Eén van de bands die de sound van de (vroege) jaren negentig mee bepaald heeft, is ongetwijfeld Throwing Muses. Tanya Donelly is er tegenwoordig niet meer bij maar Kristin Hersh leidt de band nog steeds op dit tiende album, Sun racket.
Het lijkt een beetje of de band twijfelt of ze terug willen grijpen naar de sound van vroeger of willen bewijzen dat ze gegroeid zijn. Het resultaat is helaas een album dat we misschien oneer aandoen als we het als "mossel noch vis" bestempelen maar dat ondanks zijn goeie punten niet echt overtuigt. Aan ons enthousiasme om de band nog eens te horen (hun vorige album is toch ook al zeven jaar oud en volgde al naar een pauze van tien jaar), kan het niet liggen. Met welwillendheid luisteren wij naar songs als opener Dark blue of het rustiger Bywater, horen dat die best wel goed zijn maar toch missen we een beetje kracht van Counting backwards of Bright yellow gun. Bo Diddley bridge lijkt die eigenschap ook te bezitten maar verdrinkt wat in een geluidsbrui die weliswaar het je-m'en-foutisme van de eerste helft van de jaren negentig illustreert maar door de rustiger stukken in de tweede helft van de song geloochend wordt. Ook St. Charles lijkt met die goeie gitaarriff ons eindelijk de goeie kant op te sturen maar het blijkt een (weliswaar pitoresk) doodlopend straatje. Sue's komt wat in de buurt van This Mortal Coil maar die band deed dit toch beter.
En zo blijven we achter met gemiste kansen en niet-ingelost verwachtingen. En dan grijpen we liever terug naar The real Ramona en University, platen die ons nooit teleurstellen.
Je kan deze plaat hier kopen via hun Bandcamp-pagina en hieronder alvast beluisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten