Bright Eyes

Voor wie denkt "joepie, een nieuwe plaat van Bright Eyes" start Down in the weeds, where the world once was nogal verwarrend. Het popequivalent van het klassiek orkest dat de instrumenten stemt terwijl het publiek nog keuvelt, daar lijkt Pageturners rag op. De zin ervan ontgaat me enigszins maar gelukkig steekt Conor Oberst, de frontman van Bright Eyes, daarna van wal met zijn typisch stemgeluid en muziek die in de lijn der verwachtingen ligt. Dat is nu eens pompeus zoals in Dance and sing en dan weer rustiger en gematigder, waarvan Just once in the world een mooi voorbeeld is. 
Opgemerkte muzikanten op deze plaat zijn Flea (Red Hot Chili Peppers) op bas en John Theodore (Queens Of The Stone Age en The Mars Volta) op drums. Zij verrijken mee het geluid van deze plaat die vaak erg overweldigend klinkt. 
Conor Oberst stond nooit bekend als een vrolijke jongen. Wie enkel First day of my life kent, zou dus wel eens bedrogen kunnen uitkomen. Tussen 2011 (toen zijn vorige plaat The people's key uitkwam) en nu stierf zijn broer, strandde zijn huwelijk, werd hij valselijk beschuldigd van seksueel misbruik en hij werd ook nog eens veertig, een door velen gevreesde leeftijd omdat het hoogtepunt van je leven dan achter je zou liggen. Het maakt er deze plaat allemaal niet vrolijker op, zoals onder meer te horen is in To death's heart (in three parts). Hoewel dat de plaat niet enkel muzikaal zwaar maakt om te verteren, zijn vele songs gelukkig op zich pareltjes waaraan het fijn laven is. Vooruitgestuurde single Mariana trench, Tilt-a-whirl en Pan and broom horen hier tot de persoonlijke favorieten.
Als volledig album is Down in the weeds, where the world once was allerminst een hapklare brok. Muzikaal en tekstueel wordt een aanval ingezet op de luisteraar die je op je knieën krijgt ware het niet voor al die heerlijke songs die je dus misschien nog best in kleine doses consumeert. Of zoals de dokter altijd zegt wanneer hij pijnstillers voorschrijft: maximaal drie per dag.

Beluister hieronder het volledige album: