Het was al een hele tijd dat ik Do the right thing van Spike Lee eindelijk wel eens wou zien, maar ik vond hem nergens op dvd. Gelukkig is er in de eindejaarsperiode de BBC, die in de laatste weken van het jaar een pak goede films (zowel recente als echt klassieke) uitzenden. En zo kon ik Do the right thing opnemen en bekijken.
We volgen de bewoners van een straat in Brooklyn tijdens de warmste dag van het jaar. De hitte laat de gemoederen smeulen, alsook de vooroordelen en frustraties van de verschillende bevolkingsgroepen die er wonen. In de vooral zwarte, arme wijk wonen ook Hispanics en heeft de Italo-Amerikaan Sal samen met zijn zonen Pino en Vito een pizzeria waar iedereen zijn "slice" gaat halen. Het samenleven verloopt er niet gemakkelijk maar anderzijds is er ook een zeker respect voor elkaar, waardering die amper geuit wordt en zitten alle personages in wezen in hetzelfde schuitje waarin ze proberen te overleven in een wereld die hard kan zijn. Doorheen de dag wordt alles met elkaar verbonden door de dj van de plaatselijke radiozender Radio Love FM 108, Mister Señor Love Daddy (Samuel L. Jackson). Een onbezonnen actie op het einde van de dag blijkt de vonk te zijn die alles laat ontsporen en waar de film voorheen voor de kijker toch vooral amusant bleef, wordt het ineens grimmig en krijg je als kijker een inkijk in hoe dun het laagje is dat het samenleven min of meer harmonieus laat verlopen.
De cast is geweldig: er is de al eerder genoemde Samuel L. Jackson als radio-dj, John Turturro (Barton Fink, O brother where art thou, de tv-serie van The name of the rose, The big Lebowski,...) speelt de oudste zoon van de pizzeria-eigenaar en Spike Lee neemt zelf de hoofdrol van de film voor zijn rekening. Maar ook de andere acteurs, wiens namen geen belletje deden rinkelen bij mij, spelen hun rollen geweldig. Zo geeft Bill Nunn op onnavolgbare wijze gestalt aan Radio Raheem, een struise zwarte jongen die hele dag met zijn ghettoblaster rondloopt en schijnbaar enkel Fight the power van Public Enemy afspeelt.
Hoewel er een duidelijk kantelpunt is in het verhaal, zit er ook een grote continuïteit in het verhaal en in de personages en hun houding tegenover elkaar. Zoals al even aangehaald, is de verstandhouding en het onderling respect voor de verschillende groepen immers betrekkelijk oppervlakkig en makkelijk te ontregelen. Het is een onaangename boodschap voor de kijker die van het samenleven in zwarte wijken in New York een geromantiseerd beeld had. Eveneens verontrustend is om te zien hoe de politie één van de personages op een bepaald moment in een houdgreep houdt tot die stikt en hoe de waarschuwingen van omstaanders en collega-agent de wetsdienaar er niet van weerhouden zijn frustratie net iets te lang uit te werken. Het lijkt wel heel erg op de dood van George Floyd in 2020, liefst 31 jaar na deze film. We moeten ons weinig illusies maken over de heel trage, beperkte en bijwijlen haast onbestaande vooruitgang die er gemaakt wordt in de VS als het gaat over het omgaan met zwarte Amerikanen.
Bekijk hieronder de trailer van de film:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten