Oorspronkelijk was Gura een duo maar voor het nieuwe album Caligura werd de band uitgebreid met een derde lid. In feite gebeurde dat al in 2014, maar dit is de eerste release als trio. Caligura is een mokerslag van sludge en doom die verrassend ook jazz-elementen bevat.
Het mooiste voorbeeld daarvan is Come on, Francois!, een song waarin de saxofoon van recentste bandlid Ludo de anderen meeneemt in het jazzuniversum. Ludo is dan ook erg geïnspireerd door John Zorn, en dat is nu toevallig een naam in de jazzwereld die me wel kan bekoren (ik geef het toe: jazz is niet echt mijn ding). Vooral diens Masada-reeks heb ik altijd weten te smaken. En het moet gezegd: wat Gura hier doet, weet me ook te boeien.
Opvallend doorheen het hele album is dat woede, een allesomvattende en niets ontziende woede, de motor is van het geheel. Dat hoor je bijvoorbeeld in titelsong Caligura. Dat is het scharnierpunt in het album waarop de doom en sludge het stilaan overnemen van de experimentele jazz die de songs ervoor zo op sleeptouw nam. Tuurlijk is Ludo's sax nog nadrukkelijk aanwezig, maar gaandeweg moet die zijn leiderschap afstaan aan de gitaar, drum en zang. External black gurgle mag dan het tempo laten zakken, de emotie is er niet minder om. Ingehouden lijkt die woede, maar enkel omdat controle erover noodzakelijk is om niet overspoeld te raken. Een mens zou er zichzelf bij kunnen verwonden anders... Dat is in Kanka wel anders: wild rond zich heen slaand en stampend klinkt de band, opgehitst nog door de saxofoon. Je blijft maar best uit de buurt als je niet met blauwe plekken thuis wil komen. Gelukkig is er de veiligheid van een cd-speler die ons de fysieke ongemakken van het getuige zijn van zoveel kwaadheid bespaart.
Je kan het album hier kopen via Consouling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten