De Nederlander Tim Knol heeft naast drie albums ook met The Miseries een plaat gemaakt en zich intussen gekroond tot de alt.countryheld van de noorderburen. Niet dat dat pad over rozen ging, overigens, want na de steile opgang kwam ook de keiharde smak toen hij van zijn voetstuk viel, op zijn 23e. Vier jaar laten houdt hij wel nog steeds vast aan zoete melodieën en voegt hij aan zijn discografie nu Cut the wire toe.
Die voorliefde voor goed in het gehoor liggende melodietjes hoor je al vanaf opener Whispering heart, een ongevaarlijk maar wel aanstekelijk deuntje. Hemels worden zelden bestormd op deze plaat, de revolutie wordt niet uitgeroepen en niemand raakt gewond door in het kruis getrapt te worden. Tim Knol toont zich eerder de ideale schoonzoon dan de rock 'n roll-ster die men ooit in hem zag. Country sluimert vooral zacht en niet-opdringerig binnen, in bijvoorbeeld Echoes of laughter. Voor ietwat verrassende toetsen wijs ik je meteen door naar Blind eye, dat weliswaar heel erg naar de seventies ruikt doch een bijzonder fijn hedendaags poppareltje is.
Het is dan ook even schrikken op het einde van Going places als de gitaar en feed-back vrij spel krijgen. Je hoopt als luisteraar dat de hel alsnog zal losbarsten. Dan volgt echter Kickin', een braaf riedeltje dat Grandaddy en Calexico als peter en meter uitkoos maar de scherpte van beide bands mist. Misschien zegt Song for grandma nog wel het meest dat Tim vooral een lieve jongen is, een brave inborst, een pantoffelheld die de schoonheid die hij uit zijn gitaar haalt meteen opdraagt aan de mensen van wie hij oprecht houdt.
Persoonlijk hou ik van weerhaken in de muziek, teksten die uitdagen en platen met een rafelig randje. Daarvan is op Cut the wire niks terug te vinden en toch vind ik dit een mooie plaat, een te koesteren plaat zelfs voor als ik vermoeid van alle mokerslagen die andere artiesten uitdelen eens gewoon rustig in mijn zetel wil luisteren naar een plaat.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten