Het overlijden van een goede vriend doet wat met een mens. Zelf mag ik van geluk spreken dat nog niet meegemaakt te hebben maar je hebt niet veel empathie nodig en observatievermogen om de impact toch minstens een beetje in te kunnen schatten. Zo'n sterfgeval confronteert je nog meer dan bij je grootouders of ouders met je eigen eindigheid.
Niet iedereen verkeert in een situatie waarin je daarmee aan de slag gaat binnen je creatieve bezigheden maar Wannes Capelle en zijn band Het Zesde Metaal hebben het voordeel dat liedjes maken en platen uitbrengen hun stiel is en dat ze daarin ongegeneerd publiekelijk de rouw een plaats kunnen en mogen geven. Op Het langste jaar voel je doorheen heel wat songs dat de ziekte van Tom Pintens die uiteindelijk tot zijn dood zou leiden, als een bezielende levensadem het album zowel intimiteit als urgentie verleent. Ondanks zijn ziekte heeft Pintens uiteindelijk nog alle opnames kunnen meemaken en de plaat kunnen producen. Het overlijden van een dicht familielid van zanger Wannes Capelle versterkte dit alles nog meer.
Misschien is deze plaat daardoor wel in zekere zin de meest donkere plaat van de Westvlamingen maar het is zeker ook de meest ingenieuze en meest gedetailleerde. Tegenover grote en kleine levensvragen in de teksten staat muziek die verrijkt is met de aardigste kleinigheden die hen zoveel meer diepgang verleent. De storm is daar een goed voorbeeld van. Een goede luisteraar leent zijn oor aan alle instrumenten en melodietjes die als een mug rond een brandende lamp cirkelen. Omgekeerd heeft het titelnummer net door zijn soberheid de grootste impact. Moeder aarde gaat thematisch schijnbaar een andere kant op: de ode aan onze planeet wijst ons op onze achteloze manier van omgaan ermee. Doch zinnen als "je bent zo dichtbij dat we je bijna niet zien staan" (maar dan in het Westvlaams) zijn evenzeer van rouw doordrenkt en zouden ook in een andere context hard binnenkomen.
De twee sleutelsongs van deze plaat zijn mooi verdeeld over begin en einde. Den tijd die ons nog rest volgt op de opener en grijpt bij de keel door de dringende boodschap die de band ons meegeeft. Het is bij momenten toch wel naar adem happen bij de treffende dingen die Capelle zingt en je wordt gedwongen na te denken over hoe je zelf je leven leidt en of je wel het meeste haalt uit de tijd die je hebt met geliefden om je heen. En de afsluitende titelsong duwt je door het sober arrangement nog meer met je neus op de feiten. Het is van een intimiteit waarvan je je amper kan voorstellen dat de sfeer van een optreden niet heel sterk verandert eens deze song ingezet wordt. Als dit de live show afsluit, gaat volgens mij iedereen in stilte en peinzend naar huis, een stuk van het grote gedeelde verdriet meenemend.
Beluister hieronder het volledige album, dat je hier kan kopen via hun Bandcamp-pagina:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten