Bettye LaVette blijkt op deze blog, op een plekje in een compilatie na, nog nooit ter sprake gekomen op deze blog. Nochtans hou ik van haar soul die ik leerde kennen met The scene of the crime uit 2007. We zijn intussen al enkele albums later en hier is ze weer, met Blackbirds.
Het is alweer een erg mooie plaat geworden waarop de intussen 74-jarige zangeres met haar doorleefde stem songs vertolkt die zoet als honing klinken dan wel erg triest, zoals Drinking again waarin je de verloren strijd tegen de fles bijna kan proeven. Jazz en blues vormen naast uiteraard soul een belangrijk deel van haar muziek intussen en ze kiest nog steeds met zorg én smaak nummers die haar liggen. Zo durft ze Strange fruit van Billie Holiday zonder schroom aan omdat ze zich de song eigen weet te maken. Ook hier weer ervaren we hoe ze erin slaagt om als een siroop naar binnen te glijden en toch door de frasering te laten horen dat ze (ingehouden) kwaad is, heel kwaad. Het zou zowaar een versie kunnen zijn voor de soundtrack van de huidige Black Lives Matter-protesten. Hij lijkt op het eerste zicht niet militant genoeg maar talloze zwarte artiesten bewezen in het verleden al dat je de woede ook perfect in "rustiger" muziek kunt gieten zonder aan impact te verliezen.
Een andere opmerkelijke cover is titelsong Blackbird, origineel van The Beatles, die hier ook een "extreme make-over" krijgt. En hoe schoon was ook al opener I hold no grunge, origineel van Nina Simone, dat hier heel bluesy klinkt.
In deze eeuw lijkt Bettye eindelijk de erkenning te krijgen die ze verdient en met dit album bewijst ze wederom waarom dat geheel terecht is.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten