Het komt wellicht nooit goed tussen Kurt Vile en mij. In 2013 reviewde ik Wakin on a pretty daze en toen luidde mijn oordeel dat het album nogal slingert tussen heel goed en tegenvallend. De songs zijn nooit echt slecht, maar tegelijk weet hij me vaak niet te overtuigen en reageer ik eerder lauw, met schouderophalen. Ik hoopte dat het met Bottle it in anders zou gaan, gelokt door de fijne single One trick ponies (hier nog lied van de week), maar hoewel de plaat alweer goed van start gaat, zakt de pudding toch na verloop van tijd in en wordt het allemaal iets té gezapig en -zou ik het durven zeggen- zelfs vervelend. Cold was the wind bijvoorbeeld heeft zijn kwaliteiten, maar verdrinkt in de nonchalance en het je-m'en-foutisme van de Amerikaan. Come again lijkt eventjes iets interessant te doen met country maar blijft steken in de goede bedoelingen en Vile is simpelweg de clou, de climax vergeten. One trick ponies blijft over als enige écht hoogtepunt voor mij.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten