Ik herinner me nog hoe zacht en fluwelig (hoewel dat de verkeerde stof is voor het album genoemd naar het vilt dat Nils Frahm op de hamertjes van zijn piano had bevestigd om een stiller geluid te krijgen) Felt klonk. De componist staat met zijn nieuwe album, All melody, mijlenver van dat legendarisch album.
Want op All melody mag het dan beginnen met hemelse gezangen op het korte The whole universe wants to be touched, wat volgt zijn nummers waarin electronica een hoofdrol spelen en die hoekiger maar ook speelser klinken. Sunson had van Jazzanova kunnen zijn. Dat jazzy toontje zit nog veel meer in My friend the forest. Ook de bliepjes in het titelnummer laten een heel andere Nils Frahm horen dan degene die ik in 2011 leerde kennen.
Rust zit er nochtans genoeg op deze plaat en in Fundamental values mag de piano zelfs met de meeste eer gaan lopen. Het is echter niet de rust van een behoedzaam beroeren van de pianotoetsen, het is de rust die je eerder verwacht van ambientplaten.
All melody mag dan een interessante en ook wel mooie plaat geworden zijn, binnen 's mans oeuvre kan ze me minder bekoren. Het is goed dat artiesten buiten de lijntjes kleuren die we van hen gewoon zijn, daar niet van, en ik juich dat meestal zelfs toe. In dit geval snak ik toch, zo blijkt, vooral naar méér zoals Felt.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten