Zowel de Haïtiaanse roots als de voor onze oren meer traditionele Canadese sound zijn te horen op deze plaat van Melissa Laveaux, toch wel een ontdekking die ik laat op het jaar nog deed.
49. Year of the snitch - Death Grips
De wilde rit die Death Grips ons voorschotelde in juli hoort bij zomerse pretparkbezoeken en festivals.
48. Kyd - Awkward I
De Nederlander Djurre De Haan grossiert in het soort lo-fi waar ik vrolijk van word. Hoewel niet alles even goed is, zijn acht van de twaalf songs van zulke kwaliteit dat ze deze plaats in de eindejaarslijst rechtvaardigen.
47. Transit - Bert Dockx
Dit keer kiest de frontman van Flying Horseman en Dans Dans ervoor om songs te coveren en daar zitten enkele prachtige uitvoeringen tussen. Albatross, I'm on fire, Shadowplay en I shall be released krijgen hier een invulling die de sowieso al sterke songs alle eer aandoet.
46. Warm - Jeff Tweedy
De perfecte winterplaat kwam dit jaar van Jeff Tweedy, frontman van Wilco. Beter dan een kop warme chocomelk of een glühwein...
45. No mercy in this land - Ben Harper and Charlie Musselwhite
De mooiste samenwerking komt van Ben Harper, een man die me nochtans voorheen nooit echt warm kreeg, en blueslegende Charlie Musselwhite. Hoewel ze niet echt van het geijkte bluespad afwijken, is het vooral het spelplezier dat deze plaat de eindejaarslijst in katapuleert.
44. Testing - A$AP Rocky
Het werd niet de beste hiphopplaat van het jaar, maar het werkstuk van A$AP Rocky bevat meer dan genoeg moois. Vanaf opener Distorted records tot de samenwerkingen met Moby, Skepta en FKA Twigs weet hij genoeg te boeien.
43. Silent days - The Bony King Of Nowhere
Deze Gentenaar slaagde er in 2018 alweer in om met een ijzersterke plaat voor de dag te komen. Geen enkel zwak moment valt hier te bespeuren en de melancholie die deze artiest kenmerkt, is weliswaar altijd aanwezig maar wordt verrijkt met andere accenten.
42. 01deas - The Maghreban
House is een te beperkt hokje voor de muziek die deze Brit op ons loslaat. Invloeden uit de jaren tachtig zijn te horen, alsook van jazz, Afrikaanse ritmes en Derrick May. Puik dansplaatje.
41. Old stock - Ben Caplan
De keren dat ik deze Canadees live zag, heeft hij me zodanig weten te charmeren dat ik vermoedelijk geen enkele plaat van hem ooit slecht zou kunnen vinden. Toch verdient deze plaat zijn plekje hier, vooral voor de uptempo songs, want ik moet toch toegeven dat rustiger songs niet zijn sterkste kant zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten