Wellicht waren in mijn enthousiasme mijn verwachtingen zo hoog gespannen dat het zelfs voor Run The Jewels, ontegensprekelijk één van de sterktste hiphopgroepen van de voorbije jaren, moeilijk werd om daar aan te voldoen. De vervroegde release van hun vierde album, alweer toepasselijk genoemd (RTJ4), naar aanleiding van de protesten tegen het politiegeweld in de VS tegen zwarten, had in mij een beeld opgeroepen dat dit de ultieme protestplaat zou worden tegen alles wat in dat land, hun thuisland, misloopt: (politie)geweld tegen zwarten, Trump, een steeds verder groeiende kloof in de samenleving,... Dit zou -zo beeldde ik me in- de ultieme tijdsgeestvattende plaat worden die 2020 zou bepalen door de vinger op de stinkende, etterende, open wonde te leggen en erin te peuteren om alle vuil naar boven te krijgen.
Dat is het niet helemaal geworden en waarschijnlijk had ik mijn eigen wensen geprojecteerd op deze talentvolle hiphoppers. Toch is het zeker en vast één van de sterkste platen die ik dit jaar al hoorde en militantere hiphop zal je zo gauw niet horen. Je zou Run The Jewels, ook basis van eerdere platen, de Public Enemy van de 21e eeuw kunnen noemen. Het inspelen op de actualiteit gebeurt overigens ook, zelfs zeer expliciet in Walking in the snow, waarin de intussen overbekende "I can't breathe" letterlijk in de mond genomen wordt om het politiegeweld maar ook de onverschilligheid van vele (blanke) Amerikanen daaromtrent op de hak wordt genomen. Het is niet de enige keer dat ze zich uitspreken over de VS: in Ju$t doen ze dat samen met Pharrell Williams en Zack De la Rocha (van Rage Against The Machine ; al eerder op Run The Jewels 2 te horen in het geweldige Close your eyes (and count to fuck) en werkelijk alle thema's passeren de revue.
Soms hoeven de songs niet eens over maatschappelijke onderwerpen te gaan om te boeien. De al eerder uitgebrachte single Ooh la la (met Greg Nice van het duo Nice and Smooth en DJ Premier van Gang Starr) is onweerstaanbaar. Wat samenwerkingen betreft, mogen we zeker ook niet voorbijgaan aan het tegenover het kapitalisme erg kritische Pulling the pin, met Mavis Staples en Josh Homme (Queens Of The Stone Age).
De raps van Killer Mike mogen dan al vaak bijzonder kwaad klinken, de muziek die El-P erbij aanlevert, versterkt de eerder al vermelde militante sfeer die over hun platen, en zeker over deze, hangt. Luister maar eens naar de spanning die opgebouwd wordt in Never look back of de bijna old school breakbeats in Out of sight.
Laat u dus niet misleiden door mijn inleiding en mijn aanvankelijke teleurstelling want dit is ongetwijfeld nog steeds één van de belangrijkste platen die je dit jaar zal horen. En informeer je zeker ook verder over de aangebrachte thema's. We mogen immers niet blind zijn voor de invloed op onze eigen samenleving en de parallellen die te trekken zijn.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten