Hier en daar las ik dat dit hét album van het jaar zal worden. Gezien we nog geen 14 dagen ver zijn in het jaar, lijkt me dat een boude uitspraak. Ik heb me eerder ook al eens gewaagd aan vroeg in het jaar zulke voorspelling doen, maar ik denk niet dat ik ooit al zo snel na nieuwjaar al zulke voorspelling durfde maken. Nu is Iechyd da zeker en vast een mooie plaat en hoewel er niet meteen hitsingles te bespeuren vallen, heeft elk van de song zijn charme. Toch is het vooral het geheel dat weet te bekoren.
"Iechyd da", zo leert het internet me, is Welsh voor "cheers". Ik ben vast niet de enige die zich afvroeg wat de titel betekent dus dan hebben we dat meteen uitgeklaard. Bill Ryder-Jones, ooit de gitarist en bassist van The Coral (dat je misschien nog kent van Dreaming of you), maakt al een tijdje soloplaten maar was me nog nooit eerder opgevallen. Daar brengt hij nu duidelijk verandering in. Dat hij zelf zegt enorm beïnvloed te zijn door Ennio Morricone en Jonny Greenwood (van Radiohead), die een hele hoop soundtracks op zijn naam heeft staan, kan hij overigens niet wegsteken. Doorheen de hele plaat hoor je filmische melodieën van een weidsheid die shots van landschappen in westerns of road movies oproept. Een mooi voorbeeld is We don't need them, waarin de achtergrondzang van een koortje daar zeker toe bijdraagt. Soms zijn het ook gewoon prachtige kleine miniatuurtjes van nummers, zoals het haast kabbelende I hold something in my hand.
Mij ga je nog geen voorspellingen over de eindejaarslijstjes horen maken. Dat gezegd zijnde is mijn kennismaking met Bill Ryder-Jones bijzonder aangenaam en ik vermoed dat deze plaat nog wel vaak zal te horen zijn ten mijnen huize.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten