Deze godin van de gitaarpop uit de jaren negentig covert één van de iconen van de pop uit de vroege jaren tachtig (of waren het de late jaren zeventig?). En daarmee bewijst ze dat de songs van Olivia Newton-John lang niet slecht waren.
19. The prodigal son - Ry Cooder
In feite verdient de hele discografie van Ry Cooder herbeluistering na herbesluitering maar de man liet dit jaar horen dat hij nog lang niet aan zijn pensioen toe is en nog steeds prachtige songs weet te brengen, of het nu eigen composities zijn of covers. Militant politiek is deze plaat niet meteen, maar denk maar niet dat de goed in het gehoor liggende songs geen boodschappen bevatten. De goede verstaander weet waar Ry heen wil en volgt hem vrijwel blindelings, overigens...
18. Songs of praise - Shame
Het chronologisch eerste album dit jaar dat een plaats verdient in deze eindejaarlijst, dateert al van begin januari. Deze Londenaars treden met plezier in de voetsporen van Joy Division (zij zijn overigens niet de enigen in deze lijst) al doen ze dat met humor om de zwartgalligheid die aan Ian Curtis kleeft, te verjagen (de hoesfoto verwijst naar Pet sounds van The Beach Boys).
17. Collapse - Aphex Twin
Toen ik gisteren Heartbreak hi van The LVE de beste EP van het jaar noemde, was ik even uit het oog verloren dat deze van Aphex Twin nog hoger eindigt in mijn eindejaarslijst. Dat is echter geen schande om hierna te stranden, want Aphex Twin is gewoon een genre op zich en is daarin bovendien zo ongenaakbaar goed dat ik denk dat niemand durft in zijn voetsporen te treden.
16. All that reckoning - Cowboy Junkies
Als er één band is die in de luwte jaar na jaar goeie platen blijft maken, is het wel Cowboy Junkies. Ook dit jaar wisten ze het niveau hoog te houden en dat niet enkel in de rustige nummers (hun specialiteit, de stem van Margo Timmins lijkt er wel voor gemaakt) maar ook in bijvoorbeeld Missing children.
15. Image - Whispering Sons
Na Shame is hier nog een band die Joy Division in ere houdt en hoe! De Limburgers weten de herinnering helemaal levendig te maken door bijwijlen te klinken alsof Ian Curtis uit de doden is opgestaan. Het gebrek aan originaliteit dat hen misschien kan verweten worden, wordt ruimschoots gecompenseerd door de sterke songs en de strakke manier van spelen. Dit is een debuutalbum zoals je er maar af en toe een hoort, zeker in onze contreien.
14. For my crimes - Marissa Nadler
Even meende ik Emily Jane White nog eens in uitstekende doen te horen, maar het bleek Marissa Nalder. Deze zangeres weet zo indringend te zingen dat je gedwongen wordt te luisteren naar wat ze te vertellen heeft. En met I can't listen to Gene Clark anymore heeft een zulk een tijdloos mooi nummer gemaakt dat ik haar eeuwig op mijn blote knieën zal danken.
13. Haven - Innerwoud and Astrid Stockman
Ik excuseer me nu al bij wie hieronder de playlist met een selectie uit elk album beluistert voor het feit dat Innerwoud en de sopraan Astrid Stockman meer dan 11 minuten daarvan opeisen, hoewel excuses feitelijk onnodig zijn. Dit is immers het hoogtepunt van de plaat, die ontstond uit de muziek die ze samen maakten voor de voorstelling Medeamaterial. En de emotionele impact van de song komt pas volledig tot zijn recht doordat ze de tijd nemen om de gevoelens die ze willen uitdrukken, ook daadwerkelijk hun enige juiste vorm te laten aannemen.
12. Negative capability - Marianne Faithfull
Laten we hopen dat deze prachtplaat van Marianne Faithfull die al decennia meegaat, niet net als bij David Bowie en Leonard Cohen de voorbode wordt van een overlijden van één van de groten uit de popgeschiedenis. Persoonlijk had ik het niet zo voor deze vrouw, al vind ik sommige van haar songs natuurlijk wel weergaloos. Maar een heel album was meestal toch iets teveel voor me. Maar wat ze dit jaar presteerde, is zo verbijsterend goed dat ik haar eindelijk heb leren waarderen. De manier waarop ze haar eigen songs een nieuw leven geeft, is trouwens al evenzeer de aanschaf van deze plaat waard.
11. Overlast - Stikstof
De Brusselaars van Stikstof zorgen voor de mooiste, spannendste, indringendste hiphop uit onze contreien en dit jaar wisten ze met Overlast vriend en vijand te overtuigen. Ik merk dat ze in menig eindejaarslijst hoog eindigen en dat is geheel terecht want zelden klonk hiphop in onze taal zo doorleefd, zo urgent en zo serieus. Stikstof ademt in alles de stad uit. Brussel mag dan een hellhole heten voor de huidige Amerikaanse president, als je Stikstof hoort, is het duidelijk dat er in gans België geen meer stedelijke sfeer is dan daar (dan is "metropool" Antwerpen slechts een klein broertje dat drammerige aandacht opeist terwijl de grote broer daadwerkelijk de kastanjes uit het vuur haalt en zorgt dat er écht dingen gebeuren). Het wordt tijd dat Vlamingen Brussel leren waarderen en misschien helpt, ondanks de soms rauwe teksten, deze plaat daar wat bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten