Wie graag en veel naar klassieke muziek luistert, kent de iconische platenhoezen van Deutsche Grammophon, met het gele logo. Daar doet de hoes van de nieuwe plaat van Gazelle Twin mij onmiddellijk aan denken, al hebben ze de rustieke aanblik enigszins verknipt waardoor hij luguber en onrustwekkend wordt. Dat is ook ongeveer wat dit duo met muziek doet: ze verknippen alles tot het als een brij klinkt waarin je gelukkig nog wel melodie en structuur kan herkennen maar toch een eigen universum en geluid creëert, een beetje zoals Aphex Twin.
Op Pastoral brengen ze een post-ironische knipoog naar rockmuziek en dance, in een mengvorm die als een hybride in geen vakje thuishoort. En toch: ik ben er weg van. Meer zelfs: het is een geniale combinatie, een afrekenen met genres waardoor iets nieuws kan ontstaan. Deze plaat is een pak beter dan hun live-show die ik in 2015 zag op Pukkelpop. De band heeft immense sprongen voorwaarts gemaakt. Meer dan ik van me van die show herinner, zijn ze erin geslaagd de songs body te geven, structuur en schrikken ze niet meer af. Dit is natuurlijk geen hitparademateriaal en ongeoefende oren zullen wellicht snel weggejaagd worden.
Ik schreef dat Gazelle Twin een duo is en dat geldt voor hun live-shows, wanneer Elizabeth Bernholz zich laat bijstaan door haar man en muzikant Jez. In feite is Gazelle Twin toch vooral hààr project en zou je kunnen zeggen dat het het pseudoniem is voor de Britse waaronder ze haar muziek uitbrengt. Diep geworteld in die muziek is haar gevoel een freak te zijn, een gevoel dat ze kreeg door hoe anderen haar behandelden in de middelbare school. Het is een gevoel dat ze uitstekend muzikaal vertaalt, onder meer in Throne, een song van iets meer dan anderhalve minuut waarin je je in een circus sideshow waant. Diezelfde sfeer wordt verder gedragen in het daaropvolgende Mongrel. Dieu et mon droit doet een beetje terugdenken aan de raves uit de jaren negentig al wentelen hier meerdere muzikale stemmen over elkaar, in tegenstelling tot die vaak eenduidige feestmuziek van weleer. In Dance of the peddlers wordt geknipt en geplakt alsof drie kleuterklassen tegelijk loos mochten gaan en geen enkel stukje muziek of zang bleef ongespaard. Sunny stories heeft iets van ambient house al komen de hoge tonen een beetje in de buurt van de irritatiegrens. Het geniale van Gazelle Twin is dat ze zich net op tijd weet in te houden, zodat je alsnog van deze song gaat houden.
Onder de korte afsluiter Over the hills zit een lichtvoetige folkriedel verborgen (niet echt verstopt want duidelijk hoorbaar) waarmee iets onbestemds wordt gedaan en dat vat de plaat goed samen. Je hoort dingen die je al wel eens in één of andere vorm elders meent gehoord te hebben en dan geeft Gazelle Twin er een draai aan waardoor alle songs, net als de referenties in de hoes, verknipt worden. Waar ik in 2015 nog niet goed kon vatten waar Gazelle Twin daarmee heen wil, is de richting nu duidelijker en ben ik mee in het muzikale verhaal dat deze merkwaardige artieste wil vertellen.
Beluister hieronder het volledige album, dat je hier kan kopen via hun/haar Bandcamp-pagina:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten