Tony, de zieke pony. En nog 179 andere teksten die ooit werden bezongen maar nu de heerlijke stilte van het drukwerk zijn toevertrouwd, waar nodig voorzien van een toefje uitleg, zodat de verbijsterende diepgang of in sommige gevallen ook het verfrissende gebrek daaraan zich kan ontvouwen bij het ritselende openslaan der bladzijden. - Hugo Matthysen
In dit boek worden alle songteksten die Hugo Matthysen ooit voor
zichzelf of voor anderen schreef, verzameld, thematisch zelfs. Het is
een bonte verzameling van nummers die soms absurd-komisch zijn, soms
observationele humor en altijd taalkundig spitsvondig. Niet alleen
werkte hij soms samen met Drs. P (met wie hij bevriend raakte), de
invloed van de Nederlandse taalvirtuoos is duidelijk merkbaar, soms heel
openlijk (wanneer Hugo zich waagt aan alternatieve versies van
"Dodenrit"), meestal gewoon in de manier waarop een wel heel brede
woordenschat vakkundig ingezet wordt voor rijm en sfeerzetting.
Achteraan
het boek is er nog een kort stukje proza waarin Hugo Matthysen uitlegt
"hoe het zover is kunnen komen" en ook dat is weer zo heerlijk
humoristisch en typisch voor zijn schrijfselen, dat je ook daar zeker
nog van kan genieten. Daarna volgt een overzicht van de projecten
waarvoor de songs geschreven zijn met een beetje uitleg bij. De naam van
die projecten is immers doorheen het boek telkens onderaan de tekst
terug te vinden.
Faith, hope and carnage - Nick Cave & Séan O'Hagan
Dit boek is eigenlijk één groot en lang
interview dat journalist Séan O'Hagan had met Nick Cave. De gesprekken
die samen dit interview vormen, startten tijdens de lockdown. Ruim twee
jaar later volgt nog een gesprek waarin een soort stand van zaken
opgemaakt wordt bij het verschijnen van de paperbackeditie (voorheen was
dit boek enkel als hard cover verschenen). Daarin blikt Nick Cave ook
even terug op de tour die volgde op Carnage, het meest recente album.
Maar de meeste gesprekken vonden dus plaats na Ghosteen en tijdens de
eerste stappen die zouden leiden tot Carnage.
Hoewel er geprobeerd
wordt om de gesprekken wat thematisch te ordenen, lopen vele thema's
toch voortdurend door elkaar. Er is uiteraard het overlijden van zijn
zoon Arthur (en wanneer het laatste gesprek plaatsvindt ook van een
andere zoon, Jethro), ook dat van Nick Caves moeder en zijn voormalige
vriendin Anita Lane, er is de samenwerking met The Bad Seeds (en het
opstappen van Blixa Bargeld en Mick Harvey) en hoe die verschilt van
zijn samenwerking met Warren Ellis, die steeds meer zijn partner wordt
in het schrijven van de song, andere projecten (keramiek, The Red Hand Files,...). Twee thema's springen er vooral uit: de bewustwording bij
Nick Cave van zijn spirituele, zelfs religieuze kant en de veranderde
manier van songschrijven.
Wat die religiositeit betreft, is het
overlijden van Arthur een belangrijke trigger geweest maar niet de
oorzaak. Doorheen de gesprekken legt hij uit (en wordt ook voor hemzelf
duidelijker) dat die er altijd geweest is maar na de dood van zijn zoon
meer vorm heeft gekregen en dat hij er ook meer is over gaan nadenken.
Voor Cave is die religiositeit een voorwaarde om een goed leven te
leiden, maar noch de interviewer noch ik raken ervan overtuigd.
Duidelijk is wel hoe het hem en zijn vrouw Susie heeft geholpen en nog
steeds helpt, al gaat zijn vrouw er nog anders mee om dan hij.
Voor
de muziekfan is vooral interessant hoe hij beschrijft welke
veranderingen er plaats hebben gevonden in zijn songschrijven,
veranderingen die zeker nauw samenhangen met de steeds intensere
samenwerking met Warren Ellis. Het verklaart ook hoe Ghosteen (en later
Carnage) toch wel een ander soort platen geworden zijn dan we van Cave
gewoon waren. Hoewel ik zelf niet zo enthousiast werd van die twee meest
recente albums, snap ik nu beter hoe ze tot stand konden komen als een
evolutie die voor vele luisteraars (waaronder ik) verrassend was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten