Toen ik op mijn elfde mijn eerste radio-cassettespeler kreeg of kocht, zo herinner ik me, waren er twee songs die in die periode bovenaan de hitlijsten stonden: Radio ga ga van Queen en You are van Dolly Parton. Ik zou kunnen opzoeken of die inderdaad rond dezelfde tijd op nummer 1 stonden in de BRT Top 30 maar soms is het beter je herinneringen intact te laten, zelfs als ze niet helemaal juist zouden zijn.
Nu is You are allerminst haar beste nummer, toch heb ik een zwak voor Dolly Parton. Dat komt door het album Halos & horns uit 2002, waarop ze onder meer een mooie versie bracht van Stairway to heaven van Led Zeppelin. In de jaren erna luisterde ik af en toe nog eens of ze een nieuw album had (het vorig jaar uitgebrachte Rockstar is haar tiende plaat nadien) en ik zag intussen enkele documentaires over haar, waaronder onlangs nog Here I am (te bekijken via de link, tenminste toch bij publicatie van deze post). In weerwil van haar imago blijkt ze een heel verstandige vrouw die de regie stevig in handen wist te houden en dat in een omgeving (de countrywereld) waarin mannen stevig de plak zwaaien. Ze maakte slimme keuzes (onder meer om de rechten voor I will always love you niet te verkopen) die haar geen windeieren gelegd hebben en hoewel ze er zorgvuldig over waakt weinig potentiële fans voor het hoofd te stoten, is ze allesbehalve een windhaan die draait en keer met de wind of een mossel-noch-vis tsjeef. Hoe ze zich al die tijd staande heeft weten te houden en altijd succesvol is gebleven, dat is toch wel iets waar je respect en bewondering voor mag opbrengen, temeer omdat ze heel vaak ook goeie songs en albums uitbrengt.
Vorig jaar verscheen dus Rockstar, een plaat met vooral covers van vaak bekende nummers die ze samen met andere artiesten brengt, niet zelden de originele uitvoerders. Het is een verrassend potige plaat, met versies die soms steviger klinken dan het origineel (zoals Every breath you take dat ze samen met Sting brengt). Verder horen we onder meer John Fogerty (Long as I can see the light), Peter Frampton (Baby, I love your way), Kid Rock (Either or), Pink en Brandi Carlile ((I can't get no) Satisfaction), Debbie Harry (Heart of glass), Elton John (Don't let the sun go down on me), Lizzo (op een nieuwe versie van Stairway to heaven), Emmylou Harris en Sheryl Crow (You're no good), Linda Perry van 4 Non-Blondes (What's up?) en de nog levende Beatles Paul McCartney en Ringo Starr (Let it be). Ook Miley Cyrus, waarover ze zich wat ontfermd heeft, zingt mee op een net wonderlijk ingetogen Wrecking ball.
Dertig songs lang (bijna 2,5 uur luisterplezier zou het promoteam zeggen) weet Dolly Parton ons te betoveren met versies en samenwerkingen die een grote liefde voor muziek én durf etaleren. En zo blijft ze ook nu nog een relevante artieste die zich niet zomaar in één vakje laat duwen.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten