The Girl Who Cried Wolf, een vijftal uit Antwerpen, bracht in 2015 het album Ruins uit bij Consouling, een plaat die ik wel wist te smaken (maar die ik toen verzuimde te reviewen in alle drukte). Drie jaar later zit de band bij een ander platenlabel en is er een opvolger: A(r)mor. En over die plaat ga ik dit keer wel mijn licht laten schijnen...
Hoe dreigend de plaat ook begint met Hidden en vooral Healer waarin de gezette atsmosfeer uitstekend zou passen bij een post-apocalyptische film, dat is niet de sfeer die het album overheerst. Naarmate ze vordert, klinkt ze rijker dan dat. Zo is het korte instrumentale Willow tree eerder lieflijk (tot op zekere hoogte) en blinkt Left vooral uit door de rustige zang over een pianostuk dat van Nils Frahm had kunnen zijn. Op Pestilence komt Tim De Gieter (van Every Stranger Looks Like You, die zelf een fantastische plaat uit hebben dit jaar zoals ik hier schreef) meezingen en hij geeft de song extra power mee.
Met deze plaat bewijst de groep zijn plaats duidelijk gevonden te hebben en gegroeid te zijn. Het is reikhalzend uitkijken naar meer want de belofte die ik in A(r)mor hoor, bevalt me uitstekend.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten