of zo, want zoals dat gaat in mijn jeugd, waren mijn interesses soms nog vluchtig en fladderden ze van het één naar het ander.
Toch ben ik af en toe Afrikaanse artiesten die een nieuwe plaat uitbrachten die goed onthaal werd, blijven beluisteren. Zo stootte ik nu op Penny Penny, een Zuidafrikaanse zanger die het sprookje "van dakloze tot ster" werkelijk beleefde. Tevens is hij politicus voor het ANC. Yogo yogo is in feite een re-issue van zijn tweede album dat in 1996 gepresst werd in Zimbabwe. De plaat is op CD zelfs voor het eerst buiten Zuid-Afrika verkrijgbaar.
Gezien de feitelijke leeftijd van dit album is het geen verrassing dat ik hem heel erg vond klinken als de muziek die ik toen beluisterde, begin jaren negentig. Er zit een soort (euro)discodeun onder enkele nummers (zoals Dodomenzi) maar vaker klinkt dit zoals Afrikaanse popmuziek toen vaak klonk, vooral vrolijk en dansbaar en steunend op ritmes eerder dan op melodieën. En zo komen we bij onweerstaanbare songs uit als opener Ibola aids (waarvan ik vermoed dat de lyrics een pak minder vrolijk zijn), Hai kamina en Ti samaboko. Wat wel opvalt als je die zo eventjes kort na elkaar beluistert, is dat hetzelfde ritme telkens weer terugkomt en als basis gebruikt wordt. Het zorgt voor consistentie maar kan voor sommigen ook het effect hebben van teveel herhaling en daardoor een te lange plaat, die net te weinig gevarieerd lijkt te klinken.
Beluister hieronder het album alvast, dat je hier kan kopen op de Bandcamp-pagina van de Zuidafrikaan:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten