Totnogtoe was A long december van Counting Crows dé wintersong bij uitstek. Meer zelfs, Recovering the satellites, het album waarop dat nummer te vinden, is echt de meest winterse plaat die ik ken. Ik herinner me nog hoe ik vaak op de school waar ik toen werkte, nog zat te werken terwijl de meeste leerkrachten naar huis waren en in mijn bureau die plaat telkens weerklonk. Nog steeds hoef ik die ene song maar te horen en er komen herinneringen naar boven met beelden als in het donker naar huis gaan, terwijl overal binnen licht schijnt in de huizen, je hier en daar een kerstboom kon ontwaren, de gure koud je soms in het gezicht sloeg en je thuis verlangde naar warm eten, een warm drankje en/of een warm dekentje.
The Apartments steken, nu de herfst nog maar net begonnen is en we de ochtend voor het eerst in lang in mist doorbrachten, Counting Crows naar de kroon met In and out of the light. Bij beluistering sluipt de geur van glühwein in je neus, meen je een kerstboom in de hoek van je kamer te zien staan (en zo'n verdomde kerstman aan een touwladder bungelen aan de gevel van de buren) en proef je de ijzige bûche. De jaren tachtig zijn ook weer helemaal terug met de bijhorende dikke kersttruien (wederom populair sinds Bridget Jones' diary). Het zal je dan ook niet verbazen als ik vertel dat het Australische project rond enig vast bandlid Peter Milton Walsh klinkt als Deacon Blue.
Songs als I don't give a fuck about you anymore voelen in weerwil van de titel en lyrics als een schapenvel dat je dicht tegen je huid wil voelen. Write your way out of town sleept zich voort met een wanhopige oproep "Hold on", What's beauty to do roept de geesten van Prefab Sprout op en afsluiter The fading light maakt zijn titel waar en laat de plaat zachtjes doven in de gloed van de blazers.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten