Ooit stond Vince Clarke mee aan de wieg van Depeche Mode, dat hij echter begin jaren tachtig verliet. Samen met Andy Bell vormde hij daarna achttien albums lang het duo Erasure en tussendoor waren er nog samenwerking met onder andere Alison Moyet als Yazoo en Orbital. Toch staat de muziek op Songs of silence daar ver van af. Hier verdiept hij zich eerder in ambient en gezongen wordt er nauwelijk op de plaat. Zijn grote liefde voor electronica komt wel duidelijk op de voorgrond. Hij bouwde alle songs rond telkens één noot uit zijn synthesizer, die hij laat terugkomen gedurende het hele nummer en waaromheen hij de rest construeert.
Dit album werd opgenomen tijdens de pandemie en het contemplatieve van de lockdown en isolatie hoor je hier heel goed. Hoewel de nummers behoorlijk verschillen van elkaar hebben ze gemeen dat ze heel goed een sfeer weten neer te zetten. In Passage horen we bovendien echo's van Pink Floyd op de top van hun kunnen. Imminent laat de zware bas contrasteren met een The Orb-achtige lichtheid. De cello in The lamentation of Jeremiah verleent deze song extra diepgang en zweept het ene moment op om het volgende weer tot rust te komen. Blackleg is het enige lied waarin we vocalen horen maar een traditionele song is het toch niet helemaal geworden.
In zijn geheel klinkt deze plaat als een verzameling prachtige muzikale ideeën die niet altijd volledig zijn uitgewerkt. De songs lijken soms naar een belofte toe te groeien die niet ingelost wordt. Maar eens je dat kan loslaten en je laat onderdompelen in de geluiden waarmee ze opgebouwd zijn, valt van dit werkstuk wel degelijk te genieten.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten