De mooiste Afrikaanse plaat die ik dit jaar hoorde (toegegeven: veel heb ik er niet beluisterd) is ongetwijfeld van deze Frans-Ivoriaans-Malinese Fatoumata Diawara. Het is een heerlijk zomerse plaat die doet wegdromen van witte stranden in een heel andere wereld (waar ik nog nooit geweest ben en vermoedelijk ook nooit zal geraken).
39. Combat sports - The Vaccines
"Cuberdon, cuberdon" (de verbastering door mijn stiefdochter van Wetsuit) is hier ten huize en ten huize van mijn lief een klassieker geworden. Sinds die prachtige plaat waarop het terug te vinden is (What did you expect from The Vaccines) had de band mijn aandacht wat verloren, maar dit jaar heroverden ze die met hun nieuwe plaat. Met slechts één tegenvaller blijven ze voorlopig nog even in mijn radar.
38. The thread that keeps us - Calexico
Calexico deed ook dit jaar weer mee voor de prijzen maar alweer een uitstekende plaat. Meer zelfs, ik vind het één van hun beste albums.
37. Gave in rest - Sarah Davachi
De welhaast religieuze ervaring die deze plaat schenkt, is een verademing in een jachtige wereld en maakt het tot één van de bevreemdendste albums die ik dit jaar hoorde. Deze muzikante uit Los Angeles roept Mariabeelden en devotiekaarsen op op haar zestiende plaat al. Ik had nog nooit eerder van haar gehoord, maar wat ben ik blij dat ik haar dit jaar ontdekte.
36. Risha - David Eugene Edwards and Alexander Hacke
De al even religieuze muziek van Edwards blijkt perfect te passen bij het gitaarspel van één der Einstürzende Neubauten. De plaat brengt precies datgene wat je van een samenwerking als deze mag verwachten. Gezien mijn verwachtingen hoog waren en ze behoorlijk ingelost werden, eindigt deze plaat dus zonder twijfel in mijn eindejaarslijst.
35. NGC 1999 - Ben Bertrand
Tot ik begin juni deze plaat hoorde, wist ik niet eens dat er zoiets als een basklarinet bestond, maar deze artiest laat meteen zien dat het instrument in staat is tot ongelooflijke dingen. Dit was zeker één van de mooie ontdekkingen die ik dit jaar deed.
34. The horror - Get Well Soon
De horror waar de titel naar verwijst, zit vaak onderhuids op dit werkstuk van de Duitser Konstantin Gropper. Daarbij schuwt hij bombast niet, waardoor hij soms al eens in de buurt van Muse belandt, dan weer klinkt hij een beetje als The National. De kans dat je hem met één van deze bands verwart, is daarentegen toch wel klein.
33. Felt - Suuns
Suuns lijkt niet zozeer niet te willen kiezen tussen verschillende muziekgenres, ze KUNNEN het gewoon niet en dus maken ze platen waar alles zo een beetje op een hoop gegooid wordt. Het leverde alleszins ook dit jaar weer een uiterst interessante plaat op.
32. Rifles and rosary beads - Mary Gauthier
Sommige artiesten komen ooit eens op je radar en verdwijnen daarna weer ongezien. Heel af en toe duikt zo'n artiest jaren later ineens weer op en dat is precies wat Mary Gauthier bij mij deed begin dit jaar. Haar pleidooi voor eerbied voor soldaten is tegelijk een anti-oorlogsplaat geworden en die dualiteit leverde songs op die bijzonder doorleefd gezongen worden en het waard zijn aandachtig beluisterd te worden. Zorg ervoor dat je de boodschappen niet mist...
31. Ye - Kanye West
Vlak voor de zomer was het ineens weer al Kanye dat de klok sloeg. Naast medewerking aan (korte) albums van anderen, wist hij zelf ook te verrassen met een amper 23 minuten durende plaatje. Dat haalt (uiteraard) niet het niveau van The life of Pablo maar bevat toch heel wat interessants. De tegenstelling tussen het muzikale genie en de pompeuze, zelfvoldane etterbak die hij als persoon lijkt te zijn, zit weer volledig in deze plaat, die vooral op zichzelf focust. En zo verdiende hij ook weer dit jaar heel wat van mijn luisterbeurten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten