Ten tijde van zijn debuut Maxinquaye was Tricky een furieuze man uit Bristol die brieste in een claustrofobische ruimte waarin zijn donkere muziek haar volledige kracht benutte om diep door te dringen in de ziel van de luisteraar. De furie van toen is na veertien albums (inclusief dit nieuwe Fall to pieces) getemperd, de intense innerlijke pijn is nog steeds oncomfortabel voelbaar in zijn songs.
Het voelt bijna ongemakkelijk om te luisteren naar Hate this pain waarin een repetitief piano-akkoord en strijkers een donkerte scheppen waarin de zielensmart haast aanraakbaar is. Een dergelijke intensiteit zit niet in elke song maar hier weet zangeres Marta de juiste toon te treffen die dan ook nog eens goed resoneert met de diepe, rasperige en vrijwel altijd onheilspellend klinkende bas van Tricky zelf. Elk moment kan de zelfbeheersing in de vocalen (en muziek) omslaan in een explosie van ongeziene kracht. Dit IS de relatieve stilte voor de storm, dit IS het moment van uiterste spanning voor de ballon knapt, dit IS het bereiken van de grens net voor ze onomkeerbaar overschreden wordt.
Chills me to the bone daarentegen mag dan onmiskenbaar een goeie song zijn, de intensiteit van het vorige nummer is gekrompen tot te verdragen proporties. De pijn kan je nog steeds wel invoelen maar je beseft dat je er vanop een afstand naar kijkt.
Zo goed als dit tweetal is het helaas niet altijd. Opener Thinking of is best een goeie song maar mist de intensiteit die we bij Tricky verwachten en die zijn sterkte is. Close now heeft die dan weer wel, maar de song op zich is slechts middelmatig te noemen. Wanneer Oh Land de zang overneemt in het daaropvolgende Running off is het eindelijk wel prijs. Dit nummer begint opvallend vrolijk om wanneer de beat erbij komt een diepte te krijgen die die joie de vivre toch in een ander daglicht plaatst. Helaas zakt het daarna weer een beetje in met I'm in the doorway tot het fameuze duo songs langskomt waar ik eerder al naar verwees. Wat erna volgt, is echter te weinig spannend om de aandacht goed vast te houden, al zijn Throws me around en Vietnam best goeie pogingen die op een betere plaat de vullertjes zouden geweest zijn waarvan we zeggen "maar minder dan goed wordt het nooit".
Het is jammer maar uit deze nieuwe Tricky-plaat viel vooral een goeie EP te puren mits te juiste keuzes die zijn ster waar in het centrum van het firmament zou plaatsen. Af en toe is hier immers nog eens bijna de intense duistere schoonheid van debuut Maxinquaye terug te horen.
Luister hieronder naar het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten