Op zijn achtste studioplaat, Monovision, zien we steeds beter de kwaliteiten die Ray Lamontagne langzaamaan een grotere bekendheid geven. Als een goed bewaard geheim (een beetje zoals jaren het geval was met Elbow) dragen kenners hem al een hele tijd op handen en het wordt zo stilaan tijd dat een groot publiek hem eveneens aan de borst drukt.
Zijn vorige plaat mocht hier al op aandacht van me rekenen en deze verdient dat nog meer. Die ouderwetse sound van de vorige plaat is nog geperfectioneerd door de Amerikaan, die nu eens klinkt als John Fogerty van Creedence Clearwater Revival (Strong enough), dan weer als Charles Bradley begot (Misty morning rain) of als het jonger broertje van Neil Young (afsluiter Highway to the sun).
Deze plaat kent geen enkel zwak moment en klinkt zelfs nog evenwichtiger en beter uitgebalanceerd dan zijn voorganger(s). Laat de mainstream media dit eindelijk ook eens oppikken zodat hij alsnog zijn verdiende roem krijgt.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten