Onlangs had ik op Facebook nog een discussie met een vriend over de muziek van Kanye West (die hij effenaf lelijk noemde) en hij haalde als voorbeeld van een echte rapper MC 900 Ft. Jesus aan. Die ken ik (en velen onder u wellicht ook) vooral van die ene geweldige single, The city sleeps. Maar gedreven door het gesprek heb ik de plaat waaruit dat nummer komt (Welcome to my dream), nog eens in zijn geheel beluisterd.
Laat ik het toch eerst even hebben over The city sleeps. Bekijk alleen al de hoes van die single hieronder. De sfeer die opgeroepen wordt door een wat onderbelichte, wazige foto van een hand met een lucifer in een scheef gekadreerde ruimte, met die grote, overweldigende letters van de artiest en in hetzelfde rood als het zichtbare gedeelte op de foto de titel: dat is precies wat je hoort zodra je plaat oplegt (ja, ik heb de vinyl single in mijn platenkast). Waarover hij het heeft, wordt meteen opgeroepen door zowel muziek als vocalen. Je ziet het zo voor je: onder beschutting van het nachtelijk donker zit vol verwachting, spanning en opwinding een man eerst te beramen hoe hij een leegstaand gebouw in vlammen zal laten opgaan en nadien, op dezelfde schuilplaat van waaruit hij goed zicht heeft, zich te vergenoegen in de gloed die het zwart van de nacht niet wegvaagt maar benadrukt, als een brandmerk dat de aandacht vestigt op zichzelf en op de omgevende niet-brandende omgeving. Moeiteloos verplaats je je als luisteraar in de geest van de pyromaan. Je strijkt bijna zelf de lucifer aan. Het is de perfecte symbiose tussen muziek, grafische vormgeving en inhoud en daarom zo'n fantastische single.
De rest van het album haalt dat haast bovenaards niveau natuurlijk niet meer. Toch valt de keuze voor soms soulvolle of jazzy, dan weer funky samples op die het geheel een warme gloed geven. Ozone drijft op zo'n jazzblazer en Dancing barefoot klinkt funkier dan "the funky chicken" dansend op Parliament/Funkadelic. Adventures in failure verheerlijkt de sound van funk door een lick die heel de tijd herhaalt wordt en Dali's handgun had van Isaac Hayes kunnen zijn en zou perfect passen op de soundtrack van blaxploitationfilms.
De rapt klinken altijd alsof ze vanop afstand opgenomen zijn, als een commentaarstem vanop een andere plek.
Deze plaat blijft het ontdekken waard maar je zal me toch niet horen beweren dat dit beter is dan Kanye hoor...
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten