Ik was een jongen van amper zeven jaar toen Live 78 van Wim De Craene opgenomen werd. Mijn ouders waren toen (al, in het geval van mijn vader die nog steeds die zender verkiest) trouwe luisteraars van Radio 2. Ik herinner me de zaterdagvoormiddagen met Luc Saffloer en later Luc Verschueren, Jos Ghysen, De Pré Historie, De peperbus met Romain Deconinck, de BRT Top 30, op zondagavond Vragen staat vrij met Lutgart Simoens,... In al die programma's kwam ook Wim De Craene wel eens langs, als één van de iconen van de Vlaamse kleinkunst, een genre dat een grillige loopbaan in mijn leven maakte: neutraal tijdens mijn kindertijd, hip in de jeugdbeweging vol wereldverbeteraars, verguisd in mijn studententijd en vele jaren later gerehabiliteerd als laatste uitbreiding aan mijn liefde voor rootsmuziek. Uit mijn kindertijd nam ik alvast Tim en Rozane mee.
BLP Records brengt als voorlopig sluitstuk van hun Wim De Craene-reeks die ze vorig jaar startten, deze live-registratie uit. Wim speelt voor het radioprogramma Dorp bij de stad samen met zijn Duitse begeleidingsband Headband acht songs, de meeste uit Wim De Craene... is ook nooit weg.
Zoals dat toen wel vaker ging met radio-orkesten en bij optredens in een studio voor de radio (vaak in het Flagey-gebouw maar dit keer opgenomen in Sterrebeek) hoor je een jazzy, typisch jaren zeventig geluid. De originelen ken ik niet goed genoeg om hier echt goed over te kunnen oordelen, maar het lijkt de songs een extra diepgang te geven nadat de Gentse zanger in zijn teksten al "kleinkunstelend" verschillende lagen had aangebracht. En bij een song als Tim (die ik dan weer wel goed ken), hoor je een muzikale complexiteit die het nummer minstens in mijn geheugen nooit eerder had. "Hier laat ik je los, Tim" klinkt hier veel meer als de moeilijke opdracht die meegegeven wordt dan in de hitversie. En het "paradijs voor de mens", het "hoogste doel dat de mens heeft bereikt" klinken niet zomaar eenvoudig als het platteland maar door de ingewikkelde arrangementen ga je werkelijk geloven dat het onvolmaakte leven zoals we dat kenden, misschien toch meer inhield dan altijd gedacht. Geëindigd wordt dan ook passend met tierlantijntjes die ongetwijfeld de trots van de begeleidingsband waren.
Dat gejongleer met noten komt zeker ook terug in het door de zanger vooraf geïntroduceerde Psylocybe Mexicana. Net niet bekruipt ons het gevoel van de sketches van Jazz club in The fast show, al is dit natuurlijk een pak serieuzer. En dan "Weet je nog die nacht, Rozane, dat we samen op de stoep..." en wordt de nostalgie vermengd met het gevoel dat dit een onverwoestbaar mooi nummer is dat altijd een klassieker zal blijven.
Afgesloten wordt er met een toegift dat hij enkel begeleid door zijn eigen gitaar brengt, De rode heuvel, dat daarmee vertrouwd klinkt omdat dit keer niet gekozen wordt voor een ander arrangement.
Deze plaat begint met een doodernstige aankondiging die niet meer van deze tijd is, je als luisteraar dus meteen decennia terug katapuleert en daardoor in de juiste stemming brengt om al dit schoons, dat muzikaal voorzien wordt een jazzjas, te savoureren. Als echte fijnproevers zet je dit je meest geachte gasten voor, als muziek voor het eten maar nog eens herhaald in de late uurtjes, als de gesprekken als vanouds over het verbeteren van de wereld, de nostalgische oude tijd en de huisbereide filosofie gaan.
Je kan het album hier kopen en alvast hieronder voorbeluisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten