Zelfs na meerdere luisterbeurten geraken we er maar niet uit of het nieuwe album Waking on a pretty daze van de Amerikaan Kurt Vile nu een uitstekende plaat is dan wel een tegenvaller. Het begint nochtans allemaal meer dan aardig in de titelsong. Samen met zijn band The Violators brengt hij daarin een soort gezapige rock waarin Tom Petty, Neil Young en zelfs een zweempje Bruce Springsteen doorklinken. Wat verder volgt, ligt vaak in dezelfde lijn.
Vanwaar dan onze twijfel? Dat is moeilijk te omschrijven, maar we doen toch een poging: wat Kurt Vile doet is niet helemaal origineel, niet helemaal hemelbestormend, niet helemaal laidback. Na een tijdje krijgen we al eens een licht gevoel van irritatie. Het is van alles een beetje, maar nooit helemaal iets waar we de vinger op kunnen leggen. Voor sommige luisteraars is dat onbestemde wellicht een reden om luidkeels “Geniaal!” te gaan roepen, en getuige de reacties die de plaat al uitlokte, is die groep niet onbeduidend klein.
Keren we even terug naar het openingsnummer. Zoals al aangegeven is dat een meer dan aardig lied, dat echter 9 en een halve minuut lang blijft meanderen en ons ergens ter hoogte van minuut 7 kwijtraakt. KV crimes zou niet misstaan op Arc/Weld van Neil Young, tot het als een soufflé inzakt. Ook Was all talk weet aanvankelijk te bekoren, vooral doordat het een injectie jaren ’80 kreeg die variatie belooft. Alweer echter laat Kurt Vile de song te lang voortkabbelen en wanneer de laatste noot na 7 minuten en 40 seconden gespeeld wordt, hebben wij al eventjes afgehaakt.
Wanneer de Amerikaan zich weet in te houden en de normale duur van een liedje niet overschrijdt, wordt duidelijk dat hij zich op het kruispunt van americana en grunge goed uit de slag weet te trekken (Never run away) en de weidse sound van Tom Petty een eigentijdse twist weet te geven (Snowflakes are dancing). Toch is het niet altijd zozeer de lengte die hem parten speelt. Zijn stem vormt deels het probleem. Zoals we ooit over Bob Dylan hoorden zeggen “the only obstacle to appreciate Dylan, is Dylan”, geldt voor Kurt Vile een beetje hetzelfde: als je de stem niet weet te appreciëren, wordt het erg moeilijk om van de plaat te genieten.
Wellicht zal je op het internet heel uiteenlopende meningen vinden over dit album, maar per slot van rekening kent het internet geen eensgezindheid, en uiteindelijk is “the proof of the cake in the eating”. Wie zich over de streep laat trekken, kan hier fijne dingen ontdekken, daar twijfelen we niet aan. Wie afhaakt, lijkt ook door meerdere luisterbeurten niet meer te overtuigen.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten